Η ζωή μας μια βόλτα...

Προπαραμονή Πρωτοχρονιάς στις γιορτινά στολισμένες πόλεις της Αθήνας και του Πειραιά.
Από τη μαρίνα Ζέας, την Καστέλλα και το Μικρολίμανο...

...στο κέντρο της Αθήνας, που μας υποδέχεται κατάφωτο.

Να δούμε ποιος θα αντέξει τη μελαγχολία του "μετά".
Όταν όλα τα φωτάκια θα σβήσουν και θα επανέλθουμε ξανά στην κανονικότητα...

Pink Floyd: Hey You

Αυτά παθαίνεις, όταν ακούς πρωί πρωί red...

Δώρα για κλάματα

Αυτές τις ημέρες, που όλοι τρέχουμε σαν τρελοί να βρούμε το ιδανικό δώρο για τον καθένα, συχνά θυμάμαι κάποια άλλα Χριστούγεννα, αρκετά χρόνια πριν.
Ο πιο δύσκολος στα δώρα ήταν ανέκαθεν ο πατέρας μου. Δεν ξέραμε ποτέ τι να του πάρουμε, κι όταν τελικά κάτι βρίσκαμε, πάντα άνοιγε ευγενικά το πακέτο και μας ευχαριστούσε εξίσου ευγενικά.
Όμως εγώ ήθελα να του κάνω ένα δώρο, που θα το θυμάται για πάντα. Όχι απολύτως χρηστικό, αλλά απαραίτητο. Όχι κραυγαλέα ακριβό, αλλά πολύτιμο.
Τελικά, κάτι σκέφτηκα. Χρειάστηκε βέβαια να κάνω μια όχι και τόσο νομότυπη εξουσιοδότηση, να εμφανιστώ και να παραλάβω ένα έγγραφο ως δικό μου, χωρίς να είναι δικό μου, με ημερομηνία δημιουργίας πολύ πιο παλιά από αυτήν της γέννησης μου.
Αλλά άξιζε τον κοπο!
Βλέπετε οι γονείς μου έφυγαν για την Αμερική το σωτήριον έτος 1968 (λόγω του αέναου προβλήματος της Ελλάδας να αξιοποιεί τους νέους επιστήμονες στην αγορά εργασίας!). Οι δουλειές εκεί βρέθηκαν με τις απλές βεβαιώσεις πτυχίου, καθώς η απόκτηση του πάπυρου είχε απαγορευτικό κόστος, ειδικά για δύο νέους, άνεργους πτυχιούχους. Ούτε μετά την επιστροφή στην Ελλάδα έκαναν καμία προσπάθεια να πάρουν τους παπύρους των πτυχίων τους από την τέως Βιομηχανική Σχολή Πειραιώς, το σημερινό ΠΑ.ΠΕΙ., καθώς δεν συνέτρεχε πλέον λόγος για κάτι τέτοιο.
Ακολουθησα την προβλεπόμενη διαδικασία. Έκανα αίτηση μέσω μιας φίλης, που σπούδαζε στο συγκεκριμένο πανεπιστήμιο. Η παραλαβή όμως γίνεται μόνο από τον ίδιο τον τέως φοιτητή και την ταυτότητα του. Πήγα λοιπόν με την ταυτότητα της μητέρας μου και μια εξουσιοδότηση από πλευράς του πατέρα μου. Η υπάλληλος δε φάνηκε να εκπλήσσεται, ούτε αναρωτήθηκε πώς θα ήταν δυνατόν να έχω πάρει πτυχίο το '68. Ούτως ή άλλως όμως, δεν είχε και πολύ σημασία.
Οι δυο πάπυροι ήταν τόσο εύθραυστοι, που δεν τολμούσα ούτε να τους κοιτάξω, μήπως μου διαλυθούν πριν καταφέρω να τους δώσω για καδράρισμα.
Οι γονείς μου το επόμενο βράδυ έλαβαν ως δώρο δύο κορνίζες τυλιγμένες με χριστουγεννιάτικο γιορτινό χαρτί.
Και, δεν μπορώ να πω, τα κατάφερα. Το άνοιγμα των δώρων εκείνα τα Χριστούγεννα το συνόδευσαν δάκρυα χαράς, νοσταλγίας και συγκίνησης...

                                                   Σ.Φ.

                                                    28/12/2018.

Το τανγκό των Χριστουγέννων

Από το ομώνυμο μυθιστόρημα του Γιάννη Ξανθούλη, υπέροχη ταινία από τον Νίκο Κουτελιδάκη, μέσα στην οποία ακούγεται το εξίσου υπέροχο τραγούδι των Αιόλου και Ζιώγα, ερμηνευμένο από τον Γιώργο Νταλάρα.

Λόγω της ημέρας.

Dreaming of a white Christmas

Κάποιοι τα ονειρεύονται λευκά. Φέτος μας ήρθαν γκρίζα.

Εγώ τα προτιμώ ηλιολουστα.
Σήμερα ο καιρός έφτιαξε, αλλά δεν είναι πια Χριστούγεννα.

Μια μέρα μόνο, περνά γρήγορα, ότι καιρό κι αν έχει. Το μόνο που μένει τελικά είναι η αγάπη που νιώθεις.
Γι αυτό και πρέπει η κάθε μερα να είναι σαν Χριστούγεννα...

Naughty or nice?

Αν δεν φάω ΟΛΟΥΣ τους κουραμπιέδες, θα καταφέρω άραγε να μπω και γω στη λίστα;

Queen: I Was Born to Love You

Μ' αρέσει όταν ο Άη Βασίλης κάποιες χρονιές έρχεται νωρίτερα...

Minor project: In colours

Γιατί το να έχεις, ή να διδάσκεις, ή να ασχολείσαι με παιδιά, μπορεί να είναι δύσκολο, είναι όμως υπέροχο και ασύγκριτο.

Περί φιλοζωίας...

Αυτήν την ταμπέλα την τοποθέτησαν οι απελπισμένοι κάτοικοι που μένουν γύρω από το μικρό παρκάκι της γειτονιάς. Μου φάνηκε αστείο και το φωτογράφισα. Δε διατηρήθηκε  εξάλλου για πολύ. Εξαφανίστηκε σε χρόνο dt, από φανατικούς "ζωόφιλους", που "το πήραν προσωπικά". Και ερωτώ: δεν αγαπάει κάποιος τα ζώα, επειδή δεν θέλει να περπατάει σε πεζοδρόμια-ναρκοπέδια; Και ποιος τελικά δεν μάζευει τα "διαμάντια" του σκύλου του; Γιατί δεν μπορεί να τα μαζεύουν όλοι! Παιδιά, "κάτι" υπάρχει εκεί έξω! Και, άγιες μέρες έρχονται. Μη μας εξωθείτε στα άκρα!!!

And so, this is Christmas...

Δευτέρα πρωί, με μολυβένιο ουρανό (πάλι), και σοβαρή προοπτική για επιδείνωση του καιρού. Πιεστικά deadlines στη δουλειά, άπειρες εκκρεμότητες και μετά από όλα αυτά, να πέφτει και όλος ο καφές σου στο πάτωμα..."Καλικάντζαροι" σκέφτομαι εγώ. "Γούρι, γούρι", λένε οι υπόλοιποι και μού θυμίζουν ότι, σε μια εβδομάδα από τώρα, όλα αυτά θα μοιάζουν πολύ πολύ μακρινά. Οπότε, υποκύπτω. Στην ακαταμάχητη γοητεία των Χριστουγέννων.

Τα μυαλά που κουβαλάς

Το είχα δει όταν είχε πρωτοβγεί, το είδα ξανά χθες, που το είχε στην τηλεόραση. Καταπληκτική ταινία κινουμένων σχεδίων, που πρέπει κατά τη γνώμη μου να δουν οπωσδήποτε όλοι όσοι έχουν ή ασχολούνται με παιδιά στο κατώφλι της εφηβείας. Αστείο, ευρηματικό και συγκινητικό. Αξίζει να το δείτε στην ελληνική μεταγλωττισμένη βερσιόν.

ΥΓ: δεν βλέπω τηλεόραση εδώ και χρόνια. Είχα ξεχάσει τις ααααααάπειρες διαφημίσεις, που κάνουν κάθε ταινία να διαρκεί τρεις ώρες!!!

U2: Beautiful day

Για τη μέρα που πέρασε. Και για εκείνη που θα 'ρθει.

Βροχή και σήμερα...

Και βροχή και απίστευτη κίνηση.
Απλά χαμός. Βέβαια, πάντα υπάρχουν και χειρότερα. Κάποιος γνωστός μίλαγε για τον καιρό με τον αδελφό του, ο οποίος μένει στη Γερμανία. Και του είπε χαρακτηριστικά:
"Άστα αδερφέ. Σήμερα είχαμε μείον 8.
Αλλά είπαν ότι αύριο θα χαλάσει ο καιρός"...

Queen: Thank God It's Christmas

Και όσο περισσότερο πλησιάζουν τα Χριστούγεννα, τόσο πιο μακρινά μού φαίνονται...13 & σήμερα.

Τζίμης Πανούσης & Αλκίνοος Ιωαννίδης: Εγώ και συ μαζί

Αυτό το σαββατοκύριακο, είχε πολύ φιλία μέσα: new entries, αλλά και come back από τα παλιά. Μ'αρέσει, μ'αρέσει...

Nouvelle Vague: Love Will Tear Us Apart

Όταν τρέχεις και τρέχεις όλη μέρα, από το πρωί ως τα μεσάνυχτα, θες δε θες, θυμάσαι διάφορα από τα παλιά. Διασκευή υπέροχη του 2004, από τα πολύ πιο παλιά...
When the routine bites hard...

Jo Nesbo: Ο φαντομάς

Κλασσικός Νέσμπο, με κλασσικό Χάρι Χόλε στον πρωταγωνιστικό ρόλο. Κάπου είχα διαβάσει, ότι αυτό και το επόμενο βιβλίο του συγγραφέα αρχικά ήταν σχεδιασμένα για να βγουν ως ένα βιβλίο. Αλλά βγήκε πολύ μεγάλο, οπότε έγιναν δύο. Ε, λοιπόν αυτήν την εντύπωση μου έδωσε: το τέλος ήταν λίγο "κάπως". Σαν βιαστικό και πιεσμένο. Γενικότερα είχε καλή πλοκή και αρκετό σασπένς, θεωρώ όμως ότι ο "Χιονάνθρωπος" και η "Δίψα" ήταν σαφώς πολύ καλύτερα δείγματα δουλειάς.
Όπως πάντα, εκδόσεις Μεταίχμιο.

Μπανάνες, ροδάκινα και μικροί πρίγκιπες...

"Δεν καταλαβαίνω τι ακριβώς θέλει να πει το κείμενο...θα με βοηθήσεις;"
Αυτή ήταν η κόρη μου, τις προάλλες, που έπρεπε να διαβάσει γλώσσα και είχε να αναλύσει αυτό το κείμενο του Λέο Μπουσκάλια:

Δύσκολο θέμα. Όχι μόνο για εφήβους-νομίζω για όλους μας. Γιατί είναι πραγματικά δύσκολο τελικά να αποδέχεσαι τον εαυτό σου όπως είναι (και να ζητάς από όλους να σε αποδέχονται έτσι), αλλά και συ με τη σειρά σου να αγαπάς τους φίλους σου με όλα τα τυχόν προτερήματα ή ελαττώματα τους.
Μέχρι ποιο σημείο μπορείς να υποχωρήσεις; Πόσο "μπανάνα" πρέπει να γίνεις για κάποιον που συμπαθείς; Και πόσο πρέπει να τον συμπαθείς για να "μπανανοποιηθείς";
Προσπάθησα να της το εξηγήσω όσο καλύτερα μπορούσα. Ακόμη κι εγώ όμως, που είμαι ενήλικη, δεν τα καταφέρνω πάντα. Θέλω να πω, ότι-αναμφισβήτητα-είμαι "ροδάκινο": δε θα σταματήσω ποτέ να βοηθάω όποιον και όσο μπορώ. Να διαβάζω ασταμάτητα και να μοιράζομαι τη γνώση. Να φοράω ακόμα και το χειμώνα allstar στα πόδια μου και διαφορετικά σκουλαρίκια σε κάθε αυτί (λατρεύω τον Μικρό Πρίγκιπα και την αλεπού του!). Αλλά, ναι, ότι και να κάνεις, δεν μπορείς να αρέσεις σε όλους. Ούτε-μιας και αναφερθήκαμε στον Μικρό Πρίγκιπα-να "εξημερώσεις" κάποιον ή να "εξημερωθείς" από αυτόν με το ζόρι.
Μόνο αν θέλει!

Pet Shop Boys: It's a sin

Ή είναι κανείς ενοχικός, ή δεν είναι.
Σήμερα ειδικά, αισθάνομαι ένοχη για τα πάντα. Κι ας μη φταίω πάντα εγώ.

Mea culpa.
Mea culpa.
Mea culpa.

Kwan: Shine

Τρίτη πρωί: στον δίεση οι παραγωγοί έχουν κέφια, στον από πάνω δρόμο έχει λαϊκή και στον δικό μας καθόλου πάρκινγκ...και ακούς αυτό:

 ...κι αδειάζει μια θέση μπροστά σου και λες από μέσα σου, "γιες! υπάρχει Θεός τελικά", και μετά πας για καφεδάκι (πάντα με το οικολογικό ποτηράκι πολλαπλών χρήσεων)...

...ανταλλάσσεις καλημέρες και ξεκινάς τη μέρα σου.
Αγαπώντας όλο τον κόσμο!

Μια μέρα στον Ερμή

Οι εικόνες από το Σαββατοκύριακο είναι ότι χρειάζεσαι τη Δευτέρα το πρωί για να πάρεις κουράγιο:

Κάπου είχα διαβάσει, ότι μια μέρα στον πλανήτη Ερμή διαρκεί περίπου 1400 ώρες.
Δηλαδή, όσο μια Δευτέρα στη Γη.

Φίλιππος Μανδηλαράς: Ιστορίες με καλικάντζαρους

Κάθε Δεκέμβρη το ξαναδιαβάζω! Είναι απαραίτητη προσθήκη στις προετοιμασίες για τα Χριστούγεννα: χαλιά, δέντρο και καλικάντζαροι. Ωραίο κείμενο από τον Φίλιππο Μανδηλαρά, που εμπεριέχει πολλές από τις διαφορετικές λαϊκές δοξασίες που κυκλοφορούν σε όλη την Ελλάδα για τα "παγανά". Και απίστευτη εικονογράφηση, πολύ ζωντανή, από την Κωνσταντίνα Καπανίδου. Εγώ έχω την έκδοση του 2005, ξανακυκλοφόρησε νομίζω το 2010. Από τις εκδόσεις Πατάκη, για όλες τις ηλικίες αναγνωστών. Για να μάθετε τα πάντα γύρω από τους καλικάντζαρους και να πάρετε τα μέτρα σας. Καμιά φορά δεν ξέρεις κι από πού σου' ρχεται...

Παγωμένο τοπίο...

Είναι κάποιες μέρες που το κρύο σε διαπερνά περισσότερο. Και δεν οφείλεται μόνο στις χαμηλές θερμοκρασίες.

Ντόνα Λεόν: Ρέκβιεμ για τη γυάλινη πολιτεία

Από την pocket noir σειρά του Καστανιώτη, το μυθιστόρημα της Ντόνα Λεόν εκτυλίσσεται στη σύγχρονη Βενετία, στο νησάκι Μουράνο. Ένας φόνος, ένας αστυνομικός γέννημα-θρέμμα Βενετσιάνος, οι οικολογικές ανησυχίες και η παροδοσιακή κουλτούρα της πόλης είναι τα βασικά συστατικά, το αποτέλεσμα όμως είναι μάλλον άνευρο. Σαν κάτι να "λείπει".
Στα υπέρ οι περιγραφές της Γαληνότατης, την οποία όλοι έχουμε στο μυαλό μας ως τουριστικό προορισμό, χωρίς να λαμβάνουμε υπόψη ότι ζουν κι εκεί απλοί καθημερινοί άνθρωποι, με απλές καθημερινές ζωές.

Πηνελόπη

Η Πηνελόπη που δεν ήρθε, η Πηνελόπη που περιμένει υπομονετικά, η Πηνελόπη που ζει εδώ, αλλά αναρωτιέται που και που για τα τοπία ενός εναλλακτικού, παράλληλου σύμπαντος. Όλες μαζί, μπερδεμένες στο μυαλό μου, κάνουν τις απλές ψιχάλες να φαντάζουν μανιασμένοι τυφώνες.

Πρωινά χαμόγελα

Είναι ωραίο να ξεκινάς τη μέρα σου με χαμόγελο.

Γιατί όλα τα πράγματα τελικά, έχουν και τη θετική πλευρά τους!

Manic Monday

Αρχή της εβδομάδας, Δευτέρα. Αρχή της ημέρας, βροχή. Πριν μεσημεριάσει καλά καλά, ο ήλιος πάλι στο πόστο του. Τα νεύρα από το ζενίθ, στο ναδίρ. Νηνεμία.
Οπότε, όλα καλά. Και όπως λέει και ο Κοέλιο, "η ζωή είναι μικρή. Να φιλάς αργά, να γελάς τρελά, να αγαπάς αληθινά και να συγχωρείς γρήγορα".

Ειδικά για τα δύο τελευταία, δεν το συζητώ. Απόλυτο δίκιο έχει ο Πάουλο.

Πάπιο-ιστορίες...(Μάρω Μαρκέλλου: Scrooge Mc Duck)

...και είμαι σίγουρη, ότι πάπιο-ιστορίες σαν κι αυτή δε συμβαίνουν μόνο στη Λιμνούπολη. Ούτε μόνο στο Μίκυ-σίτυ, ούτε μόνο στη χώρα του Ποτέ-ποτέ, ούτε μόνο στην Άγρια Δύση...

Σάββατο, πρωί, με ρεπό...

Αυτά τα πρωινά του Σαββάτου, όταν δεν δουλεύω, τα αγαπώ πολύ. Περισσότερος χρόνος με τους αγαπημένους σου, κουβεντούλα, ηρεμία και ησυχία. Ίσως και λίγη μουσική. Και καφές φυσικά. Οπωσδήποτε.
Και η αγάπη κατακλύζει τα πάντα: ακόμη και την παλιά, καλή, ελαφρώς ταλαιπωρημένη κούπα!

The Pretenders: Don't Get Me Wrong

Χοροεσπερίδα: τότε για μας, τώρα για τα παιδιά μας. Αλλιώς τότε, αλλιώς τώρα. Και φυσικά κάποια πράγματα δεν αλλάζουν ποτέ. Δε χρειάστηκε παρά μόνο το άκουσμα της λέξης και η δεκαετία του '80 με "χτύπησε" σαν τυφώνας. Δυνατή μουσική, ρυθμός, ντισκομπάλες, ρόλερ στην Κηφισιά και μπόουλινγκ στη Γλυφάδα. Και κομμάτια κλασσικά, που σου προσφέρουν πολύτιμα flashback στο χρόνο...

Queen: I Want To Break Free

Το σινεμά του Σαββάτου φταίει...δε λέει να μου ξεκολλήσει με τίποτα βρε παιδί μου!

Eurythmics: Sweet Dreams

Όταν γυρνάω αργά από μάθημα και το ραδιόφωνο παίζει τέτοια, πολύ μού αρέσει. Δεν ξέρω βέβαια αν το εκτιμούν εξίσου και οι διπλανοί οδηγοί στα φανάρια.

Some of them want to use you
Some of them want to get used by you
Some of them want to abuse you
Some of them want to be abused...

Bohemian Rhapsody-Queen

Αν απλά αγαπάς τους Queen, με αυτήν την ταινία θα τους λατρέψεις. Αν τους λατρεύεις ήδη, θα τρελαθείς.
Εξαιρετικό καστ (τέλειος ο Ράμι Μάλεκ), ωραία σκηνοθεσία, περνάς δύο ώρες (και κάτι) ΓΕΜΑΤΕΣ Queen.
Απλά τέλεια.

ΥΓ: Πραγματικά δεν καταλαβαίνω κάποιους κριτικούς που έθαψαν την ταινία. Αλλά δεν μας ενδιαφέρει και η γνώμη τους.

Εδώ Πολυτεχνείο...

Κάθε χρόνο, τέτοια μέρα, σκέφτομαι πόσα πολλά δεν ξέρουμε για εκείνη τη νύχτα. Ή πόσα πολλά καλύπτονται από ένα θολό πέπλο μυστηρίου. Ή πόσα πολλά γνωρίζουν, απελπιστικά λίγοι.
Για παράδειγμα τα ονόματα του Αλμπέρτ Κουράντ και του Αριστοτέλη Σαρρηκώστα. Ο πρώτος τράβηξε το μοναδικό φιλμ-διάρκειας ελάχιστων δευτερολέπτων-το οποίο αποθανάτιζε το τανκ την ώρα της εισβολής, ενώ ο δεύτερος τις πρώτες φωτογραφίες. Χάρη σ' αυτό το υλικό, τα γεγονότα του Πολυτεχνείου έγιναν γνωστά στον υπόλοιπο κόσμο.
Και μιας και μνημονεύουμε ονόματα, το τεθωρακισμένο που πρωταγωνίστησε τη βραδιά των αιματηρών γεγονότων εισβάλλοντας στο Πολυτεχνείο, αργότερα απέκτησε το παρατσούκλι "ο μορφωμένος". Ακριβώς γι αυτό του το "κατόρθωμα": ήταν το πρώτο τανκ που "μπήκε" Πολυτεχνείο!

Ελλάς το μεγαλείο σου...

Σαλβαντόρ Νταλί: Η Εμμονή της μνήμης

Τον αγαπώ αυτόν τον πίνακα. Τον ζωγράφισε ο Νταλί το 1931, αν δεν κάνω λάθος, θέλοντας να δείξει τη ρευστότητα και συνάμα την παντοδυναμία του χρόνου.
Κατά τη γνώμη μου εμπεριέχει το "τα πάντα ρεί", τη ματαιότητα του κόσμου ετούτου και τις "ιατρικές" ικανότητες του χρόνου, όλα αυτά μεταμφιεσμένα σε εικόνα. Πόσο στατική είναι η μνήμη; Και πόσο ευάλωτη στο χρόνο;
Είναι ένα από τα πολυσυζητημένα έργα του, γι αυτό και το επέλεξα σήμερα ως παράδειγμα για να εξηγήσω σε κάποιον τη σχετικότητα, όχι του χρόνου, αλλά της τέχνης.
Γιατί αυτά ακριβώς τα ρολόγια που κάποιοι τα θεωρούν εκκεντρικότητες του υπερρεαλισμού, για μένα είναι τέχνη που μιλά βαθειά μες την ψυχή μου.

Δήμητρα Γαλάνη: Εγώ μιλάω για δύναμη

οι ευαίσθητοι αμύνονται
στη ζωή και αργούν, 
κι η λαχτάρα τους συνήθισε
να πατάει το φρένο...

Απέραντο γαλάζιο

 Τρίτη πρωί, σε μια Νοεμβριάτικη Αθήνα γεμάτη άγχος και στρες. Και ξαφνικά, γυρνάς το βλέμμα προς τον ουρανό, και μέσα από τις πολυκατοικίες ξεπροβάλλει το απέραντο γαλάζιο του αττικού ουρανού.

Εντάξει, σύμφωνοι, δεν μπορείς να "βουτήξεις" ακριβώς σε αυτό το γαλάζιο, σού φτιάχνει όμως τη μέρα.
Σε κάνει να πετάς και σε ωθεί σε έναν απίστευτο οργασμό δημιουργικότητας.
Ουρανός viagra, made in Greece.

Γι αυτό μας ζηλεύουν οι ξένοι. Και ό,τι και να κάνουν, αυτό το απέραντο γαλάζιο δεν μπορεί να μας το στερήσει κανείς.

Momus: I want you, but I don't need you

Πόσο μπορεί να χρειάζεσαι κάποιον που αγαπάς;
Είναι η ανάγκη αναγκαία ή και ικανή συνθήκη για την ύπαρξη της αγάπης; 
Ή μήπως όχι;

MasterChef, όχι και πολύ junior

Σάββατο απόγευμα, και η έφηβη κόρη μου έχει ζαχαροπλαστικές ανησυχίες. Ευκαιρία, σκέφτομαι, να ασχοληθεί και με κάτι που δεν χρειάζεται modem για να λειτουργήσει.
Λοιπόν: δεν είχα φανταστεί ποτέ, ότι με μισό κιλό φαρίνα, λίγα αυγά, ζάχαρη και σοκολάτα μπορεί να γίνουν τόσο νόστιμα πραγματάκια.

Το όλο εγχείρημα στέφθηκε με απόλυτη επιτυχία, φάγαμε όλοι μέχρι σκασμού και το χαρήκαμε κιόλας.  Μοναδικά παρατράγουδα ο βομβαρδισμένος νεροχύτης και η ζυγαριά, η οποία θα μας εκδικηθεί σίγουρα εντός των επομένων ημερών!

"Βαφτίσια"

Κι αν, λέω αν, αντί για Πέμπτη τη λέγαμε Προ-παρασκευή, δεν θα ήταν μια σταλίτσα πιο κοντά στο σαββατοκύριακο;

Γκρίζα θάλασσα...

Τη λατρεύω τη θάλασσα.

Ακόμη και με συννεφιά.

Ακόμη κι όταν η διάθεση μου είναι γκρίζα, σαν τα κύματα της...

Γιατί κάποια στιγμή ακόμη και τα κύματα ηρεμούν.
Και ο ήλιος ξεπροβάλλει δειλά στο βάθος.

Max Raabe & Palast Orchester: Oops...I did it again

Εναλλακτικές μουσικές καλημέρες...

Αλκίνοος Ιωαννίδης: Κεμάλ

Καληνύχτα Κεμάλ.
Αυτός ο κόσμος δεν θ'αλλάξει ποτέ...

Ο κύκλος (The circle)

Ο εφιάλτης των social media, με την επίφαση της απόλυτης δημοκρατίας εισβάλλει στην ιδιωτικότητα και την καταλύει. Σύγχρονο θρίλερ που μεταφέρει στο σήμερα τον  "Θαυμαστό καινούργιο κόσμο" του Χάξλεϋ και το "1984" του Όργουελ.
Σαν ιδέα καλή, σαν ταινία κάτω του μετρίου. Ο Τομ Χανκς κάτι παραπάνω από κομπάρσος, αν και σου δίνεται η εντύπωση ότι συμπρωταγωνιστεί. Όσο για την Έμα Γουάτσον, νομίζω καλύτερα τα πήγαινε με το μαγικό ραβδί της στο Χόκγουορντς.

Περπατώ, περπατώ εις το δάσος...

Λύκοι φυσικά δεν υπάρχουν. Ο λόγος για το "δάσος" του Υμηττού, ο οποίος, αν και δίνει την εντύπωση του "φαλακρού" βουνού, στους πρόποδες διαθέτει αρκετά πυκνή δασική έκταση. Και παρότι συχνά τον αποκαλούν "Τρελό", λόγω των απότομων αλλαγών του καιρού στις κορυφές του, όταν έχει λιακάδα, δεν παίζεται.

Ο καιρός αυτήν την εποχή είναι θαυμάσιος για μια βόλτα μέσα στη φύση, για λίγο παιχνίδι με τα παιδιά (οτιδήποτε εμπεριέχει μπάλα είναι οκ) ή ακόμη και για να μαζέψεις μανιτάρια (αν και εφόσον είσαι γνώστης φυσικά), τα οποία αφθονούν.

Καθαρός αέρας και ηρεμία, μόλις 3 λεπτά με το αυτοκίνητο από τα τελευταία σπίτια.
Δεν το λες κι άσχημο.

ΥΓ: Οι Τούρκοι τον αποκαλούσαν "Ντέλη Νταγ", δηλαδή τρελοβούνι, ενώ οι Φράγκοι "Monte matto", που σημαίνει το ίδιο, και είναι παράφραση του τότε πραγματικού ονόματος "Monte Ymeto". Άλλοι πάλι λένε πως η ονομασία "Τρελός" είναι παραφθορά του γαλλικού très long, που σημαίνει επιμήκης.

Σχετικά με τις γνώσεις & τις γνώμες...

Δεν είναι λυπηρό, το ότι υπάρχουν πολλοί εκπρόσωποι της πολιτικής σκηνής, που ανήκουν στην πρώτη κατηγορία;

"Όποιος δεν ξέρει και δεν ξέρει πως δεν ξέρει, είναι τρελός, απόφυγε τον.

Όποιος δεν ξέρει και ξέρει πως δεν ξέρει, είναι παιδί, μόρφωσε το.

Όποιος ξέρει και δεν ξέρει πως ξέρει, κοιμάται, ξυπνά τον.

Όποιος ξέρει και ξέρει πως ξέρει, είναι σοφός, ακολούθησε τον."

Χαλίλ Γκιμπράν.

Πρόκειται για αυτό που, με πολύ απλά λόγια, εξέφρασε και ο πολυαγαπημένος Κλιντ:

Léon

Léon, the professional: ντρέπομαι που το λέω, αλλά, αν και ταινία του '94, δεν την είχα δει.
Ερμηνείες σούπερ, σκηνοθεσία καταπληκτική από τον Λικ Μπεσόν και συναισθήματα που, παραδόξως, αναδύονται μέσα από τις σκηνές ωμής βίας.
Ο Ζαν Ρενό αποδίδει υπέροχα τον αγαθό γίγαντα-στυγνό εκτελεστή και η Νάταλι Πόρτμαν, σχεδόν αγέννητη, είναι η επιβεβαίωση του κανόνα ότι ταλαντούχος γεννιέσαι. Δε γίνεσαι.
Έξτρα μπόνους το τραγούδι του Sting "Shape Of My Heart" στους τίτλους τέλους.

The Cure: To Wish Impossible Things

It was the hope of all we might have been
That filled me with the hope
To wish impossible things...

Χρήστος Θηβαίος, Συνήθεις Ύποπτοι: Ο γορίλας

Ε, ρε γορίλας που χρειάζεται σε μερικούς-μερικούς...και μάλιστα με ρυθμό ταραντέλλας.

Νερό & αλάτι...

"Να είσαι ανοιχτός, και η ζωή θα είναι πιο εύκολη. Ένα κουταλάκι αλατιού σε ένα ποτήρι νερό κάνει το νερό να μην πίνεται. 
Ένα κουταλάκι αλατιού σε μια λίμνη δεν έχει καμιά σημασία."
Βούδας, 563-483 π.Χ.

Taron Egerton as Johnny: I'm Still Standing

Μπορεί να μην είναι Elton, αλλά και ο Τζόνι του "Sing", μια χαρά το λέει!

Πυξ-λαξ: Μέλυδρον

...τον εαυτό μου να γελάσω προσπαθώ
μα κάπου μέσα μου βαθειά δε θα τον πείσω...

Moby & the Void Pacific Choir: Are You Lost In The Word Like Me

Υπέροχο βίντεο κλιπ, με φανταστικό ρυθμό και στίχους που "λένε" πολλά...

Της πατρίδας μου η σημαία...

Κοίταζα τις γαλανόλευκες να περνούν από μπροστά μου στην παρέλαση και σκεφτόμουν πόσα πολλά σημαίνει-όχι μόνο για μένα, αλλά για τους περισσότερους Έλληνες αυτός ο συνδυασμός γαλάζιου και λευκού. 

Ο γαλάζιος ουρανός που αντικρίζουμε σχεδόν κάθε πρωί. Η καθημερινότητα που είναι μεν δύσκολη, αλλά την ελαφραίνει αυτή η "τρέλα του Έλληνα". Η οικογένεια. Του τώρα αλλά και του τότε. Παππούδες και γιαγιάδες που επιβίωσαν στην κατοχή. Παιδιά που πρέπει να επιβιώσουν στην Ελλάδα των μνημονίων-και παρόλαυτα την αγαπούν και θα την υπερασπίζονταν ακριβώς όπως και οι πρόγονοι τους, έναντια σε οποιαδήποτε απειλή...

Τελικά το θέμα με τη σημαία δεν είναι το ποιός θα τη σηκώσει.

Είναι το ποιός αγαπάει όλα αυτά που αντιπροσωπεύει τόσο, ώστε να μπορεί να πεθάνει για χάρη της.

Leonard Kohen: Dance me to the End of Love

Ηχογραφημένο το 1984, για το άλμπουμ του Λέοναρντ Κοέν "Various Position", θεωρείται ένα από τα πιο ερωτικά τραγούδια όλων των εποχών. Ελάχιστοι άνθρωποι γνωρίζουν ότι το συγκεκριμένο τραγούδι είναι εμπνευσμένο από το ολοκαύτωμα των Εβραίων:  ο δημιουργός είδε μια φωτογραφία από στρατόπεδο συγκέντρωσης που απεικόνιζε ένα μουσικό κουαρτέτο να παίζει μουσική, ενώ οι Εβραίοι συγκρατούμενοι τους οδηγούνταν στα κρεματόρια. Οι τέσσερεις μουσικοί εκτελέστηκαν κατόπιν με τον ίδιο τρόπο, με τελευταίο τον βιολιστή. Εξ ου και ο στίχος:
Dance me to your beauty with a burning violin...

Δημήτρης Σίμος: Τυφλά ψάρια

Η δεύτερη περιπέτεια του Αστυνόμου Καπετάνου είναι ακόμη πιο σκοτεινή. Πάντα με τόπο δράσης τη Χαλκίδα και τις γύρω περιοχές, ο ήρωας προσπαθεί να εξιχνιάσει τη δολοφονία μιας νεαρής μητέρας, το πτώμα της οποίας βρέθηκε στα βράχια του Φάρου.
Η ομάδα του Καπετάνου αναζητεί ίχνη της κοπέλας στα κυκλώματα των ναρκωτικών και της νύχτας, ενώ ταυτόχρονα ο ίδιος ο αστυνόμος έχει να αντιπαλέψει τους δικούς του προσωπικούς δαίμονες.
Αστυνομικό μυθιστόρημα, αντάξιο του πρώτου-πολύ πετυχημένου-με τίτλο "τα βατράχια", που σε κάνει να αδημονείς για την έκδοση του τρίτου μέρους της τριλογίας. Από τις εκδόσεις Bell.

14 ιστορίες αντίστασης

Στο κτίριο 6 (πρώην ΕΑΤ-ΕΣΑ), στο πάρκο Ελευθερίας, παρουσιάζεται η αντίσταση των κατοίκων της Αθήνας στους γερμανούς κατακτητές, μέσα από τις ιστορίες 14 ανθρώπων που έχασαν τη ζωή τους για την Ελλάδα.

Καθένας από αυτούς, αντιπροσωπεύει και μια διαφορετική μερίδα του πληθυσμού της Αθήνας: οι μαθητές, οι φοιτητές, οι εργάτες, οι Εβραίοι, οι ανάπηροι του Αλβανικού μετώπου, οι γυναίκες...όλοι στρατευμένοι στον κοινό αγώνα για τη λευτεριά.

Η έκθεση είναι καλοφτιαγμένη και αξίζει να της αφιερώσει κανείς λίγο χρόνο. Θα λειτουργήσει για όλο τον Οκτώβριο στο πάρκο Ελευθερίας (τον Νοέμβριο θα φιλοξενηθεί στον Πειραιά), η είσοδος είναι ελεύθερη, ενώ το φωτογραφικό υλικό κάνει την έκθεση πιο φιλική για τα παιδιά.
Όπως έγραψε και μια λιλιπούτεια επισκέπτρια στο βιβλίο εντυπώσεων, παρόλο που δεν είχε μουσική, ήταν ωραία η έκθεση, με συγκινητικές και "φλιβερές" ιστορίες...

ΥΓ: Αν δεν ξέρεις ακριβώς πού είναι, δυσκολεύεσαι κάπως. Το κτίριο βρίσκεται πίσω από το άγαλμα του Βενιζέλου, αλλά οι περισσότεροι από τους θαμώνες του πάρκου δεν ήξεραν τίποτα ούτε για την έκθεση, ούτε για τον τόπο διεξαγωγής της.