Χρήστος Θηβαίος, Συνήθεις Ύποπτοι: Ο γορίλας

Ε, ρε γορίλας που χρειάζεται σε μερικούς-μερικούς...και μάλιστα με ρυθμό ταραντέλλας.

Νερό & αλάτι...

"Να είσαι ανοιχτός, και η ζωή θα είναι πιο εύκολη. Ένα κουταλάκι αλατιού σε ένα ποτήρι νερό κάνει το νερό να μην πίνεται. 
Ένα κουταλάκι αλατιού σε μια λίμνη δεν έχει καμιά σημασία."
Βούδας, 563-483 π.Χ.

Taron Egerton as Johnny: I'm Still Standing

Μπορεί να μην είναι Elton, αλλά και ο Τζόνι του "Sing", μια χαρά το λέει!

Πυξ-λαξ: Μέλυδρον

...τον εαυτό μου να γελάσω προσπαθώ
μα κάπου μέσα μου βαθειά δε θα τον πείσω...

Moby & the Void Pacific Choir: Are You Lost In The Word Like Me

Υπέροχο βίντεο κλιπ, με φανταστικό ρυθμό και στίχους που "λένε" πολλά...

Της πατρίδας μου η σημαία...

Κοίταζα τις γαλανόλευκες να περνούν από μπροστά μου στην παρέλαση και σκεφτόμουν πόσα πολλά σημαίνει-όχι μόνο για μένα, αλλά για τους περισσότερους Έλληνες αυτός ο συνδυασμός γαλάζιου και λευκού. 

Ο γαλάζιος ουρανός που αντικρίζουμε σχεδόν κάθε πρωί. Η καθημερινότητα που είναι μεν δύσκολη, αλλά την ελαφραίνει αυτή η "τρέλα του Έλληνα". Η οικογένεια. Του τώρα αλλά και του τότε. Παππούδες και γιαγιάδες που επιβίωσαν στην κατοχή. Παιδιά που πρέπει να επιβιώσουν στην Ελλάδα των μνημονίων-και παρόλαυτα την αγαπούν και θα την υπερασπίζονταν ακριβώς όπως και οι πρόγονοι τους, έναντια σε οποιαδήποτε απειλή...

Τελικά το θέμα με τη σημαία δεν είναι το ποιός θα τη σηκώσει.

Είναι το ποιός αγαπάει όλα αυτά που αντιπροσωπεύει τόσο, ώστε να μπορεί να πεθάνει για χάρη της.

Leonard Kohen: Dance me to the End of Love

Ηχογραφημένο το 1984, για το άλμπουμ του Λέοναρντ Κοέν "Various Position", θεωρείται ένα από τα πιο ερωτικά τραγούδια όλων των εποχών. Ελάχιστοι άνθρωποι γνωρίζουν ότι το συγκεκριμένο τραγούδι είναι εμπνευσμένο από το ολοκαύτωμα των Εβραίων:  ο δημιουργός είδε μια φωτογραφία από στρατόπεδο συγκέντρωσης που απεικόνιζε ένα μουσικό κουαρτέτο να παίζει μουσική, ενώ οι Εβραίοι συγκρατούμενοι τους οδηγούνταν στα κρεματόρια. Οι τέσσερεις μουσικοί εκτελέστηκαν κατόπιν με τον ίδιο τρόπο, με τελευταίο τον βιολιστή. Εξ ου και ο στίχος:
Dance me to your beauty with a burning violin...

Δημήτρης Σίμος: Τυφλά ψάρια

Η δεύτερη περιπέτεια του Αστυνόμου Καπετάνου είναι ακόμη πιο σκοτεινή. Πάντα με τόπο δράσης τη Χαλκίδα και τις γύρω περιοχές, ο ήρωας προσπαθεί να εξιχνιάσει τη δολοφονία μιας νεαρής μητέρας, το πτώμα της οποίας βρέθηκε στα βράχια του Φάρου.
Η ομάδα του Καπετάνου αναζητεί ίχνη της κοπέλας στα κυκλώματα των ναρκωτικών και της νύχτας, ενώ ταυτόχρονα ο ίδιος ο αστυνόμος έχει να αντιπαλέψει τους δικούς του προσωπικούς δαίμονες.
Αστυνομικό μυθιστόρημα, αντάξιο του πρώτου-πολύ πετυχημένου-με τίτλο "τα βατράχια", που σε κάνει να αδημονείς για την έκδοση του τρίτου μέρους της τριλογίας. Από τις εκδόσεις Bell.

14 ιστορίες αντίστασης

Στο κτίριο 6 (πρώην ΕΑΤ-ΕΣΑ), στο πάρκο Ελευθερίας, παρουσιάζεται η αντίσταση των κατοίκων της Αθήνας στους γερμανούς κατακτητές, μέσα από τις ιστορίες 14 ανθρώπων που έχασαν τη ζωή τους για την Ελλάδα.

Καθένας από αυτούς, αντιπροσωπεύει και μια διαφορετική μερίδα του πληθυσμού της Αθήνας: οι μαθητές, οι φοιτητές, οι εργάτες, οι Εβραίοι, οι ανάπηροι του Αλβανικού μετώπου, οι γυναίκες...όλοι στρατευμένοι στον κοινό αγώνα για τη λευτεριά.

Η έκθεση είναι καλοφτιαγμένη και αξίζει να της αφιερώσει κανείς λίγο χρόνο. Θα λειτουργήσει για όλο τον Οκτώβριο στο πάρκο Ελευθερίας (τον Νοέμβριο θα φιλοξενηθεί στον Πειραιά), η είσοδος είναι ελεύθερη, ενώ το φωτογραφικό υλικό κάνει την έκθεση πιο φιλική για τα παιδιά.
Όπως έγραψε και μια λιλιπούτεια επισκέπτρια στο βιβλίο εντυπώσεων, παρόλο που δεν είχε μουσική, ήταν ωραία η έκθεση, με συγκινητικές και "φλιβερές" ιστορίες...

ΥΓ: Αν δεν ξέρεις ακριβώς πού είναι, δυσκολεύεσαι κάπως. Το κτίριο βρίσκεται πίσω από το άγαλμα του Βενιζέλου, αλλά οι περισσότεροι από τους θαμώνες του πάρκου δεν ήξεραν τίποτα ούτε για την έκθεση, ούτε για τον τόπο διεξαγωγής της.

Έλλην γονέας εφήβου

Σύνηθες υποείδος του Homo talaiporous που συναντάται σε αφθονία στις ελληνικές πόλεις, αλλά και στην ύπαιθρο. Οι μεγαλύτερες απειλές που δέχεται έχουν τη μορφή φωνών, παραπόνων και οικογενειακών καυγάδων και προέρχονται κυρίως από τους απογόνους του, όταν οι τελευταίοι βρίσκονται σε ηλικία από 11 έως 17 ετών. 

Οι αρσενικοί εκπρόσωποι του είδους συνήθως φέρουν καπουτσίνο φρέντο ανά χείρας και εκτελούν χρέη σωφέρ ("μπαμπούλη θα έρθεις να με πάρεις από το mall;"). Τα θηλυκά μεριμνούν για την καθαριότητα της φωλιάς ("ποιός πέταξε το μπλουζάκι του πάνω στον καναπέ;"), ενώ φροντίζουν για την καθημερινή σίτιση των επαναστατημένων εφήβων ("πάλι μπάμιες;") καθώς και για την πολύ απαιτητική ένδυση ("δεν έχω φόρμα για αύριο!").

Και αφού αμφότεροι (μαμά-μπαμπάς) περάσουν τη μέρα τους υπηρετώντας τους μικρούς τυράννους, συνήθως την τελειώνουν ξεροσταλιάζοντας έξω από τα αγγλικά/μπαλέτο/μπάσκετ του γιου ή της κόρης τους, περιμένοντας να οδηγήσουν τα τέκνα τους ασφαλή πίσω στην οικογενειακή εστία. 

Που και που εισπράττουν κανένα καλό λόγο ("καλά, ε? είσαι πολύ κουλ!") ή κανένα φιλάκι πεταχτό. Συνήθως όμως έρχονται αντιμέτωποι με την αμφισβήτηση, τη "γλώσσα" και την απόρριψη των αιτημάτων φιλίας στο φέις.

Αλλά αν το δεις πιο ψύχραιμα, αυτή δεν είναι και η γοητεία του να μεγαλώνεις ένα παιδί;

Οφείλεις να του δώσεις όποιο εφόδιο μπορείς, να το εμπνεύσεις με το παράδειγμα σου, να σε αμφισβητίσει και τελικά να χαράξει το δικό του δρόμο κάνοντας σε περήφανο.

Τερατάκια της τσέπης, στη κυριολεξία.

Σ.Φ.

Depeche mode: Enjoy the Silence

All I ever wanted
All I ever needed is here...
in my arms

Ήρθε η Τεταρτίτσα...

Ο λαός λέει: "ήρθε η Τεταρτίτσα, πάει η βδομαδίτσα".
Ζωή κι αυτή, να ζεις περιμένοντας το Σαββατοκύριακο...

Σωκράτης Μάλαμας: Στα είπα όλα

Χάρης & Πάνος Κατσιμίχας: Γέλα πουλί μου

Τίποτα δεν έχει αλλάξει
και τίποτα δεν είναι όπως παλιά
Μένει όμως μονάχα ένα πείσμα
που δεν είναι συνήθεια μοναχά...

Αθήνα 12 Οκτωβρίου 1944

Η Αθήνα έπειτα από 1264 ημέρες κατοχής είναι ελεύθερη. Οι Γερμανοί υποστέλλουν τη σημαία τους από την Ακρόπολη και καταθέτουν στεφάνι στον άγνωστο στρατιώτη.
Η Αθήνα κηρύσσεται ανοχύρωτη πόλη και
εκκενώνεται από τα γερμανικά στρατεύματα.
Αυθόρμητες εκδηλώσεις χαράς και ενθουσιασμού του αθηναϊκού λαού.

(Photo: Αθήνα 12 Οκτωβρίου 1944. Πανηγυρισμοί απελευθέρωσης ΙΦΑΝΕ- φωτογραφία Κυριάκος Κουρμπέτης).

http://freeathens44.org

Γνωρίστε την ιστορία της πόλης στα ταραγμένα χρόνια από τον Πόλεμο έως την Απελευθέρωση.
Ανακαλύψτε τα σημεία της πόλης όπου η Κατοχή αλλά και η Αντίσταση άφησαν τα αποτυπώματα τους.
Ενημερωθείτε για το πρόγραμμα των φετινών εκδηλώσεων.
Γιορτάζουμε την απελευθέρωση από το φασισμό, γνωρίζουμε την πόλη μας και την ιστορία της.

Chris Rea: The road to hell

Όταν ακούς ειδήσεις για πολλή ώρα, αυτά τα τραγούδια θυμάσαι...

Οι βάσεις και η Βασούλα

Ταινία της Φίνος φιλμ που έκανε πρεμιέρα το 1975 και που, ξαφνικά, ξαναγίνεται επίκαιρη.

Ειδικότερα αν μένεις στην Κάρπαθο.

Στάση Μυρτώ

Κοιτάζει έξω από το τζάμι το λεωφορείο να ξερνάει φοιτητόκοσμο  σωρηδόν. Το φως λιγοστεύει και πιάνει να σουρουπώνει πια. Ξαναγυρίζει στη δουλειά της.

"Αυτό να προτιμήσετε: έχει σχεδόν όλους τους μύθους του Αισώπου-τουλάχιστον τους πιο γνωστούς-και, επιπλέον, έχει τέλεια εικονογράφηση..."

"Δεν ξέρω...και δεν έχω και τον μικρό εδώ, να διαλέξει... ξέρετε, θέλω να περνάω λίγο ποιοτικό χρόνο μαζί του κάθε βράδυ, γιατί όλη την ημέρα λείπω, γυρνάω αργά σπίτι. Και είμαι και λίγο βιαστική τώρα, έχω γιόγκα στις 7:30..."

Κλασσική ξανθιά, εργασιομανής ως γυναίκα και ενοχική ως μητέρα. 

Ηλίθια!

Τώρα  το θυμήθηκε ότι βιάζεται. Μια ώρα την έχει και την παιδεύει, "...όχι αυτό, δεν μου αρέσει ο συγγραφέας. Όχι το άλλο, δεν έχει αρκετές εικόνες"...Της έχει κατεβάσει από τα ράφια ολόκληρη παιδική βιβλιοθήκη. Τελικά η κυρία γιόγκα, αποφασίζει να φύγει και να επανέλθει εκ νέου αύριο, για να τη βασανίσει από κοινού με το σπλάχνο της.

Το καμπανάκι της εισόδου χτυπά καθώς η παρολίγον πελάτισσα βγαίνει, και ένα κύμα ψυχρού αέρα εισβάλλει στο βιβλιοπωλείο. Χαμογελάει αχνά. Όχι οποιοδήποτε βιβλιοπωλείο. Το βιβλιοπωλείο της. Ένα όνειρο ζωής. 

Ακριβώς απ' έξω είναι η στάση "Μυρτώ", του λεωφορειου 222. Η στάση πήρε το όνομα της από το θερινό σινεμά που βρίσκεται στον κάθετο δρόμο. Ρετρό κατάλοιπο μιας άλλης εποχής, που επιβιώνει αγκομαχώντας, την εποχή της απόλυτης κυριαρχίας του ίντερνετ.

Κι εκείνη τη λένε Μυρτώ. Πήρε το όνομα της εξ αιτίας μιας παρεξήγησης, μιας και το αληθινό, το βαφτιστικό της όνομα υπήρξε πάντα θέμα διαμάχης μεταξύ του πατέρα και της μητέρας της-χωρίς κανένας να μάθει ποτέ το γιατί.

 Έτσι το Μυροδάνθη αντικαταστάθηκε από το Μυρτώ με συνοπτικές διαδικασίες και έγινε το όνομα της για όλους τους γύρω της, εκτός από τον πατέρα της. Για εκείνον θα είναι πάντα η Μυροδάνθη του, η μονάκριβή του.

Ξανακοιτά τον τόμο με τους μύθους. Ξεφυλλίζει τις σελίδες. Ο λαγός και η χελώνα, το λιοντάρι και το ποντίκι, η αλεπού με την κομμένη ουρά... Όταν ήταν μικρή, της άρεσε να τρυπώνει στο κρεββάτι των γονιών της κρατώντας έναν παρόμοιο τόμο. Ο πατέρας της τής διάβαζε ακούραστα, πολλές φορές και δύο φορές την ίδια ιστορία, μέχρι να νυστάξει. Μια μόνο φορά θυμάται, τη ρώτησε όλο παράπονο: "Άραγε όταν μεγαλώσεις και γω δε θα βλέπω τόσο καλά πια, θα έρχεσαι να διαβάζεις εσύ σ' εμένα;"

Και εκείνη τού το υποσχέθηκε. Τότε παλιά. Πολλά πολλά χρόνια πριν.

Αυτή ήταν και η μοναδική φορά που της ζήτησε κάτι. Μέχρι σήμερα θυμάται όλα αυτά τα απογεύματα που περάσανε παρέα. Την παιδική χαρά. Τις βόλτες στο Ζάππειο και τον άγνωστο στρατιώτη, με εκείνη να τρέχει μπροστά και τον μπαμπά της πάντα πίσω να ακολουθεί, με το παντελόνι καμπάνα και τις μακριές φαβορίτες της δεκαετίας του '70. Τις ατέλειωτες συζητήσεις, όταν πια μεγάλωσε και μπορούσε να καταλάβει δύο πράγματα παραπάνω...

Ακούς κυρία γιόγκα;

Δεν είναι αρκετό το διάβασμα μιας ιστορίας πέντε λεπτά πριν τον ύπνο. Το να είσαι γονιός παίρνει λίγο περισσότερο χρόνο... 

Ξανακούει το καμπανάκι και στρέφεται προς την πόρτα. Δε βλέπει κανέναν, αλλά την τυλίγει μια ψύχρα. Ένα άρωμα από Καρέλια μπλε πλανιέται στον αέρα.

Φαίνεται ότι οι παρενέργειες από το κόψιμο του τσιγάρου έχουν πειράξει τα νεύρα της.

Σκέφτεται να κλείσει νωρίτερα σήμερα. Θέλει να βγει να πάρει λίγο αέρα. Ίσως και να τηρήσει την υπόσχεση που έδωσε τόσα χρόνια πριν. 

Αρπάζει τους μύθους, παίρνει τσάντα και κλειδιά. Το αποφάσισε. 

Απόψε θα διαβάσει ιστορίες στον μπαμπά της, κι ας είναι αργά. 

Βάζει παλτό, κλειδώνει, κατεβάζει ρολά και περιμένει υπομονετικά το 222 στη στάση που έχει το όνομα της.

Στάση "Μυρτώ", λεωφορειο 222:

Ακαδημία-Νεκροταφείο Ζωγράφου.

Μπαμπά, μού λείπεις...

Σ.Φ.

Marco Mengoni - L'essenziale

Όταν ο κόσμος γίνεται κομμάτια, εγώ θα φτιάχνω νέους τόπους και επιθυμίες

Που θα ανήκουν και σε σένα...

Maxi Priest: Close To You

Δευτέρα πρωί, γαλανός ουρανός, καλή διάθεση και ραδιόφωνο δυνατά...

Κάρλος Ρουίθ Θαφόν: Η σκιά του ανέμου

Πρόκειται για το πρώτο βιβλίο της τριλογίας του συγγραφέα με τίτλο "Το κοιμητήριο των λησμονημένων βιβλίων".
Ένα γαϊτανάκι που περιλαμβάνει μυστήριο, ανεκπλήρωτους έρωτες και οικογενειακά μυστικά τυλίγεται και ξετυλίγεται αέναα στη Βαρκελώνη κατά τη διάρκεια του Ισπανικού εμφυλίου αλλά και επί δικτατορίας Φράνκο. Ατμοσφαιρικό, ενίοτε αγωνιωδες, και νοσταλγικό ενός κόσμου που, αν και σκληρός, είχε περισσότερο ρομαντισμό.
Ο Ντανιέλ βρίσκει ένα σπάνιο αντίτυπο του βιβλίου "Η σκιά του ανέμου" στο κοιμητήριο των λησμονημένων βιβλίων. Συνεπαρμένος από το μυθιστόρημα, προσπαθεί να ανακαλύψει πληροφορίες για το συγγραφέα του βιβλίου. Ποιος βρίσκεται πίσω από την "εξαφάνιση" των βιβλίων του Χουλιάν Καράξ; Γιατί η ζωή και ο θάνατος του αποτελούν επτασφράγιστο μυστικό; Πώς συνδέονται όλα αυτά με την τωρινή ζωή του ήρωα;
Στην Ισπανία ο Θαφόν είναι ο πιο πολυδιαβασμένος συγγραφέας μετά τον Θερβάντες. Κι αν θέλετε τη γνώμη μου, δικαίως.
Από τις εκδόσεις Ψυχογιός.

Από τότε που...

"Από τότε που βαρέθηκα να ψάχνω, έμαθα να βρίσκω.
Κι από τότε που ο άνεμος μού εναντιώθηκε, έμαθα να σαλπάρω με όλους τους ανέμους."
Φ.Νίτσε

Zorba, the Greek...

 "– Πώς σε λένε;

– Αλέξη Ζορμπά. Με λένε και Τελέγραφο, για να με πειράξουν που 'μαι μακρύς μακρύς καλόγερος και πίτα η κεφαλή μου. Μα δεν πάνε να λένε! Με φωνάζουν και Τσακατσούκα, γιατί μια φορά πουλούσα κολοκυθόσπορους καβουρντισμένους. Με λένε και Περονόσπορο, γιατί όπου πάω, λέει, τα κάνω μπούλβερη και κουρνιαχτό. Έχω κι άλλα παρατσούκλια, μα άλλη ώρα…"

Ν. Καζαντζάκης, Βίος και πολιτεία του Αλέξη Ζορμπά.