Τώρα που μύρισε ο χειμώνας μανταρίνι...

Μουντός καιρος, ψιλόβροχο, ψυχρούλα και τηγανίτες από παιδικά χεράκια: πρωινό Κυριακής, με ολόκληρη την οικογένεια γύρω από το τραπέζι. Τώρα που μύρισε ο χειμώνας μανταρίνι...

Moody blues: Nights in white satin

Αλκίνοος Ιωαννίδης: Δεν μπορώ

Ο χειμώνας με πληγώνει...

"Ροδοδάχτυλη" αυγή

«...ἦμος δ’ ἠριγένεια φάνη ῥοδοδάκτυλος Ἠώς».

Η "ροδοδάχτυλη αυγή" του Ομήρου, πάντα παρούσα, στην Ελλάδα του 2018, που υποδέχεται τον χειμώνα...

Χρήστος Θηβαίος: Θα 'θελα να 'σουνα εδώ

Ξεχείλισα απ' όσα έχω μοιραστεί

κι ένιωσα λειψός μ' όσα έχω κρατήσει

με ψάχνει ότι έχασα κι εγώ στριφογυρνώ

χαμένος μέσα σ' ότι έχω κερδίσει...

Γι'αυτό αγαπώ την ποίηση...

Γιατί με λίγα λόγια, λέει πολλά.
Κι ό,τι νιώθεις μέσα σου, γίνεται λέξη. Κι άλλη λέξη, κι άλλη, κι άλλη... Συναισθήματα στο χαρτί, που κάποιος άλλος δημιούργησε, χωρίς να σε ξέρει, για σένα.

"Το ελάχιστο θέλησα και με τιμώρησαν με το πολύ..."
Οδυσσέας Ελύτης.

Δημήτρης Σίμος: Τα βατράχια

Στα "Βατράχια" ο συγγραφέας Δημήτρης Σίμος μας συστήνει τον αστυνόμο Χρήστο Καπετάνο. Πρόκειται για  έναν "εγχώριο Χάρι Χόλε" με τόπο δράσης όχι την πρωτεύουσα, όπως ίσως θα φανταζόταν κανείς, αλλά τη Χαλκίδα και τις γύρω περιοχές, το Λευκαντί, τη Δροσιά και την Ερέτρια.  Η εξαφάνιση μιας δεκατετράχρονης μαθήτριας αναστατώνει τη μικρή τοπική κοινωνία. Ο αστυνόμος Καπετάνος αναλαμβάνει να λύσει την υπόθεση, παρά τα οικογενειακά και προσωπικά προβλήματα που τον κατατρέχουν. 

Ο τρόπος που κινείται θυμίζει πολύ τον αστυνόμο Μπέκα του Μαρή, η πλοκή είναι πολύ καλή και η θεματολογία αγγίζει πολλά σύγχρονα κοινωνικά προβλήματα, όπως τα ναρκωτικά, ο σχολικός εκφοβισμός και η πορνεία.

Σε "κρατάει" από την πρώτη λέξη ως την τελευταία, ενώ αποτελεί μέρος της τριλογίας "Σκοτεινά νερά", της οποίας τα δύο πρώτα βιβλία έχουν ήδη κυκλοφορήσει από τις εκδόσεις Bell. 

Επίσης πολύ ενδιαφέροντα τα τρία αυτοτελή διηγήματα που περιλαμβάνει το βιβλίο: "Σφηνάκια" θρίλερ, από τη Χίλντα Παπαδημητρίου, το Δημήτρη Μαμαλούκα και τον Βαγγέλη Γιαννίση.

Μικρές καθημερινές χαρές...

Πρωινά χαμόγελα με αφορμή μια ταπεινή χάρτινη σακούλα, γεμάτη με κουλούρια!

Γιώργος Σεφέρης: 47 χρόνια από τον θάνατο του νομπελίστα ποιητή

"Στὸ μεταξὺ πολλὲς φορὲς μοῦ φαίνεται πὼς εἶναι πιὸ καλὰ νὰ κοιμηθεῖς
παρὰ νὰ βρίσκεσαι ἔτσι
χωρὶς σύντροφο καὶ νὰ ἐπιμένεις τόσο.
Καὶ τί νὰ κάνεις μέσα στὴν ἀναμονή, καὶ τί νὰ πεῖς;
Δὲν ξέρω. Κι οἱ ποιητὲς τί χρειάζονται σ᾿ ἕνα μικρόψυχο καιρό;"

Φοίβος Δεληβοριάς: Αυτή που περνάει

Το άκουσα το πρωί στο ραδιόφωνο και μού έφτιαξε τη μέρα. Φοίβος, από μια άλλη εποχή, πολύ μακρινή, που όλοι ήμασταν αλλιώς. Και που όντως πηγαίνοντας στη Φιλοσοφική σου "έβλεπες" λεμονιές στην Κοραή και περικοκλάδες στου Ζώναρς!

Ζούγκλα ή έρημος;

Η αποστολή του σύγχρονου εκπαιδευτικού δεν είναι να εκχερσώνει ζούγκλες, αλλά να αρδεύει ερήμους.

Κλάιβ Στρέιπλς Λιούις, 1898-1963, συγγραφέας του βιβλίου "Τα  χρονικά της Νάρνια".

Στίβεν Πρέσσφιλντ: Οι πύλες της φωτιάς

Βιβλίο που από την αρχή αντιμετώπισα με επιφύλαξη: ένας Αμερικανός να γράφει για αρχαίους Έλληνες; Παρόλαυτα, αν δει κανείς το κείμενο στις πραγματικές του διαστάσεις, ως ιστορικό μυθιστόρημα δηλαδή και όχι ως ιστορία αυτή καθεαυτή, ήταν αρκετά καλό. Ωραίες οι περιγραφές του αρχαίου κόσμου, καλή η απόδοση των χαρακτήρων και συμπαθητικό το εύρημα της διήγησης από τον "δούλο" Χίονη. Σε κάποια σημεία όμως, ομολογώ ότι βαρέθηκα λίγο. Ακόμη, μου έκανε εντύπωση ότι δεν αναφέρεται πουθενά ο Εφιάλτης, αν και ο συγγραφέας στον πρόλογο επισημαίνει ότι  συμβουλεύτηκε τη βασική πηγή πληροφοριών για τους μηδικούς πολέμους, το κείμενο του Ηρόδοτου. Επίσης εξεπλάγην όταν έμαθα ότι το βιβλίο συμπεριλαμβάνεται στα προτεινόμενα βιβλία για τους φοιτητές του Γουέστ Πόιντ, της περίφημης αμερικανικής στρατιωτικής Ακαδημίας. Δεν ξέρω αν διδάσκονται Ηρόδοτο και Θουκυδίδη. Έχω την εντύπωση όμως, ότι θα ωφελούνταν πολύ, πολύ περισσότερο

"...καὶ εὐλόγησεν ὁ Θεὸς τὴν ἡμέραν τὴν ἑβδόμην"

Για την πλειοψηφία των εργαζομένων, η Κυριακή είναι η μέρα ξεκούρασης. Αυτό φυσικά δεν ισχύει για όλους, καθώς υπάρχουν πολλοί άνθρωποι, που το εβδομαδιαίο πρόγραμμα εργασίας τους περιλαμβάνει και την 7η ημέρα ως εργάσιμη. Ενίοτε αυτό συμβαίνει και με μένα. Αλλά ξέρετε κάτι; 

Η Κυριακή πάντα διαφέρει, ακόμη και όταν χτυπάς κάρτα κανονικά. Το πρωί έχει πολλή ησυχία. Ασυνήθιστη. Έπειτα, βρίσκεις εύκολα να παρκάρεις. Αν πας αρκετά νωρίς, δε βρίσκεις ποτέ κίνηση στο καφέ (ε, τι; Κυριακή χωρίς καφεδάκι απ' έξω;). Κατά τη διάρκεια του ωραρίου, δε χτυπά σαν τρελό το τηλέφωνο (αφού σχεδόν κανείς άλλος δε δουλεύει). Και όταν πια τελειώνεις, γυρνάς με διπλή λαχτάρα στο σπίτι σου, για να απολαύσεις όση Κυριακή σου απέμεινε. Γιατί, είπαμε, οι ώρες της ημέρας αυτής έχουν κάτι διαφορετικό. Που σε κάνει να θέλεις να περάσεις πιο πολλές στιγμές με αυτούς που αγαπάς. Το μόνο που σου θυμίζει ότι ξημερώνει Δευτέρα, είναι η τηλεόραση του απέναντι, απ' όπου ακούγεται δυνατά το εναρκτήριο σήμα της "Αθλητικής Κυριακής". Και παρόλο που δεν πας σχολείο πια, το άκουσμα της συγκεκριμένης μουσικής, είναι πάντα συνυφασμένο με το τέλος του Σαββατοκύριακου...

Αλκίνοος Ιωαννίδης: Θα 'μαι κοντά σου όταν με θες

Θα 'μαι κοντά σου.
Όταν με θες.

Αλκίνοος Ιωαννίδης: Καθρέφτης

Σωκράτης Μάλαμας: Είχα τον κήπο της Εδέμ

Λόγω και της χθεσινής συναυλίας ακούγεται από το ραδιόφωνο συνεχώς σημερα. Και δε λέει να μου ξεκολλήσει με τίποτα...

Βασίλης Παπακωνσταντίνου: Να κοιμηθούμε αγκαλιά

Αφιερωμένο.

Να ζεις...

"Το να ζεις είναι το πιο σπάνιο πράγμα στον κόσμο. Οι περισσότεροι άνθρωποι απλά υπάρχουν, αυτό είναι όλο..."
                                                 Όσκαρ Ουάιλντ.

Καλή σχολική χρονιά!

Θα περιμένω το χειμώνα...

Κάτι τέτοιες μέρες, σαν τη σημερινή, δεν μπορείς να μην απολαύσεις τον ήλιο και τη θάλασσα, ξέροντας ότι είναι μια από τις τελευταίες ευκαιρίες να "αποθηκεύσεις" εικόνες του καλοκαιριού, για να τις έχεις συντροφιά το χειμώνα που έρχεται.

Και κάπως έτσι θυμήθηκα ένα παλιό τραγούδι του Καζούλη:

Θα περιμένω το χειμώνα,

γιατί ποθώ να νοσταλγήσω

το καλοκαίρι που θα 'ρθεί

τ' όνειρο να μου φέρει πίσω...

Ισίδωρος Ζουργός: Η ψίχα εκείνου του καλοκαιριού

Οι αναμνήσεις ενός εντεκάχρονου αγοριού από το καλοκαίρι του '74: οι τελευταίοι μήνες της δικτατορίας, η εισβολή των Τούρκων στην Κύπρο, το πέρασμα στη μεταπολίτευση σε συνδυασμό με μια παιδικότητα που δίνει σιγά σιγά τη θέση της στη εφηβεία. Παιδικές φιλίες με φόντο την αγνή αλλά σκληρή ελληνική επαρχία της δεκαετίας του '70.

Ανάλαφρο, αλλά δεν μπορεί να συγκριθεί με άλλα δημιουργήματα του ίδιου συγγραφέα, όπως τη "Σκιά της πεταλούδας" ή την "Αηδονόπιτα".

Από ψηλά...

Η Αθήνα απο την Πάρνηθα, περιμένοντας τη βροχή...

El cuerpo (Το σώμα)

Αν και προηγείται χρονικά από το "Contratiempo", νομίζω έχει περισσότερο σασπένς. Ευρηματικό σενάριο που σε κάνει να αμφιβάλλεις μέχρι την τελευταία στιγμή, σκηνοθετικά πλάνα που αποπνέουν την κλειστοφοβική ατμόσφαιρα της ταινίας και ερμηνείες που αξίζουν. Ο Oriol Paulo στα καλύτερα του.

Γιάννης Αγγελάκας: Όταν χαράζει

Καινούργια μέρα, καινούριος ποταμός

στις εκβολές του θα προσφέρει

όσα χαθήκαν, όσα ξεχάστηκαν

κι όσα γι'αυτά κανείς δεν ξέρει...

Δημήτρης Καμπουράκης: Μια σταγόνα ιστορία

Όχι ακριβώς ιστορία, αλλά πολύ κοντά. Και έχει τα πάντα: από δοξασίες για θαύματα, όπως ο Κολοσσός της Ρόδου, το Σινικό τείχος και οι πυραμίδες, μέχρι κουτσομπολιά για τα ερωτικά κόλπα της αυτοκράτειρας Θεοδώρας, πριν βεβαίως γίνει αυτοκράτειρα (αν μη τι άλλο, εντυπωσιακό το νούμερο της με τις χήνες!). Εμπεριέχονται άγνωστες για τους περισσότερους πληροφορίες σχετικά με την επανάσταση του '21, καθώς και διάφορες διδακτικές ιστορίες, όπως αυτή του Παυσανία στο αντίσκηνο του Μαρδόνιου, αλλά και αυτή του τρόπου ναυπήγησης των αθηναϊκών πλοίων, ο οποίος θα έπρεπε να γίνει παράδειγμα προς μίμηση για όλα τα δημόσια έργα στην Ελλάδα του σήμερα. Φυσικά όμως, όπως λέει κι ο ίδιος ο συγγραφέας, "κάθε ομοιότητα με την εποχή μας είναι εντελώς τυχαία και πέραν των προθέσεων του ιστορικού." Από τις εκδόσεις Πατάκη.

Contratiempo (Αόρατος επισκέπτης)

Έχω πραγματικά να δω πολύ καιρό τόσο καλό αστυνομικό θρίλερ. Στα ισπανικά ο τίτλος σημαίνει "το ατύχημα", "η αναποδιά", "το δυστύχημα". Η ατυχής απόδοση του τίτλου στα ελληνικά νομίζω ότι αφαιρεί από την ταινία τη σημαντικότητα του ίδιου του γεγονότος. Καταπληκτική η ματιά του σκηνοθέτη Oriol Paulo, εξαίσια πλοκή, ωραίες ερμηνείες, συνεχείς ανατροπές. Πολλοί ισχυρίζονται πως τα τελευταία χρόνια το ισπανικό σινεμά συναγωνίζεται επάξια τη σκανδιναβική λογοτεχνία στον τομέα του αστυνομικού θρίλερ. Βλέποντας τη συγκεκριμένη ταινία δεν μπορώ παρά να συμφωνήσω απόλυτα με την άποψη αυτή.

Ημερολόγιο φόνων (The Limehouse Golem)

Ένα ατμοσφαιρικό θρίλερ, βασισμένο στη νουβέλα του Peter Ackroyd και σε σκηνοθεσία του Juan Carlos Medina.

Ωραίες ερμηνείες, πειστική απόδοση του Λονδίνου της εποχής λίγο πριν την εμφάνιση του Τζακ του Αντεροβγάλτη και τέλος που δεν απογοητεύει.

Chris Isaak: Wicked Game

It's strange what desire will make 

foolish people do...

Μια "μπουκίτσα" καλοκαίρι ακόμη...

Ξεκινήσαμε κατά τις 4:30, Κυριακή απόγευμα 2 Σεπτεμβρίου, αρνούμενοι να δεχτούμε ότι μπήκε-έστω ημερολογιακά- το φθινόπωρο. Προορισμός τα δημοφιλή σε όλους τους Αθηναίους "λιμανάκια" της Βουλιαγμένης. Νερά κρυστάλλινα, και αν εξαιρέσεις τη δυσκολία του εγχειρήματος στο "μπες-βγες", η εμπειρία ήταν καταπληκτική. 

Μείναμε ως τη δύση του ηλίου και αποφασίσαμε να σπάσουμε την επιστροφή στα δύο: κάναμε λοιπόν μια στάση στο "Τσι-τσι", στη Γλυφάδα για σουβλάκι και σαλάτα με ψητά λαχανικά. 

Όταν πια φτάσαμε σπίτι ήταν περασμένες δέκα. Μας φάνηκε όμως σα να λείπαμε μέρες ολόκληρες...

Επιχείρηση "σχολικά"

Θυμάμαι κάπου εκεί, στα μέσα της δεκαετίας του '80,  πώς περιμέναμε όλα τα παιδιά την αγορά των νέων σχολικών ειδών. Μπορεί η ποικιλία να μην ήταν τόσο μεγάλη όσο σήμερα, η όλη διαδικασία όμως θύμιζε γιορτή. 

Η  καθιερωμένη  επίσκεψη  στο "Μινιόν", στον "Λαμπρόπουλο" ή στο "Δραγώνα", τα μπλε τετράδια, που είχαν αυτή τη χαρακτηριστική μυρωδιά του καινούργιου, και φυσικά η αγορά της περίφημης μπλε ποδιάς, σε έκαναν να ανυπομονείς για το πρώτο κουδούνι και να παρηγοριέσαι κάπως που το καλοκαίρι έφτασε στο τέλος του.

Σήμερα δεν υπάρχει πια το δίλημμα "με λευκό γιακαδάκι ή χωρίς". Τα περισσότερα παιδιά διχάζονται ανάμεσα στην επιλογή σκέτα ακουστικά ή ακουστικά με hands free. Ενδιαμέσως διαλέγουν και κανά-δυο τετράδια...

"Ρε μαμά, δε μυρίζουν καταπληκτικά τα καινούργια τετράδια;" με ρωτά η κόρη μου. Και συνειδητοποιώ ότι κάποια πράγματα, ε, πώς να το κάνουμε, δεν αλλάζουν ποτέ.