Λόγω τιμής. Χρόνια μετά.

Γενικότερα στα reunion δεν πάω. Γιατί όλοι μαζεύονται, διαπιστώνουν και συζητούν σε πηγαδάκια την επέλαση του χρόνου στους υπολοίπους.
Στο συγκεκριμένο "reunion" όμως, λόγω τιμής, ήθελα πολύ να παραβρεθώ. Εγώ και όλοι οι υπόλοιποι των 40 & κάτι ή 50 παρά κάτι, που βλέπαμε φανατικά τη σειρά στα μέσα των '90s.
Είδα το πρώτο επεισόδιο τελικά χθες, καθότι τηλεόραση δε βλέπω, συνεπώς έπρεπε να περιμένω "ν' ανέβει" στο δίκτυο.
Τα συναισθήματα ανάμεικτα.
Η νοσταλγία μάλλον μεταμορφώθηκε σε αμηχανία, καθώς η παλιά εικόνα των ηρώων καταπλακώθηκε από τον οδοστρωτήρα του χρόνου. Βρήκα όλους τους χαρακτήρες πολύ πολύ διαφορετικούς-όπως εξάλλου συμβαίνει και με τους ηθοποιούς που τους ενσαρκώνουν, αλλά και με όλους εμάς τους υπόλοιπους. Δεν ήταν όμως μόνο αυτό που με ξάφνιασε.
Βρήκα ταυτόχρονα τους ήρωες ανησυχητικά ίδιους:
Γιατί ο Μάνος δεν ξέφυγε από το οικογενειακό DNA του τζόγου;
Γιατί η Ηρώ τρώγεται συνεχώς με τα ρούχα της;
Μήπως  ο Τσίου ήταν πάντα λίγο "κάπως";
Πού πήγε όλος αυτός ο ενθουσιασμός για την εισαγωγή στο πανεπιστήμιο;
(Που βλέπαμε τότε τη Φιλοσοφική "μας" στα πλάνα και τρελαινόμαστε κι εμείς από τη χαρά μας;)
Και τελικά τί απέμεινε από εκείνη την παρέα της δεκαετίας του '90;
Ξεκίνησαν με τις καλύτερες προοπτικές. Με μια δυνατή φιλία. Με όρεξη για ζωή.

Γιατί κανείς τους δε μοιάζει ευτυχισμένος;

Γιατί προφανώς οι άνθρωποι προσπαθούν πολύ, για να κατορθώσουν πράγματα που επιθυμούν λίγο.

Σαν κάτι άλλο να έψαχναν όλοι στη ζωή τους, και σε κάτι άλλο μεταμορφώθηκαν.
Και το τρομακτικό δεν είναι αυτό.
Τρομακτικές είναι οι ομοιότητες με την πραγματική ζωή.

Παρόλα αυτά, θα δω και το δεύτερο επεισόδιο.
Γιατί πάντα ελπίζεις ότι κάτι μπορεί ν' αλλάξει τελικά.