Δώρα για κλάματα

Αυτές τις ημέρες, που όλοι τρέχουμε σαν τρελοί να βρούμε το ιδανικό δώρο για τον καθένα, συχνά θυμάμαι κάποια άλλα Χριστούγεννα, αρκετά χρόνια πριν.
Ο πιο δύσκολος στα δώρα ήταν ανέκαθεν ο πατέρας μου. Δεν ξέραμε ποτέ τι να του πάρουμε, κι όταν τελικά κάτι βρίσκαμε, πάντα άνοιγε ευγενικά το πακέτο και μας ευχαριστούσε εξίσου ευγενικά.
Όμως εγώ ήθελα να του κάνω ένα δώρο, που θα το θυμάται για πάντα. Όχι απολύτως χρηστικό, αλλά απαραίτητο. Όχι κραυγαλέα ακριβό, αλλά πολύτιμο.
Τελικά, κάτι σκέφτηκα. Χρειάστηκε βέβαια να κάνω μια όχι και τόσο νομότυπη εξουσιοδότηση, να εμφανιστώ και να παραλάβω ένα έγγραφο ως δικό μου, χωρίς να είναι δικό μου, με ημερομηνία δημιουργίας πολύ πιο παλιά από αυτήν της γέννησης μου.
Αλλά άξιζε τον κοπο!
Βλέπετε οι γονείς μου έφυγαν για την Αμερική το σωτήριον έτος 1968 (λόγω του αέναου προβλήματος της Ελλάδας να αξιοποιεί τους νέους επιστήμονες στην αγορά εργασίας!). Οι δουλειές εκεί βρέθηκαν με τις απλές βεβαιώσεις πτυχίου, καθώς η απόκτηση του πάπυρου είχε απαγορευτικό κόστος, ειδικά για δύο νέους, άνεργους πτυχιούχους. Ούτε μετά την επιστροφή στην Ελλάδα έκαναν καμία προσπάθεια να πάρουν τους παπύρους των πτυχίων τους από την τέως Βιομηχανική Σχολή Πειραιώς, το σημερινό ΠΑ.ΠΕΙ., καθώς δεν συνέτρεχε πλέον λόγος για κάτι τέτοιο.
Ακολουθησα την προβλεπόμενη διαδικασία. Έκανα αίτηση μέσω μιας φίλης, που σπούδαζε στο συγκεκριμένο πανεπιστήμιο. Η παραλαβή όμως γίνεται μόνο από τον ίδιο τον τέως φοιτητή και την ταυτότητα του. Πήγα λοιπόν με την ταυτότητα της μητέρας μου και μια εξουσιοδότηση από πλευράς του πατέρα μου. Η υπάλληλος δε φάνηκε να εκπλήσσεται, ούτε αναρωτήθηκε πώς θα ήταν δυνατόν να έχω πάρει πτυχίο το '68. Ούτως ή άλλως όμως, δεν είχε και πολύ σημασία.
Οι δυο πάπυροι ήταν τόσο εύθραυστοι, που δεν τολμούσα ούτε να τους κοιτάξω, μήπως μου διαλυθούν πριν καταφέρω να τους δώσω για καδράρισμα.
Οι γονείς μου το επόμενο βράδυ έλαβαν ως δώρο δύο κορνίζες τυλιγμένες με χριστουγεννιάτικο γιορτινό χαρτί.
Και, δεν μπορώ να πω, τα κατάφερα. Το άνοιγμα των δώρων εκείνα τα Χριστούγεννα το συνόδευσαν δάκρυα χαράς, νοσταλγίας και συγκίνησης...

                                                   Σ.Φ.

                                                    28/12/2018.