Flag Counter

Τετάρτη 29 Μαΐου 2019

Για μια Ευρώπη χωρίς διαχωριστικές γραμμές


http://www.he.duth.gr/sharedhistories

Αυτός είναι ο σύνδεσμος που οδηγεί στην ελληνόγλωσση εκδοχή του υλικού για την ιστορική εκπαίδευση, που παρήγαγε το συμβούλιο της Ευρώπης με τίτλο: Shared histories for a Europe without dividing lines.

Στην ιστοσελίδα υπάρχει πολύ υλικό, τόσο για εκπαιδευτικούς, όσο και για οποιονδήποτε άλλον ασχολείται με την ιστορία (και τις ιστορίες).
Η ελληνόγλωσση εκδοχή πραγματοποιήθηκε με τη συνδρομή του Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου Θράκης, του Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος και του Εθνολογικού Μουσείου Θράκης.

ΥΓ: μοναδικό, μικρό malfunction κάποιες υπερσυνδέσεις, οι οποίες είναι ανενεργές. Κατά τα άλλα, όρεξη να έχει κανείς...

Αν ο καφές σου...

Κάπου στο διαδίκτυο τελευταία κυκλοφορεί αυτό:


Αλλά και γω τι να κάνω;
Ζάχαρη; Απαγορεύεται. Λόγω υγείας.
Άρα με ζαχαρίνη.
Καλαμάκι; Απαγορεύεται. Λόγω περιβάλλοντος.
Άρα ο εσπρέσσο φρέντο αχτύπητος.
Πλαστικό  ποτηράκι μιας χρήσης; Απαγορεύεται. Για τον ίδιο λόγο.
Άρα παρακαλάς να στον φτιάξουν στο δικό σου, αν το έχεις μαζί. Αλλιώς, ζητάς χάρτινο.
Και καταλήγεις, μετά από αρκετή ώρα, με έναν καφέ σαν κι αυτόν:


...και νιώθοντας μια ενοχή για όλα τα προβλήματα του πλανήτη.

Μου φαίνεται θα το γυρίσω στο τσάι.


Τρίτη 28 Μαΐου 2019

Χρήστος Θηβαίος: Κλωστές τα μαλλιά σου

Θα σε βρω μια μέρα στις μέρες του κόσμου
Που δίχως μεγάφωνα ακούς τη ζωή
Να γίνεις σημαία και φως κι οδηγός μου
Και να `χω το πρώτο σου πάλι φιλί...


Δευτέρα 27 Μαΐου 2019

Ζοέλ Ντικέρ: Το βιβλίο των Μπάλτιμορ


Το δεύτερο βιβλίο του Ντικέρ, μετά την Υπόθεση Χάρρυ Κέμπερτ, θα έλεγα ότι είναι μάλλον αυτοβιογραφικό. Με αφηγητή τον ίδιο συγγραφέα, ο οποίος ήταν ο κεντρικός ήρωας και στο προηγούμενο βιβλίο, ο Ντικέρ μας ξεναγεί στον κόσμο της οικογένειας Γκόλντμαν. Κεντρικό θέμα οι έριδες, τα μίση, αλλά και η βαθιά αγάπη που συνδέει τα δύο παρακλάδια της οικογένειας: τους Γκόλντμαν της Βαλτιμόρης και τους Γκόλντμαν του Μονκλαίρ.
Όμως πάνω απ'όλα το βιβλίο κάνει μια σπουδή τόσο πάνω στις ευκαιρίες που μπορούν να αλλάξουν τη ζωή από τη μια στιγμή στην άλλη, όσο και πάνω στην προσωπική ευθύνη, που αναμφίβολα καθορίζει τη μοίρα κάθε ανθρώπου.

Καλό.
Αλλά δεν συγκρίνεται-σε καμία περίπτωση-με το πρώτο του.

Κυριακή 26 Μαΐου 2019

Εκλογές. Εκ του εκλέγω.



Αυτό είναι το φύλλο της εφημερίδας Ακρόπολις, της 4ης Ιανουαρίου 1887.
Στη δεύτερη σελίδα, υπάρχει ένα αφιέρωμα στις εκλογές:

"Εκλογή. Παράγεται εκ του εκλέγω. Τί θα πή εκλέγω;"

Ο συντάκτης του άρθρου παρακινεί τους αναγνώστες να ανοίξουν κανένα λεξικό, αφού είναι σίγουρος ότι 999 στους 1000 δεν ξέρουν τι θα πει "εκλέγω".

"Εκλογή=διάλεγμα, ξεχώρισμα από τον σωρό. Θα ελαμβάνετε δια την διεύθυνσιν του οίκου σας κανέναν λωποδύτην; όχι βέβαια. Θα προσελαμβάνετε ως σύντροφον ες το μαγαζί σας κανένα γαϊδούρι; όχι βέβαια. Θα ενεπιστεύεσθε την φύλαξιν των πιστώσεων σας εις ένα ληστήν; Θεός φυλάξοι! Θα επέρνατε διά τά παιδιά σας δάσκαλον αγράμματον ή αγύρτην; Όχι, όχι!
Αφού λοιπόν είναι αυτονόητο ότι τίποτε από αυτά ουδείς διανοείται καν να πράξει, και ουδείς τα πράττει, γιατί στις εκλογές κάνει ακριβώς το αντίθετο;"

Και δυστυχώς, αν και έχει περάσει πάνω από ένας αιώνας, τίποτα δε μοιάζει να έχει αλλάξει. Χώρια το γεγονός, ότι, για τους περισσότερους Έλληνες, οι εκλογές αφορούν-κυρίως-το ιερό τους δικαίωμα να περάσουν ένα ακόμη τετραήμερο στο χωριό.

Πέμπτη 23 Μαΐου 2019

Υπάρχουν και καλύτεροι...

 

Ε, ναι μωρέ, πώς να το κάνουμε! Εγώ είδα απλά έναν ροζ ουρανό.

Οι καλύτεροι βλέπουν κάτι παραπάνω.

Τρίτη 21 Μαΐου 2019

Η τρέλα των χρωμάτων


Θα ήθελα πολύ να πείσω τον εαυτό μου ότι αυτός ο ροζ ουρανός που μόλις απαθανάτισα, είναι το μοναδικό παράδοξο χρώμα στη ζωή μου.
Όμως τελευταία όλο και πιο συχνά ακούω φράσεις όπως κόκκινα δάνεια, πράσινη αριστερά, κίτρινος τύπος, μαύρη απελπισία και λευκή ψήφος.
Ακόμη και τον καφέ μου σήμερα τον πήρα από τον μπλε σκύλο.

United colours of madness.

Σάββατο 18 Μαΐου 2019

Μίλτος Πασχαλίδης: Επόπτης


"...δε μ' αγαπούσε. Ή τουλάχιστον δε μ' αγαπούσε όσο εγώ.
Το ήξερα πάντα. Δε με πειράζει, αυτά συμβαίνουν.
Σπάνια οι αγάπες συμβαδίζουν. Οι έρωτες ακόμα σπανιότερα...
...Κι ο καθένας από μας ζει στο βυθό του."

Συγγραφέας του βιβλίου ο γνωστός δημιουργός, τον οποίο, παρεπιπτόντως, αγαπώ ιδιαιτέρως.
Το απόσπασμα είναι μάλλον παραπλανητικό, αφού δεν πρόκειται για "love story". Θα το κατέτασσα μάλλον στην  κατηγορία του ψυχολογικού θρίλερ. Μου άρεσε όμως πολύ και με εξέπληξε ακόμη περισσότερο.
Δηλαδή: το αγόρασα γιατί είναι του Μίλτου.
Το συστήνω όμως, γιατί αξίζει.

ΥΓ: δεν κρύβω ότι βρήκα στο μυθιστόρημα πολλά κομμάτια του εαυτού μου. Η περιγραφή των σπουδών στη φιλοσοφική, της παλιάς πόλης του Ρεθύμνου, των Κρητικών και του τρόπου της ζωής τους, όλα σαν κάτι να μου θύμιζαν...Ακόμη και το όνομα του σπιτονοικοκύρη του Μπιλ, του ήρωα του βιβλίου.
Πιο πολύ όμως χάρηκα το κομμάτι στο τέλος, για τη Μελίνα Μερκούρη.
Γιατί δεν πίστευα ότι υπάρχει κόσμος, που ενστερνίζεται τις ίδιες απόψεις με μένα.

Παρασκευή 17 Μαΐου 2019

Βρε μπαγάσα...

Φταίει η χθεσινή αστροβραδιά;
Τα τηλεσκόπια;
Τα άτιμα τα αστέρια που, αν και παρελθόν, εξακολουθούν να μας συναρπάζουν, λες και θα δούμε στην εικόνα τους το μέλλον;
Δεν είμαι καθόλου φαν της αστρονομίας. Αλλά από το πρωί μού έχει κολλήσει ο "Μπαγάσας" του Άσιμου: ο ουρανός, τα αστέρια του και όλοι εμείς από κάτω.
Οι μικροί και ασήμαντοι.

ΥΓ: με τη φωνή του Βασίλη το προτιμώ.
Αλλά είναι υπέροχο τραγούδι, όπως και να 'χει.
... για τον χαμένο μου αγώνα
που τ' αστεράκια μείναν μόνα
να τον κλαιν...


Πέμπτη 16 Μαΐου 2019

Απόψε βγήκε η Σελήνη...


... αλλά αντίθετα από τον Γιάννη Κότσιρα, εμείς δεν ψιθυρίσαμε τίποτα μέσα στο κρύο.
Γιατί η βραδιά ήταν τέλεια, γλυκιά και, επιτέλους, νιώσαμε ότι μπήκε η άνοιξη!

Τρίτη 14 Μαΐου 2019

Όλα είναι δρόμος…


Καμιά φορά  αναρωτιέμαι: θα ήταν όλα στη ζωή μας καλύτερα, αν η προεκλογική περίοδος κρατούσε τέσσερα χρόνια;
Θα μπορούσε να κρατήσει σε εγρήγορση του ιθύνοντες;
Ή απλά είναι στο DNA μας οι κινήσεις απελπισίας της τελευταίας στιγμής;
Κοιτάζοντας τον μισοφτιαγμένο δρόμο, που προσπαθεί να απαλλαγεί από τις τρύπες του, μού ήρθε στο μυαλό το τραγούδι του ομώνυμου συγκροτήματος.
Και σίγουρα δεν είμαι η μόνη.

Δεν είμαι μόνος
Δεν είμαι ο μόνος
Όλα είναι δρόμος...



Κυριακή 12 Μαΐου 2019

Κάρλος Ρουίθ Θαφόν: Ο λαβύρινθος των πνευμάτων I & II


Η σειρά των μυθιστορημάτων με κοινό παρονομαστή το "Κοιμητήριο των λησμονημένων βιβλίων", ολοκληρώνεται με τον Λαβύρινθο των πνευμάτων. Στους δύο αυτούς τόμους ο Θαφόν τοποθετεί όλα τα κομμάτια που λείπουν από το παζλ της ιστορίας: η αφήγηση χτίζεται σαν ένα παιχνίδι με μπάμπουσκες, όπως λέει και ο ίδιος ο συγγραφέας σε απόσπασμα του βιβλίου. Η κάθε ιστορία και ο κάθε ήρωας οδηγεί σε άλλο παρακλάδι, κι αυτό, με τη σειρά του, σε άλλο και πάει λέγοντας.
Μετά τη Σκιά του ανέμου, το Παιχνίδι του αγγέλου και τον Αιχμάλωτο του ουρανού, ο Λαβύρινθος των πνευμάτων δίνει εξηγήσεις για όλα τα σκοτεινά σημεία της ιστορίας. Και ο αναγνώστης με τη σειρά του, στο τέλος, αναπόφευκτα, ερωτεύεται παράφορα τη Βαρκελώνη και τις σκοτεινές ιστορίες της.

Παρασκευή 10 Μαΐου 2019

Έχω ένα αυτοκίνητο...


...που όλο όλο τρέχει. Και διαμαρτύρεται. Και που, όταν κάνει κρύο σφυρίζει τόσο, που με ακούνε μέχρι τα Τρίκαλα. Σαν όλους τους ηλικιωμένους, γκρινιάζει όταν έχει ψύχρα, λες κι έχει αρθριτικά.
Αλλά το αγαπώ, κι ας μην είναι το "ακριβό μου διθέσιο", γιατί είναι το αμάξι μου.
-"Μαμά! Το κάθισμά σου..."
Αυτή είναι η κόρη μου.
-"Ε; Τί; Τρίζει;"
Αυτή είμαι εγώ. Και ακούω και την απάντηση:
-"Όχι. Αποσυντίθεται."

Και κάπως έτσι χρίστηκα περήφανη ιδιοκτήτρια του πρώτου FIAT-White Walker της Ελλάδας.

Πέμπτη 9 Μαΐου 2019

Kristian Valen: Still Here

Μας έπιασε η άνοιξη...


Περί "αποκαταστάσεως των Βούρλων"

Επειδή σήμερα δέχθηκα ένα ανώνυμο σχόλιο για την ανάρτηση σχετικά με τα Βούρλα του Πειραιά, θα ήθελα να παραθέσω αναλυτικά τις πηγές μου, προς αποφυγήν παρεξηγήσεων.
Αρχικά να πω ότι η ανάρτηση έγινε με αφορμή μια επιστημονική εργασία και δεν ανέφερε λεπτομέρειες.  Πιο πολύ έγραψα το κείμενο γιατί εντυπωσιάστηκα από το γεγονός ότι κανείς δε θυμάται πια τα Βούρλα, σε αντίθεση με την Τρούμπα. Δεν έκανα φυσικά επιτόπια έρευνα (δεν διαθέτω χρονομηχανή), η εργασία ήταν βιβλιογραφική, δευτερογενής.
Το σκίτσο «έτσι ήσαν τα Βούρλα» είναι από τον ιστότοπο https://www.huffingtonpost.gr/tety-solou/-_12456_b_17454016.html, όπου η κα Σώλου έκανε παρουσίαση του υλικού που υπάρχει στο βιβλίο της. Προέρχεται από το βιβλίο του Ηλία Πετρόπουλου Το μπουρδέλο (Εκδόσεις Νεφέλη, 2010, έτος έκδοσης πρωτοτύπου 1980).
Οι πληροφορίες για τα 12 στρέμματα και τις  ημερομηνίες  έναρξης και παύσης  προέρχονται από την εξής μεταπτυχιακή διατριβή:
Ροδίτη, Β. (2015), Πειραιάς: Από τα Βούρλα στην Τρούμπα. Συνυφάνσεις σεξουαλικότητας και κυριαρχίας στον αστικό χώρο,  Μεταπτυχιακή διατριβή, Βόλος, Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας, Institutional Repository - Library & Information Centre - University of Thessaly, Διαθέσιμο στο: ir.lib.uth.gr/bitstream/handle/11615/46003/14782.pdf?sequence=1&isAllowed=y (τελευταία πρόσβαση 02/05/2019).
Όντως το 1934 ως χρονολογία παύσης της λειτουργίας δεν είναι σίγουρη, αφού υπάρχουν πηγές που βεβαιώνουν ως τέτοια το 1937 και το 1940. Επίσης το 1873 ήταν η χρονιά που βγήκε η απόφαση, ενώ το κτίριο παραδόθηκε από τον εργολάβο Μπόμπολα προς  χρήση το 1876.
Αλλά πραγματικά αναρωτιέμαι, αν, τελικά, στην ιστορία των Βούρλων είναι αυτές οι πληροφορίες που έχουν σημασία.

Κυριακή 5 Μαΐου 2019

Βούρλα & Τρούμπα: δυο όψεις του ίδιου νομίσματος

Λιμάνι, υπόκοσμος και πορνεία είναι έννοιες σχεδόν ταυτόσημες. Συνήθως, όπου υπάρχει το πρώτο, ακολουθούν και τα υπόλοιπα. Και ο Πειραιάς δεν θα μπορούσε να αποτελεί εξαίρεση.
Από τα τέλη του 19ου αιώνα, οι κάτοικοι του, διαμαρτυρόμενοι για την "ύποπτη" κίνηση του λιμανιού, απαίτησαν την απομάκρυνση των κοινών γυναικών από την πόλη. Έτσι δημιουργήθηκε το πρώτο-και ίσως μοναδικό στην Ελλάδα, δημόσιο πορνείο των Βούρλων.



Χτισμένο σε μια ελώδη περιοχή γεμάτη βούρλα (εξ ου και το όνομα), το κτίριο που έμοιαζε καταπληκτικά με φυλακή, είχε μέσα αστυνομική εποπτεία και λειτουργία που παρέπεμπε σχεδόν σε δημόσια υπηρεσία. Καταλάμβανε μια έκταση περίπου 12 στρεμμάτων, ανάμεσα στους σημερινούς δρόμους Εθνικής Αντιστάσεως (πρώην Κανελλόπουλου), Δογάνης, Σωκράτους (πρώην Εύβοιας) και Ψαρρών.
Λειτούργησε από το 1873 έως το 1937.
Μετά την κατάργησή του, τα σκήπτρα στην πορνική αγορά του Πειραιά, έλαβε η γνωστή σε όλους συνοικία της Τρούμπας.


Το όνομα είναι παραφθορά της λέξης "τρόμπα" και προέρχεται από μια αντλία νερού που υπήρχε στην οδό 2ας Μεραρχίας (πρώην Αιγέως). Και μόνο από τις ελληνικές ταινίες του '60, μπορεί να αντλήσει κανείς πληθώρα πληροφοριών για την Τρούμπα.
Και εδώ ακριβώς βρίσκεται το παράδοξο. Όλοι σχεδόν έχουν έστω ακουστά την Τρούμπα. Ακόμη και άνθρωποι, που γεννήθηκαν πολλά πολλά χρόνια μετά το 1968: χρονολογία που ο τότε δήμαρχος Αριστείδης Σκυλίτσης αποφάσισε να κλείσει όλους τους οίκους ανοχής της περιοχής.
Σχεδόν κανείς όμως δε θυμάται τα Βούρλα. Ακόμη και άνθρωποι που κατοικούν σήμερα στην περιοχή της Δραπετσώνας, αγνοούν το παρελθόν της συνοικίας τους. Και για να είμαι ειλικρινής, αν στα πλαίσια μιας σχετικής έρευνας, δεν είχα ανακαλύψει τη συγγραφέα Τέτη Σώλου και το βιβλίο της "Κάτι να μείνει από μένα-Πόρνες στα Βούρλα", ούτε και γω θα ήξερα τίποτα.