Στη σκιά των βράχων

Ο ήλιος πέφτει απαλά πάνω στα βράχια, χαρίζοντας ένα χρυσό χρώμα στο δειλινό...

...τα πρώτα φώτα στη σκηνή ανάβουν και περιμένεις με ανυπομονησία ν' αρχίσει η συναυλία.
Και μετά εκνευρίζεσαι.
Με όλους αυτούς, που καταφθάνουν τελευταία στιγμή και απαιτούν να κάτσουν δίπλα σου (δηλαδή πάνω σου), γιατί στις συναυλίες "όλοι κοιτάμε να περάσουμε καλά".
Με αυτούς που θεωρούν πολύ χαριτωμένο να καταβρέχουν τους μπροστινούς με νερό, μπύρα ή οτιδήποτε άλλο, επειδή "μεράκλωσαν". Και που νομίζουν ότι το να πετούν άδεια ή μισογεμάτα μπουκάλια στα κεφάλια όσων είχαν την ατυχία να βρίσκονται απλά λίγο πιο μπροστά είναι απόδειξη της καλής τους διάθεσης.
Και τέλος, με όλους αυτούς, που θέλουν να κάνουν τη συναυλία "viral", μέσω των διαφόρων social. Μα αν ήθελες να δεις τη συναυλία μέσα από μια οθόνη, γιατί δεν καθόσουν σπίτι να τη δεις από το YouTube; Να μη βγάζεις και τα δικά μας μάτια με τη φωτεινή οθόνη του κινητού σου; Ε;
Κατά τα άλλα, ο Σωκράτης χθες πολύ καλός, τα έδωσε όλα, και το κοινό τον αποθέωσε.
Εγώ τούδε και εφεξής, θα τον αποθεώνω μόνο χειμώνα. Στον Σταυρό του Νότου. Ή όπου αλλού.  Χωρίς μπουκάλια, σπρωξίματα, στριμωξίδι και προπαντός, χωρίς κινητά.

"...μέσα στα ρούχα μου σε κρύβω σαν φωτιά
να 'χουν να λεν πως δε σε γνώρισα ποτέ μου
όνειρο ήταν η ιστορία μας καρδιά μου
τα ξωτικά γυρνούν τις νύχτες συντροφιά μου.."