Μπανάνες, ροδάκινα και μικροί πρίγκιπες...

"Δεν καταλαβαίνω τι ακριβώς θέλει να πει το κείμενο...θα με βοηθήσεις;"
Αυτή ήταν η κόρη μου, τις προάλλες, που έπρεπε να διαβάσει γλώσσα και είχε να αναλύσει αυτό το κείμενο του Λέο Μπουσκάλια:

Δύσκολο θέμα. Όχι μόνο για εφήβους-νομίζω για όλους μας. Γιατί είναι πραγματικά δύσκολο τελικά να αποδέχεσαι τον εαυτό σου όπως είναι (και να ζητάς από όλους να σε αποδέχονται έτσι), αλλά και συ με τη σειρά σου να αγαπάς τους φίλους σου με όλα τα τυχόν προτερήματα ή ελαττώματα τους.
Μέχρι ποιο σημείο μπορείς να υποχωρήσεις; Πόσο "μπανάνα" πρέπει να γίνεις για κάποιον που συμπαθείς; Και πόσο πρέπει να τον συμπαθείς για να "μπανανοποιηθείς";
Προσπάθησα να της το εξηγήσω όσο καλύτερα μπορούσα. Ακόμη κι εγώ όμως, που είμαι ενήλικη, δεν τα καταφέρνω πάντα. Θέλω να πω, ότι-αναμφισβήτητα-είμαι "ροδάκινο": δε θα σταματήσω ποτέ να βοηθάω όποιον και όσο μπορώ. Να διαβάζω ασταμάτητα και να μοιράζομαι τη γνώση. Να φοράω ακόμα και το χειμώνα allstar στα πόδια μου και διαφορετικά σκουλαρίκια σε κάθε αυτί (λατρεύω τον Μικρό Πρίγκιπα και την αλεπού του!). Αλλά, ναι, ότι και να κάνεις, δεν μπορείς να αρέσεις σε όλους. Ούτε-μιας και αναφερθήκαμε στον Μικρό Πρίγκιπα-να "εξημερώσεις" κάποιον ή να "εξημερωθείς" από αυτόν με το ζόρι.
Μόνο αν θέλει!