Θυμάμαι κάπου εκεί, στα μέσα της δεκαετίας του '80, πώς περιμέναμε όλα τα παιδιά την αγορά των νέων σχολικών ειδών. Μπορεί η ποικιλία να μην ήταν τόσο μεγάλη όσο σήμερα, η όλη διαδικασία όμως θύμιζε γιορτή.
Η καθιερωμένη επίσκεψη στο "Μινιόν", στον "Λαμπρόπουλο" ή στο "Δραγώνα", τα μπλε τετράδια, που είχαν αυτή τη χαρακτηριστική μυρωδιά του καινούργιου, και φυσικά η αγορά της περίφημης μπλε ποδιάς, σε έκαναν να ανυπομονείς για το πρώτο κουδούνι και να παρηγοριέσαι κάπως που το καλοκαίρι έφτασε στο τέλος του.
Σήμερα δεν υπάρχει πια το δίλημμα "με λευκό γιακαδάκι ή χωρίς". Τα περισσότερα παιδιά διχάζονται ανάμεσα στην επιλογή σκέτα ακουστικά ή ακουστικά με hands free. Ενδιαμέσως διαλέγουν και κανά-δυο τετράδια...
"Ρε μαμά, δε μυρίζουν καταπληκτικά τα καινούργια τετράδια;" με ρωτά η κόρη μου. Και συνειδητοποιώ ότι κάποια πράγματα, ε, πώς να το κάνουμε, δεν αλλάζουν ποτέ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου