Όταν πρωτοάνοιξαν τα λουτρά της Υπάτης, έπρεπε να υπάρχει εκεί κοντά και ένα αξιοπρεπές κατάλυμα για τους εύπορους πελάτες των ιαματικών λουτρών. Οι τελευταίοι ταξίδευαν με ατμόπλοιο ως τη Στυλίδα και από κει με άμαξες ως το περίφημο "Ξενοδοχείον Οίτη", το οποίο λειτουργεί ανελλιπώς από το 1896.
στο εσωτερικό, ο χρόνος μοιάζει να έχει σταματήσει: τόσο στους κοινόχρηστους χώρους,
όσο και στο εσωτερικό των δωματίων, στα οποία έχει φιλοξενηθεί μέχρι και ο Άρης Βελουχιώτης.
Τα 123 χρόνια που λειτουργεί το ξενοδοχείο, έχουν αφήσει το αποτύπωμα τους παντού (εκτός από τα πλήρως ανακαινισμένα μπάνια).
Τα βράδια επικρατεί απόλυτη ηρεμία,
ενώ το πρωί μπορείς να απολαύσεις το πρωινό σου κάτω από τα πλατάνια.
Νιώθεις πραγματικά σαν να κάνεις διακοπές σε Μουσείο. Ή ίσως σε μια χρονομηχανή. Οι ιδιοκτήτες είναι πολύ ευγενικοί και πάντα πρόθυμοι να μοιραστούν με τους επισκέπτες την ιστορία του κτιρίου.
Βρεθήκαμε στα λουτρά της Υπάτης καθαρά από σύμπτωση.
Την επόμενη φορά όμως θα έρθουμε από επιλογή.
Και εννοείται ότι θα μείνουμε πάλι στην "Οίτη".
ΥΓ: Σε κάποιους επισκέπτες, ίσως και σε μένα λιγάκι, η "Οίτη" θυμίζει το ξενοδοχείο "Θέα", από το διάσημο μυθιστόρημα του Stephen King Η λάμψη.
Σας διαβεβαιώ όμως ότι οι ομοιότητες εξαντλούνται μόνο στην επιβλητικότητα.
Σε τίποτε άλλο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου