Μια συγκινητική ιστορία του δευτέρου παγκοσμίου, που επανέρχεται στο προσκήνιο και φέρνει κοντά δύο εντελώς διαφορετικούς ανθρώπους στη σύγχρονη Τουρκία. Περιγραφές της Πόλης με τα καλά, αλλά και τα κακά του "εκσυγχρονισμού", ανθρωπιστικά μηνύματα και μια απόπειρα "παντρέματος" Ανατολής και Δύσης. Μου άρεσε πολύ και δεν μπορώ να πω ότι δε με συγκίνησε. Αλλά δεν μπορώ και να μην πω αυτά που με χάλασαν.
1. Η Μάγια, η κεντρική ηρωίδα, μέσω της οποίας μας μιλάει ουσιαστικά ο συγγραφέας, νομίζω πως αντικατοπτρίζει ακριβώς αυτό: κινείται πολύ "αντρικά", λείπει λίγο από τον χαρακτήρα της ο γυναικείος τρόπος σκέψης.
2. Συχνά αναφέρεται η ματαιότητα της χρήσης των συνόρων και η ουτοπική προσδοκία ενός νέου ουμανιστικού κόσμου.
Την ίδια στιγμή, η ηρωίδα κάνει βόλτα στην αρχαία Αλικαρνασσό και "βαδίζει στα χνάρια του Ηρόδοτου", υπονοώντας ότι πρόκειται για ένδοξο τουρκικό παρελθόν, ενώ χαζεύει τη Κάλυμνο και την Κω, απορώντας που ανήκουν σε άλλο κράτος(!).
3. Και τέλος (καλώς) γίνεται λόγος για τις κτηνωδίες του ναζισμού και για όλα αυτά που πέρασαν οι Εβραίοι. Λησμονείται όμως το γεγονός, ότι διεκδίκησαν κι αυτοί με τη σειρά τους τον τόπο ενός άλλου λαού, του παλαιστινιακού, που, ως τον εποικισμό, ζούσε εκεί ειρηνικά για αιώνες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου