Βούρλα & Τρούμπα: δυο όψεις του ίδιου νομίσματος

Λιμάνι, υπόκοσμος και πορνεία είναι έννοιες σχεδόν ταυτόσημες. Συνήθως, όπου υπάρχει το πρώτο, ακολουθούν και τα υπόλοιπα. Και ο Πειραιάς δεν θα μπορούσε να αποτελεί εξαίρεση.

Από τα τέλη του 19ου αιώνα, οι κάτοικοι του, διαμαρτυρόμενοι για την "ύποπτη" κίνηση του λιμανιού, απαίτησαν την απομάκρυνση των κοινών γυναικών από την πόλη. Έτσι δημιουργήθηκε το πρώτο-και ίσως μοναδικό στην Ελλάδα, δημόσιο πορνείο των Βούρλων.

Χτισμένο σε μια ελώδη περιοχή γεμάτη βούρλα (εξ ου και το όνομα), το κτίριο που έμοιαζε καταπληκτικά με φυλακή, είχε μέσα αστυνομική εποπτεία και λειτουργία που παρέπεμπε σχεδόν σε δημόσια υπηρεσία. Καταλάμβανε μια έκταση περίπου 12 στρεμμάτων, ανάμεσα στους σημερινούς δρόμους Εθνικής Αντιστάσεως (πρώην Κανελλόπουλου), Δογάνης, Σωκράτους (πρώην Εύβοιας) και Ψαρρών.
Λειτούργησε από το 1873 έως το 1937.
Μετά την κατάργησή του, τα σκήπτρα στην πορνική αγορά του Πειραιά, έλαβε η γνωστή σε όλους συνοικία της Τρούμπας.

Το όνομα είναι παραφθορά της λέξης "τρόμπα" και προέρχεται από μια αντλία νερού που υπήρχε στην οδό 2ας Μεραρχίας (πρώην Αιγέως). Και μόνο από τις ελληνικές ταινίες του '60, μπορεί να αντλήσει κανείς πληθώρα πληροφοριών για την Τρούμπα.
Και εδώ ακριβώς βρίσκεται το παράδοξο. Όλοι σχεδόν έχουν έστω ακουστά την Τρούμπα. Ακόμη και άνθρωποι, που γεννήθηκαν πολλά πολλά χρόνια μετά το 1968: χρονολογία που ο τότε δήμαρχος Αριστείδης Σκυλίτσης αποφάσισε να κλείσει όλους τους οίκους ανοχής της περιοχής.

Σχεδόν κανείς όμως δε θυμάται τα Βούρλα. Ακόμη και άνθρωποι που κατοικούν σήμερα στην περιοχή της Δραπετσώνας, αγνοούν το παρελθόν της συνοικίας τους. Και για να είμαι ειλικρινής, αν στα πλαίσια μιας σχετικής έρευνας, δεν είχα ανακαλύψει τη συγγραφέα Τέτη Σώλου και το βιβλίο της "Κάτι να μείνει από μένα-Πόρνες στα Βούρλα", ούτε και γω θα ήξερα τίποτα.