Ολόμαλλα πουλόβερ και 2020

Σας έχει τύχει ποτέ να φορέσετε ένα ζεστό, απαλό μάλλινο πουλόβερ και μετά από λίγο να νιώθετε ότι σας τσιμπάει "μέχρι την ψυχή" σας; Η ζεστασιά και η θαλπωρή μετατρέπεται σε ενόχληση, η οποία  σταδιακά γίνεται ανυπόφορη.

Και στο τέλος, στην καλύτερη περίπτωση, το ολόμαλλο πουλόβερ αποκτά μια μόνιμη θέση στη ντουλάπα, αφού σε κανένα δεν αρέσει αυτή η αίσθηση του "τσιμπήματος".
Στη χειρότερη, παίρνει το δρόμο που του πρέπει. Τον αγύριστο.

Δεν είχα σκεφτεί ποτέ βέβαια, ότι υπάρχουν και άνθρωποι "ολόμαλλα πουλόβερ".
Στην αρχή σε ζεσταίνουν ευχάριστα.
Μετά σου προκαλούν δυσφορία.
Και πρέπει να απαλλαγείς.
Ο στόχος λοιπόν για τη νέα χρονιά είναι αυτός:

Όχι άλλα ολόμαλλα πουλόβερ.
Και δεν εννοώ μόνο τα ρούχα.

Au revoir

Αν δεν σου το έχουν πει, ή δεν έχεις διαβάσει για αυτό, δεν το πιάνει το μάτι σου. Η αλήθεια είναι όμως ότι βρίσκεται στον ίδιο αριθμό της Πατησίων εδώ και σχεδόν 63 χρόνια.
Ο λόγος για το ιστορικό μπαρ Au revoir, το οποίο από το 1957 αποτελεί στέκι για πολλούς Αθηναίους και όχι μόνο: στο τραπεζάκι πλάι στο παράθυρο έχει πιει το Jack Daniels του μέχρι και ο Φρανκ Σινάτρα.

Αν πας μια φορά, δεν μπορεί παρά να το λατρέψεις. Τη διακόσμηση  έχει επιμεληθεί ο αρχιτέκτονας Αριστομένης Προβελέγγιος και έχει παραμείνει αναλλοίωτη από την εποχή που πρωτοάνοιξε το μπαρ.

Συνήθως είναι ασφυκτικά γεμάτο. Αλλά ακόμη και για ένα ποτό στα όρθια, πραγματικά αξίζει τον κόπο. Ένα ταξίδι στο χρόνο, στη φιλική τιμή ενός Dry Martini...

Αβραάμ Κάουα: Ο προσκεκλημένος

 

Όταν το 1897 ο Μπραμ Στόουκερ δημοσίευσε τον Δράκουλα, από το βασικό κείμενο "έλειπε" το πρώτο κομμάτι της αφήγησης από το ημερολόγιο του Τζόναθαν Χάρκερ. Ανακαλύφθηκε μόλις το 1914, ενώ ο συγγραφέας είχε πεθάνει το 1912. Δημοσιεύθηκε με περικοπές και με την επιμέλεια της συζύγου του στο βιβλίο Ο καλεσμένος του Δράκουλα και άλλες τρομακτικές ιστορίες. Το τι συνέβη πραγματικά στον Τζόναθαν Χάρκερ τις πέντε νύχτες που έμεινε στο Μόναχο το 1893, ενώ ταξίδευε προς την Τρανσυλβανία, παραμένει άγνωστο. Μια πιθανή εκδοχή, αποτελεί αυτό το βιβλίο. Άλλωστε "οι νεκροί ταξιδεύουν γοργά".
Ο Αβραάμ Κάουα συνθέτει το σκηνικό του τρόμου με ένα τρόπο γραφής που συναγωνίζεται επάξια τον τρόπο γραφής του συνονόματου Στόουκερ. Αγωνία, τρόμος, κλιμάκωση συνυπάρχουν σε ένα κείμενο που, αν είσαι φαν του είδους, σε συνεπαίρνει.

Τον συγγραφέα τον γνώρισα ως καθηγητή στο Πανεπιστήμιο. Τώρα βλέπω ότι η γραφή του είναι το ίδιο συναρπαστική με τις παραδόσεις του. Μόνο που είναι πραγματικά πολύ, πολύ, πιο τρομακτική.

ΥΓ: Αν είστε και λίγο φοβιτσιάρηδες, ΜΗΝ το διαβάσετε μόνοι στο σπίτι, αργά το βράδυ...

Απολογισμός Χριστουγέννων 2019

Δωράκια, που βρήκαμε το πρωί των Χριστουγέννων κάτω απ' το δέντρο:

Και άλλα,  απρόσμενα δωράκια από τον Άη Βασίλη:

Πάντα όμως με ζεστή διάθεση...

...ασορτί με τα χαρούμενα φώτα των δρόμων.

Και του χρόνου!

Προσοχή, καλικάντζαρος!

• Το πρωί δεν μπορούσα ν' ανοίξω τα μάτια μου-λες κι έχω δυσανεξία στον ήλιο.
• Έκανα τέσσερις ζημιές μέχρι να φτιάξω τον καφέ μου και φόρεσα διαφορετικό χρώμα κάλτσες. 
• Επίσης διαπίστωσα ότι δυσκολεύομαι να μετρήσω ακόμη και μέχρι το τρία. 

Έχω την εντύπωση ότι η κούραση των ημερών με μεταμορφώνει σταδιακά σε καλικάντζαρο.
Ευτυχώς, έλεγξα τα αυτιά μου και δεν είναι μυτερά.

Ακόμη.

Χρήστος Θηβαίος: Ο παλιός στρατιώτης

Δε μου υπόσχεσαι ζωή και θαύματα δεν κάνω
μα αν μου ζητάς λατρεία μου για σένα να πεθάνω
και μία δεύτερη φορά σαν τον παλιό στρατιώτη
θα πέθαινα αγάπη μου καλύτερα απ' την πρώτη...

Roxette: Spending My Time

Εφηβικές μνήμες από μια φωνή που έσβησε για πάντα.

Spending my time
Watching the days go by
Feeling so small, I stare at the wall
Hoping that you think of me too...

All I want for Christmas

Δεν ξέρω για πόσο θα κρατήσει, αλλά προς το παρόν η ευχή μου πραγματοποιείται:

All I want for Christmas is June.

Το μέλλον κρύβει πολλά...

Στο περιοδικό Popular Mechanics, το 1949, δημοσιεύτηκε το εξής:
"Οι ηλεκτρονικοί υπολογιστές στο μέλλον ενδέχεται να ζυγίζουν κάτω από δεκαπέντε τόνους".

Άρα όλα τα ενδεχόμενα είναι πιθανά.
Ακόμη κι αν κάποια δεδομένη στιγμή φαντάζουν απίθανα.

AWOLNATION: Sail

Ροκ διάθεση, χειμωνιάτικο πρωινό και άφθονα συναισθήματα για να αιωρείσαι ανάμεσά τους... πλέοντας σε πελάγη ευτυχίας και δυσθυμίας ταυτόχρονα.
Σε κάθε περίπτωση, ανοίγουμε πανιά για μια ακόμα καλή μέρα.

...Άπαπα. Πρέπει να τον κόψω τον red το πρωί...

Είναι κακή επιρροή.

Όταν ξυπνάς με καλή διάθεση...

Και στο τέλος όντως συμβαίνει.
Μόνο που ποτέ δεν είναι μόνο μία.

Violent Femmes: Blister in the Sun

Πρωί, γαλανός ουρανός και red.
I'm high as a kite.

Παράσιτα. Του Bong Joon Ho

Από το τρέιλερ δεν καταλαβαίνεις και πολλά. 

Άλλοι το εκθειάζουν και το θεωρούν αριστούργημα και άλλοι πάλι όχι.

Αυτό που μπορώ να πω σίγουρα, είναι ότι πρόκειται για μια ταινία που σε κάνει να προβληματίζεσαι: πόσο ευθύνεται η κοινωνία για όσα συμβαίνουν στους ανθρώπους; Είναι θέμα συνθηκών ή DNA η κακία; Που βρίσκονται τα όρια μεταξύ καλού και κακού; 

Στη μεγαλούπολη της Σεούλ, σε ένα περιβάλλον και έναν πολιτισμό με αρκετές διαφορές από τα αντίστοιχα δυτικά πρότυπα, αναδύονται ξαφνικά απλές πανανθρώπινες ομοιότητες. Οι κατσαρόλες είναι κι εκεί  Fishler. Μόνο που δεν μαγειρεύουν γιουβερλάκια σ' αυτές. Υπάρχουν κι εκεί πλούσιοι και φτωχοί.  Μόνο που το χάσμα μεταξύ τους είναι μεγαλύτερο.  Και προπαντός, δεν είναι ανάγκη να γίνει πυρηνικός πόλεμος για να έρθει το κακό ως την πόρτα σου. 

Ούτε εκεί, ούτε εδώ.

Τέλος, το ποιός ευθύνεται γι αυτό το κακό είναι κάτι που χωρά πολλή συζήτηση. Και είναι μια υπόθεση, πολύ προσωπική ίσως, για τον καθένα.

Σε μια κριτική διάβασα ότι έχει μια χιτσκοκική αύρα. Ίσως.

Αλλά όπως ο Τζόκερ δεν ήταν "Μπάτμαν", έτσι και τα Παράσιτα δεν είναι Χίτσκοκ.

Χωρίς αυτό να αφαιρεί κάτι από την αξία ή την αισθητική της ταινίας.

James Blunt: Cold

Πολύ πρωινό ξύπνημα.
Συνεχόμενο στρες.
Ανάδρομος Ερμής, απογοητεύσεις και κάποια άσχημα νέα.
Πολλή βροχή.

Αλλά ευτυχώς πάντα λίγη ζεστασιά για το τέλος της μέρας.

Phil Collins: I Wish It Would Rain Down

Κάποτε είχαν ρωτήσει τον Φίλ Κόλλινς γι αυτό το τραγούδι. Και αστειεύτηκε, λέγοντας ότι είναι αφιερωμένο στους διάφορους τηλεοπτικούς μετεωρολόγους, που όλο προβλέπουν βροχή και όλο πέφτουν έξω.

Οι δικοί μας έπεσαν μέσα αυτή τη φορά.
Και από όποια πλευρά και να το δεις, η Βικτώρια (όπως δηλώνει και το όνομα της), μάς νίκησε κατά κράτος.

Μπορεί, όπως και ο Φιλ, να επιθυμούμε διάφορα πράγματα ενάντια στα προγνωστικά.
Πρέπει όμως γενικότερα να είναι κανείς πολύ προσεκτικός με τις ευχές και τις επιθυμίες του.
Γιατί κάποιες μέρες, είναι πραγματικά πολύ δύσκολες.

Joker. Καιρός να μπούμε στη θέση του άλλου.

Ευχαριστώ τον Θεό που έχω περάσει εδώ και πολύ καιρό τα δεκαοχτώ, κι έτσι μπόρεσα να δω την ταινία.
Γιατί ούτως ή άλλως, μου άρεσαν πάντα οι εναλλακτικές αναγνώσεις στα πράγματα.

Καταπληκτική ως ταινία, καθηλωτικός ο Χοακίν Φοίνιξ και, κατά τη γνώμη μου πάντα, εξαιρετική η ματιά του σκηνοθέτη Τοντ Φίλιπς.
Αλλά δεν είναι μόνο αυτά. Είναι μια ταινία που σε κάνει να σκέφτεσαι πόσο καλό εμπεριέχει το κακό και αντίστροφα.
Το γιν και το γιανκ της σύγχρονης ζωής, δοσμένα μέσα απ' το παραμύθι,  περιγράφουν τον τρόπο με τον οποίο η κοινωνία "παράγει" την αθλιότητα. Υπάρχει λόγος που ο Τζόκερ είναι από την πλευρά του κακού.
Ο ίδιος τον αποκαλύπτει on camera, λίγο πριν το φινάλε της ταινίας:
"Κανείς πια δεν μπαίνει στη θέση του άλλου".

Και δυστυχώς αυτή η διαπίστωση είναι πιο σκληρή κι απ' την πιο σκληρή σκηνή της ταινίας.

Σχεδία

Δεν το κρύβω ότι πολλές φορές είχα δει τους πωλητές με τα κόκκινα γιλέκα στον δρόμο. Αλλά, λίγο η έλλειψη χρόνου, λίγο η επιφυλακτικότητα, δεν είχε τύχει να αγοράσω το περιοδικό.
Δεν το λέω για να δικαιολογηθώ, το ξέρω ότι θα έπρεπε να είχα αφιερώσει έστω λίγα λεπτά για να ρωτήσω ή για να μπω στο σάιτ της σχεδίας https://www.shedia.gr/.

Κάλλιο αργά βέβαια, παρά ποτέ.
Μια φίλη μού χάρισε το τεύχος Νοεμβρίου και-τί να πω; Ωραία, ενδιαφέροντα θέματα, από διάφορους τομείς της κοινωνικής, πολιτιστικής, αλλά και πολιτισμικής ζωής, όμορφα δοσμένα με τέτοιο τρόπο, ώστε, ακόμη κι αν διαφωνείς, να σκέφτεσαι εποικοδομητικά και όχι αντιθετικά.
Και πάνω απ'όλα είναι για καλό σκοπό.
Από δω και πέρα θα γίνω, ασυζητητί, φανατική αναγνώστρια.

Promise.

Rita Calypso: Dia Das Rosas (I Think Of You)

Δεν υπήρχε στη σκέψη μου.
Άργησε λίγο, αλλά να που ήρθε.
Το κρύο του Νοέμβρη είναι εδώ.
Δυστυχώς.

When the morning is cold 
and the wind chills my heart...

Εν αρχή ην...το ραδιόφωνο. Ή πότε και πώς ακριβώς άρχισε ο Β' Παγκόσμιος πόλεμος.

Στις 31/08/1939 ο Ράινχαρτ Χάιντριχ, στενός συνεργάτης του Χίτλερ, χρησιμοποίησε το ραδιόφωνο για την πραγματοποίηση μιας επιχείρησης προβοκάτσιας κατά των εβραίων στον ραδιοφωνικό σταθμό του Γκλάιβιτζ (Gleiwitz). 
Η επίθεση στον ραδιοφωνικό σταθμό και η εξαπόλυση ραδιοφωνικών λιβέλων κατά του Γ' Ράιχ από τους δήθεν εβραίους «εξτρεμιστές», αποτέλεσαν στην πραγματικότητα την αφορμή για τη γερμανική εισβολή στην Πολωνία.

Ο πραγματικός λόγος της εισβολής ήταν ο διαφιλονικούμενος πολωνικός διάδρομος του Ντάντσιχ (Danzig), η κατάληψη του οποίου από τις γερμανικές δυνάμεις στάθηκε η αιτία για την κήρυξη του πολέμου στις 03/09/1939.

Το Danzing χώριζε την Ανατολική Πρωσία από την υπόλοιπη Γερμανία. Η Βρετανία, η οποία είχε εγγυηθεί για την ασφάλεια της Πολωνίας, απαίτησε άμεση καταστολή των κινητοποιήσεων από τον Χίτλερ. Η άρνηση του τελευταίου οδήγησε στην κήρυξη του πολέμου στη Γερμανία από τη Βρετανία και τη Γαλλία. 

Η αφορμή συνεπώς για την έναρξη του Β΄ Παγκοσμίου δόθηκε «μέσω ραδιοφώνου». Αλλά και καθ’ όλη τη διάρκεια του πολέμου το ραδιόφωνο χρησιμοποιήθηκε από τις αντιμαχόμενες πλευρές είτε για ενημέρωση, είτε για προβοκάτσια. 

Ο Γκαίμπελς ανέφερε συχνά τη ρήση από το βιβλίο Ο Αγών μου του Χίτλερ "στον πόλεμο οι λέξεις γίνονται όπλα", ενώ υπερηφανευόταν για τον ουσιαστικό ρόλο που έπαιζε το ραδιόφωνο στην "ψυχολογική ήττα" των αντιπάλων.

Αλλά και ο Τσώρτσιλ από πολύ νωρίς διέβλεψε τη σπουδαιότητα του ραδιοφώνου, ενώ ο "άσημος" στρατηγός Ντε Γκωλ μετατράπηκε σε ηγέτη των "ελεύθερων Γάλλων" χρησιμοποιώντας τις ραδιοφωνικές συχνότητες.

Όπλο δράσης ή προπαγάνδας, από την αρχή κιόλας του πολέμου, το ραδιόφωνο έδειξε τη δυναμική του ως μέσο διαμόρφωσης των εξελίξεων.

Έτσι.
Για την Ιστορία.

Πηγές:

• Jeanneney, J. (2010). Ιστορία των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης. Αθήνα: Παπαδήμας.
• Γ.Ε.Σ.(2009). Η συμβολή της Ελλάδας στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Αθήνα: Έκδοση Διεύθυνσης Ιστορίας Στρατού.

Μέλισσα, μέλισσα, μέλι γλυκύτατο...

Ο περισσότερος κόσμος νομίζει ότι αυτή είναι η σημαντικότερη στιγμή για κάποιον που ασχολείται με τις μέλισσες.

Δηλαδή η στιγμή του τρύγου. Τίποτα όμως δεν θα μπορούσε να είναι πιο μακριά από την αλήθεια. Γιατί πολύ πριν μπουν οι κηρήθρες στον μελιτοεξαγωγέα...

...έχεις ήδη βιώσει πολλές πολλές συγκινήσεις παρατηρώντας την κοινωνία της κυψέλης.
Και μόνο η μυρωδιά της καμμένης πευκοβελόνας από το καπνιστήρι αρκεί για να σε ηρεμήσει...

... για να μην πούμε για τη λαχτάρα που νιώθεις επιθεωρώντας τα γεμάτα πλαίσια,

ή τις μέλισσες που γυρνούν στην κυψέλη γεμάτες γύρη.

Και φυσικά είναι περιττό να περιγράψουμε την απέραντη χαρά, όταν βλέπεις νεαρές μέλισσες να βγαίνουν από τα κελιά και να πιάνουν αμέσως δουλειά τόσο ήρεμες και συγκεντρωμένες.

Η μέλισσα δεν εξημερώνεται.

Εξημερώνεται όμως ο άνθρωπος, που ασχολείται μ' αυτήν.

7 πράγματα που ΔΕΝ πρέπει να έχεις...

Το είδα σε έναν πίνακα ανακοινώσεων και μου άρεσε πολύ.
Ινδική φιλοσοφία στην Ελλάδα του 2019.
Τροφή για σκέψη.

Και δεν παχαίνει κιόλας.

Γιώτα Αλεξάνδρου: Όταν παίζαμε για τη νίκη Καραγκιόζη μου

Ο Λευτέρης, ο ήρωας του βιβλίου, θα μπορούσε να είναι συμμαθητής του Πέτρου (από τον Μεγάλο περίπατο του Πέτρου, της Άλκης Ζέη), ή γείτονας της Ζωής (της ηρωίδας του Όταν ο ήλιος και του Κόκκινη κλωστή δεμένη της Ζωρζ Σαρή).
Είναι ένα παιδί που βιώνει τον πόλεμο και την κατοχή στην Αθήνα των αρχών της δεκαετίας του '40 και αντιστέκεται στον κατακτητή με σύμμαχό του τον Καραγκιόζη και τους υπόλοιπους ήρωες του θεάτρου σκιών. Με τον απλό, αφαιρετικό του λόγο, την πολύ ωραία εικονογράφηση και το χρονολόγιο που το συνοδεύει, το βιβλίο αυτό μπορεί να γίνει πολύτιμος βοηθός για όποιον διδάσκει ιστορία σε παιδιά, μικρά ή και μεγαλύτερα, και να γίνει αφορμή για γνώση και προβληματισμό.
Αν οι υποψήφιοι αναγνώστες είναι πολύ μικρής ηλικίας, υπάρχει η δυνατότητα να ακούσουν την ιστορία ηχογραφημένη από τον γνωστό καραγκιοζοπαίχτη Άθω Δανέλλη, με ένα απλό σκανάρισμα του κωδικού QR, που θα βρείτε στις πρώτες σελίδες (προσωπικά μού φάνηκε πολύ χρήσιμη η εφαρμογή αυτή για την απόδοση του περιεχομένου στη νοηματική γλώσσα, σε ένα πρότζεκτ διδακτικής της ιστορίας για Κωφά παιδιά).

Συνδυάζει νέες τεχνολογίες, νοσταλγία, ιστορία και παράδοση.

Ένα παιδικό βιβλίο, που δεν είναι μόνο για παιδιά, από την Ελληνοεκδοτική.

Δημήτρης Σίμος: Τοξικά μάτια

Είναι το τρίτο μυθιστόρημα του συγγραφέα, από τη σειρά "Σκοτεινά νερά" με ήρωα τον αστυνόμο Χρήστο Καπετάνο. Περίμενα την έκδοση του βιβλίου με ανυπομονησία και το αποτέλεσμα με δικαίωσε απολύτως: ωραίο, σύγχρονο στόρυ, με ένα νοσταλγικό "επίχρισμα" από αστυνόμο Μπέκα. Και όλα αυτά προσαρμοσμένα στην Ελλάδα του σήμερα, που βεβαίως δεν είναι μόνο η Αθήνα. Η Χαλκίδα και η βόρεια Εύβοια γίνονται το σκηνικό, όπου εκτυλίσσεται η υπόθεση.
Ο φόνος ενός επιφανούς χαλκιδαίου αναστατώνει την Αστυνομική Διεύθυνση Χαλκίδας, αλλά και τον Χρήστο Καπετάνο που αναλαμβάνει τη διαλεύκανσή της, και που σύντομα ανακαλύπτει ότι ο φόνος αυτός είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου.

Πολύ καλό.
Για την ακρίβεια, εξαιρετικό.

Ο Μπίλι, η Μάγια και οι παρεξηγημένοι κηφήνες

 

Όταν ήμουν μικρή, το αγαπημένο μου παιδικό πρόγραμμα ήταν η Μάγια η μέλισσα. Το κανονικό καρτούν, όχι το 3D. Με τις απλές, καθημερινές ιστορίες από την κυψέλη.
Και ο αγαπημένος μου ήρωας ο Μπίλι. Όχι η τα-ξέρω-όλα Μάγια. Που δεν ήταν ευχαριστημένη με τίποτα!
Και πολύ στενοχωρήθηκα, όταν μεγαλύτερη πια, συνειδητοποίησα ότι η μοίρα του Μπίλι ήταν προκαθορισμένη: θα παρέμενε στην κυψέλη μόνο για όσο θα ήταν χρήσιμος.

Η αλήθεια είναι ότι η λέξη "κηφήνας" μόνο κολακευτικά δε χρησιμοποιείται. Συνήθως με τον χαρακτηρισμό αυτόν εννοούμε τον τεμπέλη, τον χαραμοφάη, που δεν χρησιμεύει πουθενά.
Τί ξέρει όμως στ' αλήθεια ο περισσότερος κόσμος για τις αρσενικές μέλισσες;
Ακολουθούν λίγες γραμμές για τους πραγματικά αδικημένους κατοίκους κάθε κυψέλης:

1. Ο κηφήνας είναι ίσως το μοναδικό ον του πλανήτη που δεν έχει πατέρα. Προέρχεται από αυγό της βασίλισσας μη γονιμοποιημένο. Σε σπάνιες εξαιρέσεις, αυγό κηφήνα μπορεί να γεννηθεί και από εργάτρια.

 2.  Αν και στη φωτογραφία είναι μάλλον δύσκολο να το διακρίνει κανείς, ο κηφήνας είναι μεγαλύτερος και πιο χοντρός από τη μέλισσα, αλλά μικρότερος σε μήκος από τη βασίλισσα. Εντούτοις, πετάει πολύ γρηγορότερα, προκειμένου να "προλάβει" τη βασίλισσα κατά την αναπαραγωγή, η οποία γίνεται στον αέρα.

3. Δεν έχει κεντρί (και άρα αποκλείεται ποτέ να σας "βλάψει". Όλα τα "τσιμπήματα" προέρχονται από θηλυκές μέλισσες).

4. Οι άτυχοι κηφήνες (8-9) που ζευγαρώνουν με τη βασίλισσα στις αρχές της άνοιξης, αμέσως μετά πεθαίνουν (παλιοζωή...)

5. Οι υπόλοιποι παραμένουν στην κυψέλη ως τα πρώτα κρύα. Έπειτα, επειδή τρώνε πολύ (και το μέλι δε φτάνει για όλους), και επιπλέον δεν κάνουν και καμία απολύτως δουλειά μέσα στην κυψέλη, οι εργάτριες τους δείχνουν απειλητικά την έξοδο. Μακριά από τη ζεστασιά και την τροφή της εστίας, το τέλος τους είναι προδιαγεγραμμένο.

6. Παρόλαυτα, οι κυψέλες που έχουν πολλούς κηφήνες, έχουν την τάση να παράγουν περισσότερο και καλύτερης ποιότητας μέλι.

7. Και τελος, οι κηφήνες έδωσαν το όνομα τους στα πολυκόπτερα, τα ευρέως λεγόμενα drones.

Η κοινωνία των μελισσών είναι πραγματικά συγκλονιστική.

Και όσο περισσότερο την εξερευνώ, τόσο περισσότερο με εκπλήσσει.

Ρε, ερωτευτείτε!

Λίγο η χθεσινή βροχή, λίγο η πρωινή ψύχρα, είναι και τα συνθήματα στους τοίχους...
Δεν μπορείς να ηρεμήσεις πουθενά.

Killer Queen. Πρωί πρωί.

Παίζει να είμαστε και η μοναδική οικογένεια που ετοιμάζεται το πρωί με Queen...

Σωκράτης Μάλαμας: Φιλί

Σωκράτης.

Θεός.

Μες στο φιλί σου δίψασα

μία ζωή να ζήσω

σε μια καινούρια θάλασσα,

σε μια καινούρια γη...

Λόγω τιμής. Χρόνια μετά.

Γενικότερα στα reunion δεν πάω. Γιατί όλοι μαζεύονται, διαπιστώνουν και συζητούν σε πηγαδάκια την επέλαση του χρόνου στους υπολοίπους.
Στο συγκεκριμένο "reunion" όμως, λόγω τιμής, ήθελα πολύ να παραβρεθώ. Εγώ και όλοι οι υπόλοιποι των 40 & κάτι ή 50 παρά κάτι, που βλέπαμε φανατικά τη σειρά στα μέσα των '90s.
Είδα το πρώτο επεισόδιο τελικά χθες, καθότι τηλεόραση δε βλέπω, συνεπώς έπρεπε να περιμένω "ν' ανέβει" στο δίκτυο.
Τα συναισθήματα ανάμεικτα.
Η νοσταλγία μάλλον μεταμορφώθηκε σε αμηχανία, καθώς η παλιά εικόνα των ηρώων καταπλακώθηκε από τον οδοστρωτήρα του χρόνου. Βρήκα όλους τους χαρακτήρες πολύ πολύ διαφορετικούς-όπως εξάλλου συμβαίνει και με τους ηθοποιούς που τους ενσαρκώνουν, αλλά και με όλους εμάς τους υπόλοιπους. Δεν ήταν όμως μόνο αυτό που με ξάφνιασε.
Βρήκα ταυτόχρονα τους ήρωες ανησυχητικά ίδιους:
Γιατί ο Μάνος δεν ξέφυγε από το οικογενειακό DNA του τζόγου;
Γιατί η Ηρώ τρώγεται συνεχώς με τα ρούχα της;
Μήπως  ο Τσίου ήταν πάντα λίγο "κάπως";
Πού πήγε όλος αυτός ο ενθουσιασμός για την εισαγωγή στο πανεπιστήμιο;
(Που βλέπαμε τότε τη Φιλοσοφική "μας" στα πλάνα και τρελαινόμαστε κι εμείς από τη χαρά μας;)
Και τελικά τί απέμεινε από εκείνη την παρέα της δεκαετίας του '90;
Ξεκίνησαν με τις καλύτερες προοπτικές. Με μια δυνατή φιλία. Με όρεξη για ζωή.

Γιατί κανείς τους δε μοιάζει ευτυχισμένος;

Γιατί προφανώς οι άνθρωποι προσπαθούν πολύ, για να κατορθώσουν πράγματα που επιθυμούν λίγο.

Σαν κάτι άλλο να έψαχναν όλοι στη ζωή τους, και σε κάτι άλλο μεταμορφώθηκαν.
Και το τρομακτικό δεν είναι αυτό.
Τρομακτικές είναι οι ομοιότητες με την πραγματική ζωή.

Παρόλα αυτά, θα δω και το δεύτερο επεισόδιο.
Γιατί πάντα ελπίζεις ότι κάτι μπορεί ν' αλλάξει τελικά.

Τι κάνουμε λάθος στο μάθημα της ιστορίας;

Αφορμή για την ανάρτηση αποτέλεσε το άρθρο της Σώτης Τριανταφύλλου στην AthensVoice με τίτλο Η ψυχολογική πλευρά του μαθήματος της ιστορίας https://www.athensvoice.gr/politics/579646_i-psyhologiki-pleyra-toy-mathimatos-tis-istorias?amp
Δε θα αναλύσω εδώ τις απόψεις της γραφούσης, άλλωστε δεν έχει και καμιά σημασία το αν συμφωνώ εγώ με αυτές ή όχι.
Αλλά ομολογώ ότι η φράση "τί κάνουμε λάθος στο μάθημα της ιστορίας" με προβλημάτισε.
Γιατί αυτό είναι ένα ζήτημα μαμούθ, που σίγουρα δε "χωρά" σε ένα απλό άρθρο γνώμης.
Και είναι όντως αυτό το ερώτημα;
Κάνουμε ένα λάθος ή πολλά;
Είναι λάθος ύλης, τρόπου, ύφους ή σκοπού;
Κάνουμε και τίποτα σωστό;

Σε μια εποχή που και η ίδια η ιστορία ως επιστήμη διχάζεται αναφορικά με το τί και το πώς πρέπει να διδάσκεται στις τάξεις κατά τη διάρκεια του μαθήματος της ιστορίας, στην Ελλάδα ακόμη εκκρεμούν ζητήματα που έχουν να κάνουν με τις τραυματικές μνήμες του παρελθόντος, με τον σκεπτικισμό πάνω σε θέματα σμίλευσης ή μη της εθνικής συνείδησης και επιπλέον με θέματα δεοντολογίας πολύ πολύ σημαντικά, όπως για παράδειγμα το ποιός διδάσκει ιστορία και με τί εφόδια.

Τίποτα δεν είναι τυχαίο.
Και σε τέτοιες περιπτώσεις ό,τι σπέρνεις, θερίζεις.

Η ψυχολογική πλευρά του μαθήματος της ιστορίας

Klaus Nomi: Can't Help Falling in Love

Μ' αρέσει αυτή η εκτέλεση.
Νομίζω τονίζει το αναπόφευκτο.

Some things are meant to be...

Ύστερα ήρθαν οι μέλισσες

Δε θυμάμαι για ποιον ακριβώς λόγο δεν είχα δει το ομώνυμο σήριαλ πριν από σχεδόν είκοσι χρόνια, που προβλήθηκε για πρώτη φορά από την κρατική τηλεόραση.
Επίσης, δεν το είδα ποτέ στις επαναλήψεις.
Και δεν έτυχε να πέσει ποτέ στα χέρια μου το ομώνυμο βιβλίο του Γιάννη Ξανθούλη.
Εντελώς τυχαία πριν από λίγες μέρες ανακάλυψα ανάμεσα στα cd μου το σάουντρακ της σειράς, το οποίο-παρεπιπτόντως-αγνοώ και πώς το απέκτησα.
Αποφάσισα όμως να δω τις περίφημες "μέλισσες" και κατέληξα στα εξής:

• Εξαιρετική η Μαρινέλλα στον ρόλο της Μαρίκας Σουέζ
• Ωραία απόδοση της εποχής (αρχές δεκαετίας του '50)
• Υπέροχη μουσική από Κραουνάκη σε στίχους Νικολακοπούλου
• Πολύ καλή σκηνοθεσία Κουτσομύτη
• Πολύ καλές ερμηνείες από όλο το καστ. Κάτια Δανδουλάκη, Γιώργος Βογιατζής, Κάκια Παναγιώτου (θεά), Έφη Ροδίτη, Υβόννη Μαλτέζου, Μαρίνα Ψάλτη, Ιωάννα Παππά, και άλλοι (πραγματικά) πολλοί.
• Ενδιαφέρον και πρωτότυπο στόρυ. Λίγο αστυνομικό, λίγο νοσταλγικό, λίγο...παράξενο.

Η σειρά υπάρχει ολόκληρη στο YouTube.

Και ομολογώ ότι δεν μετάνιωσα καθόλου που αφιέρωσα κάποιες ώρες για να τη δω.

...λες κι ήταν ζάχαρη η φυγή

καρδιά που θέλησες

κι ύστερα ήρθαν οι μέλισσες...

Χειμερινοί κολυμβητές: Συχνάζεις στο μικρό καφέ

Χειμερινό κολύμπι, διαφορετικά στέκια, αποστάσεις & συναντήσεις.
Και ο χειμώνας προ των πυλών...

Queen: Heaven For Everyone

In this world of cool deception
Just your smile can smooth my ride
These troubled days of cruel rejection, hmm
You come to me, soothe my troubled mind...

Καλή σχολική χρονιά!

Σε όλους.

Η μαγική συνταγή

Ήλιος, αλμύρα, βότσαλα...η μαγική συνταγή για να πας την αμείλικτη πραγματικότητα του Σεπτέμβρη μια στάλα παραπέρα...

Καλημέρες

Κι ακόμη δεν αρχίσαμε καλά καλά...

The mule (Το "βαποράκι")

Κλιντ Ίστγουντ, αειθαλής και υπέροχος σε μια ταινία βασισμένη στην αληθινή ιστορία ενός ηλικιωμένου Αμερικανού πολίτη που, για πολλούς και διάφορους λόγους, καταλήγει να κάνει τις "διανομές" ενός καρτέλ κοκαΐνης.
Ο Ίστγουντ είχε να εμφανιστεί ως ηθοποιός από το Gran Torino και, παρόλο που το Mule μάλλον δεν διαθέτει την ίδια δυναμική, ήταν πολύ καλή ταινία: τα γεγονότα γίνονται αφορμή για την αξιολόγηση των επιλογών ζωής καθώς και για την ανασκόπηση του χαμένου χρόνου όσον αφορά τις σχέσεις με τους γύρω μας.
Τι είναι σημαντικό για τον καθένα και τι τίμημα πρέπει να πληρώσει όταν έρθει η ώρα του απολογισμού;
Ο Ίστγουντ πρωταγωνιστεί και σκηνοθετεί, ενώ σε έναν από τους βασικούς ρόλους εμφανίζεται ο Μπράντλεϊ Κούπερ.
Κλασσικά "αμερικάνικο" φιλμ.
Αλλά με την άλλη έννοια.

Φανταστικά ζώα: Τα εγκλήματα του Γκρίντελβαλντ

Η δεύτερη ταινία του πρήκουελ της ιστορίας του Χάρρυ Πόρτερ ήταν σαφώς πολύ πολύ καλύτερη από την πρώτη: τα πρόσωπα αρχίζουν και "δένουν" με το στόρυ που ήδη ξέρουμε, οι ερμηνείες ήταν πολύ καλές, όπως και τα εφέ.
Ξαναμπαίνει "στο παιχνίδι" το Χόκγουορντς, ο καθηγητής Ντάμπλντορ σε πιο νεαρή ηλικία απ' ότι έχουμε συνηθίσει (μου άρεσε πολύ ο Τζουντ Λο στον αντίστοιχο ρόλο), καθώς και η αιώνια μάχη του καλού με το κακό.
Ήταν μια ευχάριστη έκπληξη μετά από τη μάλλον απογοητευτική πρώτη ταινία.

Ντονάτο Καρίζι: Το κορίτσι στην ομίχλη

Αν και είδα την αντίστοιχη ταινία σχετικά πρόσφατα, ήθελα να δω και τον τρόπο γραφής της συγκεκριμένης αστυνομικής ιστορίας από τον Καρίζι. Και, πραγματικά, δεν μπορώ να καταλήξω ποιο από τα δύο-η ταινία ή το βιβλίο-μού άρεσε περισσότερο.
Ο τρόπος που ο συγγραφέας "χτίζει" τον κάθε χαρακτήρα είναι εξαίσιος, ενώ η κορύφωση της αγωνίας είναι κλιμακούμενη και φτάνει ως την τελευταία σελίδα.
Ίσως αποτελεί πλεονασμό να διαβάσει κανείς το βιβλίο, εάν έχει δει την κινηματογραφική εκδοχή.
Αλλά αξίζει, κι ας ξέρεις το φινάλε.
Επίσης η ταινία νομίζω ότι απέδωσε πολύ καλά το περιεχόμενο του βιβλίου, αν και το τελευταίο μάλλον ήταν λιγάκι πιο σκληρό σε σχέση με την οπτικοποιημένη απόδοση.

Από τις εκδόσεις Πατάκη.

Γεράσιμος Ανδρεάτος: Χώμα να πιάνεις, ήλιος ν' ανατέλλει

Camilla Läckberg: Η μάγισσα

Αυτές οι πόκετ εκδόσεις του Μεταίχμιου είναι ό,τι πρέπει για παραλία.
Οι ιστορίες της Καμίλλα πάλι, είναι ό,τι πρέπει για να χαλαρώσεις-εάν και εφόσον σου αρέσει η αστυνομική λογοτεχνία φυσικά.
Η αφήγηση είναι πολυεπίπεδη, καθώς "τρέχουν" παράλληλα τρεις υποθέσεις (μία του μακρινού παρελθόντος , μία του πιο κοντινού και μία του παρόντος), ενώ τα γεγονότα παρουσιάζονται από τη σκοπιά πολλών και διαφορετικών ηρώων.
Τα γνώριμα πρόσωπα των μυθιστορημάτων της Läckberg (η συγγραφέας Ερίκα, ο αστυνομικός Πάτρικ και όλοι οι κάτοικοι του χωριού Φιελμπάκα) είναι εδώ, προκειμένου να εξιχνιάσουν τη δολοφονία ενός τετράχρονου κοριτσιού.
Ποια σχέση μπορεί να έχει με μια παρόμοια δολοφονία που έγινε 30 χρόνια πριν;
Και πως μπορεί να σχετίζεται με κάποια γεγονότα του 1670;

Χορταστικό, δε λέω.
Αλλά δεν ξεφεύγει καθόλου από την "πεπατημένη" της συγκεκριμένης δημιουργού.
Αντιθέτως θα έλεγα ότι ακολουθεί πιστά το μοτίβο των προηγούμενων βιβλίων.

Raining pleasure: Capricorn

Μπορεί να είναι πια παρελθόν, αλλά είναι πάντα μέσα στην καρδιά μου...

Ξενοδοχείο Οίτη. Στα λουτρά Υπάτης

Όταν πρωτοάνοιξαν τα λουτρά της Υπάτης, έπρεπε να υπάρχει εκεί κοντά και ένα αξιοπρεπές κατάλυμα για τους εύπορους πελάτες των ιαματικών λουτρών. Οι τελευταίοι ταξίδευαν με ατμόπλοιο ως τη Στυλίδα και από κει με άμαξες ως το περίφημο "Ξενοδοχείον Οίτη", το οποίο λειτουργεί ανελλιπώς από το 1896.

Εκτός από τους εξωτερικούς χώρους, που είναι υπέροχοι,

στο εσωτερικό, ο χρόνος μοιάζει να έχει σταματήσει: τόσο στους κοινόχρηστους χώρους,

όσο και στο εσωτερικό των δωματίων, στα οποία έχει φιλοξενηθεί μέχρι και ο Άρης Βελουχιώτης.

Τα 123 χρόνια που λειτουργεί το ξενοδοχείο, έχουν αφήσει το αποτύπωμα τους παντού (εκτός από τα πλήρως ανακαινισμένα μπάνια).
Τα βράδια επικρατεί απόλυτη ηρεμία,

ενώ το πρωί μπορείς να απολαύσεις το πρωινό σου κάτω από τα πλατάνια.

Νιώθεις πραγματικά σαν να κάνεις διακοπές σε Μουσείο. Ή ίσως σε μια χρονομηχανή. Οι ιδιοκτήτες είναι πολύ ευγενικοί και πάντα πρόθυμοι να μοιραστούν με τους επισκέπτες την ιστορία του κτιρίου.
Βρεθήκαμε στα λουτρά της Υπάτης καθαρά από σύμπτωση.
Την επόμενη φορά όμως θα έρθουμε από επιλογή.
Και εννοείται ότι θα μείνουμε πάλι στην "Οίτη".

ΥΓ: Σε κάποιους επισκέπτες, ίσως και σε μένα λιγάκι, η "Οίτη" θυμίζει το ξενοδοχείο "Θέα", από το διάσημο μυθιστόρημα του Stephen King Η λάμψη. 

Σας διαβεβαιώ όμως ότι οι ομοιότητες εξαντλούνται μόνο στην επιβλητικότητα.

Σε τίποτε άλλο.