The mule (Το "βαποράκι")

Κλιντ Ίστγουντ, αειθαλής και υπέροχος σε μια ταινία βασισμένη στην αληθινή ιστορία ενός ηλικιωμένου Αμερικανού πολίτη που, για πολλούς και διάφορους λόγους, καταλήγει να κάνει τις "διανομές" ενός καρτέλ κοκαΐνης.
Ο Ίστγουντ είχε να εμφανιστεί ως ηθοποιός από το Gran Torino και, παρόλο που το Mule μάλλον δεν διαθέτει την ίδια δυναμική, ήταν πολύ καλή ταινία: τα γεγονότα γίνονται αφορμή για την αξιολόγηση των επιλογών ζωής καθώς και για την ανασκόπηση του χαμένου χρόνου όσον αφορά τις σχέσεις με τους γύρω μας.
Τι είναι σημαντικό για τον καθένα και τι τίμημα πρέπει να πληρώσει όταν έρθει η ώρα του απολογισμού;
Ο Ίστγουντ πρωταγωνιστεί και σκηνοθετεί, ενώ σε έναν από τους βασικούς ρόλους εμφανίζεται ο Μπράντλεϊ Κούπερ.
Κλασσικά "αμερικάνικο" φιλμ.
Αλλά με την άλλη έννοια.

Φανταστικά ζώα: Τα εγκλήματα του Γκρίντελβαλντ

Η δεύτερη ταινία του πρήκουελ της ιστορίας του Χάρρυ Πόρτερ ήταν σαφώς πολύ πολύ καλύτερη από την πρώτη: τα πρόσωπα αρχίζουν και "δένουν" με το στόρυ που ήδη ξέρουμε, οι ερμηνείες ήταν πολύ καλές, όπως και τα εφέ.
Ξαναμπαίνει "στο παιχνίδι" το Χόκγουορντς, ο καθηγητής Ντάμπλντορ σε πιο νεαρή ηλικία απ' ότι έχουμε συνηθίσει (μου άρεσε πολύ ο Τζουντ Λο στον αντίστοιχο ρόλο), καθώς και η αιώνια μάχη του καλού με το κακό.
Ήταν μια ευχάριστη έκπληξη μετά από τη μάλλον απογοητευτική πρώτη ταινία.

Ντονάτο Καρίζι: Το κορίτσι στην ομίχλη

Αν και είδα την αντίστοιχη ταινία σχετικά πρόσφατα, ήθελα να δω και τον τρόπο γραφής της συγκεκριμένης αστυνομικής ιστορίας από τον Καρίζι. Και, πραγματικά, δεν μπορώ να καταλήξω ποιο από τα δύο-η ταινία ή το βιβλίο-μού άρεσε περισσότερο.
Ο τρόπος που ο συγγραφέας "χτίζει" τον κάθε χαρακτήρα είναι εξαίσιος, ενώ η κορύφωση της αγωνίας είναι κλιμακούμενη και φτάνει ως την τελευταία σελίδα.
Ίσως αποτελεί πλεονασμό να διαβάσει κανείς το βιβλίο, εάν έχει δει την κινηματογραφική εκδοχή.
Αλλά αξίζει, κι ας ξέρεις το φινάλε.
Επίσης η ταινία νομίζω ότι απέδωσε πολύ καλά το περιεχόμενο του βιβλίου, αν και το τελευταίο μάλλον ήταν λιγάκι πιο σκληρό σε σχέση με την οπτικοποιημένη απόδοση.

Από τις εκδόσεις Πατάκη.

Γεράσιμος Ανδρεάτος: Χώμα να πιάνεις, ήλιος ν' ανατέλλει

Camilla Läckberg: Η μάγισσα

Αυτές οι πόκετ εκδόσεις του Μεταίχμιου είναι ό,τι πρέπει για παραλία.
Οι ιστορίες της Καμίλλα πάλι, είναι ό,τι πρέπει για να χαλαρώσεις-εάν και εφόσον σου αρέσει η αστυνομική λογοτεχνία φυσικά.
Η αφήγηση είναι πολυεπίπεδη, καθώς "τρέχουν" παράλληλα τρεις υποθέσεις (μία του μακρινού παρελθόντος , μία του πιο κοντινού και μία του παρόντος), ενώ τα γεγονότα παρουσιάζονται από τη σκοπιά πολλών και διαφορετικών ηρώων.
Τα γνώριμα πρόσωπα των μυθιστορημάτων της Läckberg (η συγγραφέας Ερίκα, ο αστυνομικός Πάτρικ και όλοι οι κάτοικοι του χωριού Φιελμπάκα) είναι εδώ, προκειμένου να εξιχνιάσουν τη δολοφονία ενός τετράχρονου κοριτσιού.
Ποια σχέση μπορεί να έχει με μια παρόμοια δολοφονία που έγινε 30 χρόνια πριν;
Και πως μπορεί να σχετίζεται με κάποια γεγονότα του 1670;

Χορταστικό, δε λέω.
Αλλά δεν ξεφεύγει καθόλου από την "πεπατημένη" της συγκεκριμένης δημιουργού.
Αντιθέτως θα έλεγα ότι ακολουθεί πιστά το μοτίβο των προηγούμενων βιβλίων.

Raining pleasure: Capricorn

Μπορεί να είναι πια παρελθόν, αλλά είναι πάντα μέσα στην καρδιά μου...

Ξενοδοχείο Οίτη. Στα λουτρά Υπάτης

Όταν πρωτοάνοιξαν τα λουτρά της Υπάτης, έπρεπε να υπάρχει εκεί κοντά και ένα αξιοπρεπές κατάλυμα για τους εύπορους πελάτες των ιαματικών λουτρών. Οι τελευταίοι ταξίδευαν με ατμόπλοιο ως τη Στυλίδα και από κει με άμαξες ως το περίφημο "Ξενοδοχείον Οίτη", το οποίο λειτουργεί ανελλιπώς από το 1896.

Εκτός από τους εξωτερικούς χώρους, που είναι υπέροχοι,

στο εσωτερικό, ο χρόνος μοιάζει να έχει σταματήσει: τόσο στους κοινόχρηστους χώρους,

όσο και στο εσωτερικό των δωματίων, στα οποία έχει φιλοξενηθεί μέχρι και ο Άρης Βελουχιώτης.

Τα 123 χρόνια που λειτουργεί το ξενοδοχείο, έχουν αφήσει το αποτύπωμα τους παντού (εκτός από τα πλήρως ανακαινισμένα μπάνια).
Τα βράδια επικρατεί απόλυτη ηρεμία,

ενώ το πρωί μπορείς να απολαύσεις το πρωινό σου κάτω από τα πλατάνια.

Νιώθεις πραγματικά σαν να κάνεις διακοπές σε Μουσείο. Ή ίσως σε μια χρονομηχανή. Οι ιδιοκτήτες είναι πολύ ευγενικοί και πάντα πρόθυμοι να μοιραστούν με τους επισκέπτες την ιστορία του κτιρίου.
Βρεθήκαμε στα λουτρά της Υπάτης καθαρά από σύμπτωση.
Την επόμενη φορά όμως θα έρθουμε από επιλογή.
Και εννοείται ότι θα μείνουμε πάλι στην "Οίτη".

ΥΓ: Σε κάποιους επισκέπτες, ίσως και σε μένα λιγάκι, η "Οίτη" θυμίζει το ξενοδοχείο "Θέα", από το διάσημο μυθιστόρημα του Stephen King Η λάμψη. 

Σας διαβεβαιώ όμως ότι οι ομοιότητες εξαντλούνται μόνο στην επιβλητικότητα.

Σε τίποτε άλλο.

Λουτρά Υπάτης

Οκ, όταν σκέφτεσαι τη λέξη "λουτρά", δεν έχεις πατήσει ακόμη τα πρώτα ή τα δεύτερα-ήντα, και-κυρίως- όταν αντικρίζεις τέτοιες εικόνες,

θες, δε θες αναρωτιέσαι αν βρίσκεσαι στο κατάλληλο μέρος για να χαλαρώσεις.
Η εντύπωση αυτή ανατρέπεται όταν δεις πόσοι νέοι άνθρωποι επιλέγουν αυτού του είδους τα "σπα", όχι μόνο για θεραπευτικούς λόγους, αλλά και για χαλάρωση και ευεξία.

Το νερό είναι ζεστό (γύρω στους 33 βαθμούς), προσφέροντας μια απίστευτα χαλαρωτική εμπειρία, ενώ το βάθος της πισίνας δεν ξεπερνά το ένα μέτρο.
Συνήθως δε γίνεται το αδιαχώρητο, έχει όμως αρκετό κόσμο όλων των ηλικιών.
Το εισιτήριο είναι αρκετά προσιτό, ενώ το ίδιο ισχύει και για το pool bar (ευρέως γνωστό το hot dog του, το οποίο, όπως διατείνεται ο ιδιοκτήτης είναι "τούμπανο").
Δεν κρύβω ότι ήμουν κάπως επιφυλακτική.
Αλλά δεν το μετάνιωσα.

ΥΓ: Συστήνεται ανεπιφύλακτα.
Εκτός αν απεχθάνεσθε τα βραστά αυγά. Γιατί το θείο (η κυρία ουσία που κάνει το νερό ιαματικό, όταν ενώνεται με το νερό), μυρίζει έτσι ακριβώς.

Γιάννης Ξανθούλης: Το ροζ που δεν ξέχασα

Μια γλυκόπικρη, μελαγχολική ιστορία, που την αφηγείται με ανάλαφρο ύφος ο ήρωας του μυθιστορήματος, και που τη βίωσε τη δεκαετία του '60 ως παιδί μεσοαστών στην αναπτυσσόμενη πρωτεύουσα.
Ως ενήλικας, οδηγός ταξί νυχτερινής βάρδιας στην Αθήνα του '90 πια, κάνει με αμέτρητα φλας μπακ στην παιδική και εφηβική του ηλικία έναν απολογισμό: οι τεταμένες σχέσεις των γονιών του, ο πρόωρος θάνατος της μητέρας του, η ζωή με τη γιαγιά του και οι σχέσεις της οικογένειας του με τα τριαντάφυλλα συνθέτουν με έναν περίπλοκο τρόπο όλο το ροζ της ζωής του, που θέλει, αλλά δεν μπορεί να ξεχάσει.
Κι ας ζει τώρα πια μέσα στις πολλές αποχρώσεις του κίτρινου: πορτοκάλι, νεράντζι, λεμόνι, μανταρίνι...
Ο ταξιτζής του Σκορτσέζε, στην Αθήνα του κάποτε, γύρω από Πολωνούς μετανάστες που ψάχνουν-αντίθετα από εκείνον-μια καλύτερη ζωή.

Λίγο μελαγχολικό, αλλά στο τέλος σε κερδίζει.

Ντονάτο Καρίζι: Η υπόθεση του κακού

Η "συνέχεια" του Υποβολέα είναι το ίδιο υποβλητική και περιπετειώδης.
Εφτά χρόνια μετά την πολύκροτη υπόθεση του Υποβολέα, η αστυνόμος Μιλά Βάσκες εξακολουθεί να ψάχνει ανθρώπους που εξαφανίστηκαν. Είναι πολύ καλή σε αυτό που κάνει-αναμφίβολλα.
Τι πρέπει να κάνει όμως τώρα που κάποιοι εξαφανισμένοι επανέρχονται από το πουθενά, μόνο και μόνο για να σκοτώσουν;
Πού βρίσκονταν όλα αυτά τα χρόνια;
Πόσο καλό πρέπει να έχει μέσα το κακό, ώστε να θεωρείται αποδεκτό;
Και πόσο κακό είσαι διατεθειμένος να κάνεις, όταν το διακύβευμα είναι οι άνθρωποι που αγαπάς;
Εμένα αυτός ο συγγραφέας μού αρέσει.
Ο τρόπος γραφής του έχει κάτι που σε καθηλώνει.
Και διαβάζεται χωρίς ανάσα.

Από την Ωκεανίδα.

Ισίδωρος Ζουργός: Αποσπάσματα από το βιβλίο του ωκεανού

Έχω διαβάσει αρκετά μυθιστορήματα του συγγραφέα, το συγκεκριμένο όμως δεν μπορώ να πω ότι με ενθουσίασε.
Με τράβηξε ο καλοκαιρινός τίτλος του (φαντάζεται κανείς ότι θα διαβάσει κάτι σαν Τα λόγια της πλώρης), και όντως κάπως έτσι ξεκινά: σαν θαλασσινή αφήγηση, σαν παραμύθι.
Στην πορεία όμως...κάπου χάνεται η αρμονία, η ροή, δεν ξέρω. Μου φάνηκε κάπως ασύνδετο, θα έλεγα ότι μοιάζει με ιστορία δίχως τέλος.
Σπανίως αφήνω βιβλίο στη μέση.
Με αυτό το βιβλίο, ομολογώ πως μπήκα στον πειρασμό.

Εκδόσεις Πατάκη.

MoKα μέλι. Στην Ιτέα.

Το ξέρατε ότι μια μέλισσα ζει περίπου 50 ημέρες;
Ότι μια βασίλισσα γεννά κατά βούληση αρσενικούς ή θηλυκούς απογόνους;
Ή ότι η λέξη drone δεν παραπέμπει μόνο σε "φωτογραφικά ελικοπτεράκια", αλλά σημαίνει κηφήνας;
Στην ευρύτερη περιοχή των Δελφών, λίγο πιο έξω από την Ιτέα, στη σκιά του Παρνασσού και της Γκιώνας, βρίσκεται το μελισσοκομείο ΜοΚα μέλι.

Αν τυχόν βρεθείτε εκεί κοντά, επιδιώξετε οπωσδήποτε να το επισκεφθείτε και θα μάθετε πολλές πληροφορίες, τόσο για τη μέλισσα, όσο και για το περιβάλλον της.
Ο Γιάννης και ο Νικηφόρος, οι δύο ιδιοκτήτες, εγκατέλειψαν το κλεινόν άστυ εδώ και κάμποσα χρόνια, επιλέγοντας να ασχοληθούν επαγγελματικά με τη μελισσοκομία.
Ο χώρος είναι εξαιρετικά καλαίσθητος, με επιπλέον προσόν το ότι είναι φτιαγμένος σχεδόν εξολοκλήρου από ανακυκλωμένα υλικά (και πολλή πολλή προσωπική εργασία!).

Μετά από κάποια πρώτα εισαγωγικά πράγματα για τις μέλισσες και την κοινωνία τους, έρχεται η ώρα της δράσης: οι οικοδεσπότες σε βοηθούν να φορέσεις τις ειδικές στολές μελισσοκομίας.

Η στολή καλύπτει όλα τα μέρη του σώματος, οπότε δεν υπάρχει καμία ανησυχία για τσιμπήματα-άλλωστε για τις μέλισσες είμαστε τελείως, μα τελείως αδιάφοροι.

Η ξενάγηση στις κυψέλες είναι απολύτως διαδραστική:

Βλέπεις ζωντανά τις μέλισσες, την κυψέλη, τρως μέλι από την κερήθρα και, αν είσαι τυχερός, ίσως δεις και μια νέα μέλισσα να βγαίνει από το κελί της. Ή ίσως τη βασίλισσα να κάνει βόλτες πάνω στο πλαίσιο.

Επίσης γνωρίζεις διάφορα μελισσοκομικά εξαρτήματα, όπως το πιρούνι απολεπισμού της κερήθρας, τον μελιτοεξαγωγέα ή το καπνιστήρι:

Τέλος, υπάρχει ένα μικρό πωλητήριο, όπου πωλείται το μέλι που παράγεται όλη τη χρονιά (θυμαρίσιο, που είναι τέλειο, ανθέων ή ελατίσιο), καθώς και κηραλοιφή φτιαγμένη από αγνό ελαιόλαδο και κερί μέλισσας.

Περισσότερες πληροφορίες μπορείτε να βρείτε στην ιστοσελίδα των παιδιών: https://www.moka-honey.gr/home-greek 

στο Instagram: 

https://www.instagram.com/mokahoney/

και στο Facebook:

https://m.facebook.com/MoKahoney/?locale2=el_GR

Το συστήνω ανεπιφύλακτα.

Γιατί δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι στο TripAdvisor δεν υπάρχει ούτε μία αρνητική κριτική.

Και γιατί νομίζω ότι ήταν μια από τις καλύτερες εμπειρίες για ολόκληρη την οικογένεια.

Δελφοί

Δε νομίζω ότι χρειάζεται να πω πολλά για τον χώρο, για  τις αμέτρητες ιστορίες (αληθινές και μυθικές) που τον συνοδεύουν ή για τη σημαντικότητα των εκθεμάτων.
Λίγο-πολύ αυτά είναι γνωστά σε όλους. Όσες φορές όμως κι αν τα έχεις ακούσει, πάντα μένεις έκθαμβος ,για παράδειγμα,  από τη ζωντάνια της θρυλικής Σφίγγας των Ναξίων:

Ή ακόμη και από εκθέματα που δεν είναι τόσο γνωστά, αλλά εντυπωσιάζουν, καθώς η παρουσίαση τους συνοδεύεται πάντα από σχηματικές υποθετικές αναπαραστάσεις των συνόλων.

Παντού υπάρχουν λεζάντες στα ελληνικά, στα αγγλικά και στα γαλλικά. Όπως σε αυτό το άγαλμα του πανταχού παρόντος Έρωτος:

Επίσης μας άρεσαν πολύ τα χρώματα σε κάποια αντικείμενα:

Στην παρακάτω φωτογραφία απεικονίζεται ο λεγόμενος "ομφαλός της γης".
Η επεξηγηματική λεζάντα ανέφερε ότι το ανάγλυφο παραπέμπει σε μάλλινο ύφασμα.
Υπάρχει όμως και η άποψη ότι απεικονίζει μέλισσες, για τις οποίες οι αρχαίοι πίστευαν πως προστατεύουν από το κακό:

Και βέβαια την παράσταση στο Μουσείο κλείνει ο διάσημος σταρ των Δελφών, ο Ηνίοχος:

Από τα πολύ λίγα μπρούτζινα αγάλματα που έχουν σωθεί, πραγματικά σε καθηλώνει με το βλέμμα του.

Ο εξωτερικός χώρος, είναι εξίσου εντυπωσιακός, έχει όμως αρκετό περπάτημα.

Θα χρειαστείτε περίπου μία ώρα για να ανεβείτε ως το στάδιο και να κατεβείτε πάλι κάτω.

Βέβαια η διαδρομή αποζημιώνει και με το παραπάνω. 

Εκτός από την υπέροχη θέα,

θα απολαύσετε μερικά από τα πιο διάσημα κτίρια των Δελφών, όπως ο θησαυρός των Αθηναίων (ο οποίος αναστηλώθηκε με έξοδα του σημερινού Δήμου Αθηναίων),

και το θέατρο των Δελφών.

Τέλος, εντυπωσιαστήκαμε και από τις επιγραφές Braille που υπάρχουν διάσπαρτες στον χώρο:

Γενικότερα ο χώρος  προσφέρει μια πολύ-πολύ ωραία εμπειρία.

Μοναδική.

Και αν η ξενάγηση τελειώσει σχετικά νωρίς, οι κοντινές παραλίες είναι ότι πρέπει για ανάνηψη, μετά από τόσο περμπάτημα στον ήλιο!