Κοίταζα τις γαλανόλευκες να περνούν από μπροστά μου στην παρέλαση και σκεφτόμουν πόσα πολλά σημαίνει-όχι μόνο για μένα, αλλά για τους περισσότερους Έλληνες αυτός ο συνδυασμός γαλάζιου και λευκού.
Ο γαλάζιος ουρανός που αντικρίζουμε σχεδόν κάθε πρωί. Η καθημερινότητα που είναι μεν δύσκολη, αλλά την ελαφραίνει αυτή η "τρέλα του Έλληνα". Η οικογένεια. Του τώρα αλλά και του τότε. Παππούδες και γιαγιάδες που επιβίωσαν στην κατοχή. Παιδιά που πρέπει να επιβιώσουν στην Ελλάδα των μνημονίων-και παρόλαυτα την αγαπούν και θα την υπερασπίζονταν ακριβώς όπως και οι πρόγονοι τους, έναντια σε οποιαδήποτε απειλή...
Τελικά το θέμα με τη σημαία δεν είναι το ποιός θα τη σηκώσει.
Είναι το ποιός αγαπάει όλα αυτά που αντιπροσωπεύει τόσο, ώστε να μπορεί να πεθάνει για χάρη της.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου