Έστα Ράζου: Απ' όπου έρχεται η βοή

Το μέγεθος του ξεγελάει: το βλέπεις μικρό και νομίζεις ότι θα το "ξεπετάξεις" στα γρήγορα. Αλλά με κάποιο μαγικό τρόπο σε κάνει να σκέφτεσαι την κάθε ιστορία ξανά και ξανά.
Δώδεκα μικρές ιστορίες ανθρώπων που, όπως αναφέρεται στο εξώφυλλο, πρέπει να βγάλουν τις μάσκες και να αντιμετωπίσουν τις αδυναμίες τους.
Ιστορίες που σε προβληματίζουν, που κινούνται σε ένα ευρύ φάσμα από το σύνηθες στο πρωτάκουστο και από το τρυφερό στο γκραν γκινιόλ.
Ιστορίες της πόλης αλλά και του νησιού (δεν αναφέρεται πουθενά, αλλά είναι η Ιθάκη).
Νόστος ανθρώπων που ψάχνουν τον προορισμό τους αποζητώντας τη λύτρωση.
Μέσα απ' τον έρωτα ή μέσα απ' τον θάνατο.
Δεν το προτείνω επειδή η Έστα είναι φίλη μου.
Το προτείνω γιατί είναι διαφορετικό.
Και αξίζει.

Ice age. Εν μέσω καύσωνος...

Απολαύσαμε Μπέζο και Φιλιππίδη σε απίστευτες ατάκες γέλιου που, όσες φορές κι αν έχεις δει την ταινία (αναφέρομαι στην Εποχή των παγετώνων), γελάς. Μας άρεσε η δροσερή ατμόσφαιρα, παρά τον καύσωνα, και η αίσθηση ελευθερίας που σου δίνει η απλωμένη ψάθα στο γκαζόν.
Ο λόγος για τις θερινές προβολές στο ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος, οι οποίες θα συνεχιστούν για όλο τον Αύγουστο, με ταινίες για μικρούς και μεγάλους.
Είτε πριν, είτε μετά τις διακοπές, με παρέα ή χωρίς, αποτελεί μια πολύ καλή πρόταση για κάτι διαφορετικό, δροσερό και διασκεδαστικό.

ΥΓ: Επειδή οι περιφερειακές καρέκλες είναι λίγες, απαραίτητο αξεσουάρ είναι  η ψάθα, προκειμένου να εξασφαλίσετε μια θέση-όχι στον ήλιο, αλλά στο γκαζόν. Και επειδή "για όλα φταίει το γκαζόν", επίσης απαραίτητο το αντικουνουπικό. Γιατί τα κουνούπια, πραγματικά, δεν αστειεύονται!
ΥΓ2: Φεύγοντας, τράβηξε την προσοχή μας μια μικρή προθήκη στο λόμπι της εισόδου.

Πρόκειται για το κύπελλο Μπρεάλ, που απονεμήθηκε ως έπαθλο στον έλληνα ολυμπιονίκη μαραθωνοδρόμο Σπύρο Λούη.

Στις βιτρίνες παραπλεύρως του κυπέλλου αναγράφεται η ιστορία των σύγχρονων Ολυμπιακών αγώνων, του ίδιου του αντικειμένου, καθώς και η ιστορία της απόκτησης του μέσω δημοπρασίας από το ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος.

Stephen King: Τέλος βάρδιας

Το Τέλος βάρδιας είναι το τρίτο βιβλίο του συγγραφέα με πρωταγωνιστή τον ντετέκτιβ Μπιλ Χότζες. Κλείνει με καθηλωτικό τρόπο την τριλογία του δολοφόνου με τη Μερσέντες: Ο Κύριος Μερσέντες, Ό,τι βρεις δικό σου και Τέλος βάρδιας. Πώς μπορεί να συνδέονται οι αλυσιδωτές αυτοκτονίες πολιτών με τον κατατονικό πλέον δολοφόνο με τη Μερσέντες; Είναι δυνατόν να εξακολουθεί τη δράση του μέσα από το δωμάτιο 217;
Το γνώριμο στιλ του Κινγκ συναντά την αστυνομική λογοτεχνία του σήμερα. Διαβάζεται και αυτόνομα, αλλά είναι πολύ καλύτερα αν κάποιος έχει διαβάσει και τα προηγούμενα βιβλία.

Από τις εκδόσεις Κλειδάριθμος.

Ο Βασιλιάς των λιονταριών. Στο "cine Αρκαδία".

Αναμφίβολα, μια ταινία που σου κινεί το ενδιαφέρον, με τα εκπληκτικά εφέ και τον τρόπο λήψης που θυμίζει ντοκιμαντέρ.

Είδαμε την ταινία στον καλοκαιρινό κινηματογράφο "Αρκαδία", νιώθοντας κάτι παραπάνω από δροσιά καθώς έπεφτε το σκοτάδι:

Και φεύγοντας, θαυμάσαμε απέναντι από το δημαρχείο τον υπέροχο χριστουγεννιάτικο στολισμό:

Καλά Χριστούγεννα σε όλους, και, όπως λένε και οι φίλοι του Σίμπα "hakouna matata"!!! (παραθέτω το σχετικό απόσπασμα από την παλιά ταινία. Γιατί ως γνωστόν ο νέος είναι ωραίος, μα ο παλιός είναι αλλιώς).

Καλημέρες

Η ψευδαίσθηση του κοντά και του μακριά

Από τι άραγε προσδιορίζεται η απόσταση;
Από τα χιλιόμετρα; Από το πώς αισθάνεσαι;
Ή μήπως από το πώς αισθάνεται ο άλλος;
Η αλήθεια είναι ότι μπορεί να βρίσκεσαι στο ίδιο σπίτι, στην ίδια γειτονιά η στην ίδια πόλη με κάποιον και παρόλαυτα η απόσταση μεταξύ σας να είναι όχι μόνο μεγάλη, αλλά και απροσπέλαστη.
Αντίθετα, ενδέχεται τα χιλιόμετρα που χωρίζουν δυο ανθρώπους να είναι πραγματικά πολλά.  Εντούτοις υπάρχει η πιθανότητα να αισθάνεται ο ένας την παρουσία του άλλου τόσο έντονη, ώστε να αγγίζει τα όρια της ψευδαίσθησης.
Η πραγματική μονάδα μέτρησης της απόστασης λοιπόν είναι η καρδιά.
Αν χτυπάει δυνατά για κάποιον εκμηδενίζει, απλά, την όποια απόσταση.
Χιλιομετρική, συναισθηματική, εκούσια ή ακούσια.

ΥΓ: κλήσεις, βιντεοκλήσεις, messenger και mail βοηθούν, δε λέω.
Η πιο πρόσφατη ανακάλυψη μας όμως "δεν παίζεται". Πρόκειται για την ιστοσελίδα boardgamearena.com: "στήνεις" παιχνίδι και ο καθένας παίζει από το κινητό του, σε  όποιο σημείο της γης κι αν βρίσκεται. Αρκεί να υπάρχει ίντερνετ φυσικά.
Οκ, δεν είναι σαν το πραγματικό, αλλά η ψευδαίσθηση πλησιάζει πολύ-πολύ την πραγματικότητα. Και σίγουρα είναι καλύτερη απ'το τίποτα.

Γιάννης Χαρούλης: Τι λάθος κάνω

Μια φυλακή
είν' ο κόσμος μακριά σου...

Carlo Ginsnzburg: Το τυρί και τα σκουλήκια

Φανταστείτε να σας έλεγε κάποιος πως η δημιουργία του σύμπαντος έγινε από "ένα χάος γης, αέρα, νερού και φωτιάς. Και ο όγκος αυτός σιγά σιγά μετατράπηκε σε μια μάζα, ακριβώς όπως γίνεται με το τυρί μέσα στο γάλα, κι από κει γίνανε σκουλήκια, κι αυτοί ήταν οι άγγελοι".
Αυτές είναι οι απόψεις του Μενόκκιο, ενός μυλωνά που έζησε στο χωριό Φριούλι της Ιταλίας τον 16ο αιώνα μ.Χ. Οι πνευματικές του αναζητήσεις, προϊόν της εξοικείωσής του με διάφορα αναγνώσματα της εποχής, τον οδήγησαν σε έναν παράδοξα πρωτοποριακό τρόπο σκέψης. Δικάστηκε δύο φορές από την Ιερά Εξέταση μέσα σε δεκαπέντε χρόνια και τελικά οδηγήθηκε στην πυρά ως αιρετικός.
Το τυρί και τα σκουλήκια αποτελεί μια γενικότερη  σκιαγράφηση του κόσμου του Ντομένικο Σκαντέλλα, του επονομαζόμενου Μενόκκιο.
Τυπικό δείγμα μικροϊστορίας, κλασσικό έργο αντιπροσωπευτικό της άποψης, ότι ιστορία είναι η ιστορία των ανθρώπων, όχι των "μεγάλων αντρών". Όπως αναφέρεται και στο οπισθόφυλλο, η "ιστορία εξιχνιάζεται καλύτερα όταν έχουμε τη δυνατότητα να φτάσουμε ως την καθημερινή αλήθεια".
Σα σύλληψη πολύ καλό. Περιέχει όμως μάλλον εξειδικευμένες πληροφορίες, ιστορικές, θεολογικές και φιλοσοφικές.

Από τις εκδόσεις Αλεξάνδρεια.

Κόντι Μακφέϊντεν: Ο άνθρωπος σκιά

FBI, κατά συρροήν δολοφόνοι, γρήγοροι αμερικάνικοι ρυθμοί. Μια οικογενειακή τραγωδία κατατρέχει την ειδική πράκτορα Σμόουκι Μπάρετ. Ο σύζυγος και η κόρη της δολοφονήθηκαν από τον δολοφόνο που εκείνη καταδίωκε. Τώρα συντετριμμένη, αναγκάζεται να επανέλθει στην ενεργό δράση για να προστατεύσει όλους όσους αγαπά. Γιατί ένας σύγχρονος "Τζακ Αντεροβγάλτης" κυκλοφορεί στους δρόμους του Λος Άντζελες και σπέρνει τη φρίκη και τον θάνατο.
Η πλοκή του είναι καλή, αλλά ο τρόπος γραφής ξεχειλίζει από ωμή βία και αμερικανικό lifestyle. Πήρα το βιβλίο στα χέρια μου με μεγάλη προσμονή και δεν μπορώ να πω ότι το τέλος με απογοήτευσε. Όμως κάποιες σκηνές ήταν πραγματικά σοκαριστικές.

Από τις εκδόσεις Ωκεανίδα.

Χαΐνηδες: Είχα μια αγάπη μια φορά

Λίγο η φωνή του Λιδάκη, λίγο η μουσική των Χαΐνηδων, δε θελει και πολύ.
Καμιά φορά σε πιάνουν οι μελαγχολίες σου, κι ας είναι καλοκαίρι.

Κυριακή απόγευμα στο κέντρο πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος

Ιδανικό μέρος για μια οικογενειακή καλοκαιρινή έξοδο.
Επισκεφθήκαμε την Εθνική Βιβλιοθήκη,

στην οποία λειτουργεί και δανειστικό τμήμα για όλους τους πολίτες που διαθέτουν κωδικούς TAXISnet.
Ανεβήκαμε στον φάρο,

και είδαμε την πόλη από ψηλά την ώρα που ο ήλιος έβαινε προς τη δύση.

Στον υπαίθριο χώρο λειτουργεί ορισμένες μέρες του Ιουλίου θερινό σινεμά, μάλιστα κάποιες προβολές αφορούν ταινίες ιδανικές για παιδιά κάθε ηλικίας (1-101 ετών).

Έξτρα μπόνους της χθεσινής ημέρας "ο Χορός των Συντριβανιών", με τη συνοδεία κλασσικών μουσικών συνθέσεων, τις οποίες εκτελούσε ζωντανή ορχήστρα στο αίθριο:

Γενικά ήταν πολύ καλή εμπειρία.
Επίσης υπάρχει πάρκινγκ με πολύ λογικές τιμές εντός των εγκαταστάσεων. Μοναδική δυσκολία το απίστευτο μποτιλιάρισμα στα γύρω στενά. Ειδικά τις ημέρες με τις δημοφιλείς εκδηλώσεις η έγκαιρη προσέλευση γλιτώνει από πολλούς, πολλούς μπελάδες!

Wilkie Collins: Η γυναίκα με τα άσπρα

Όταν πρωτοδημοσιεύτηκε το συγκεκριμένο μυθιστόρημα σε συνέχειες, στο περιοδικό του Κάρολου Ντίκενς All The Year Round, περίπου 160 χρόνια πριν, η αποδοχή του από το κοινό ήταν τόσο μεγάλη, που πλήθη κόσμου πολιορκούσαν τα γραφεία του περιοδικού κάθε φορά που δημοσιευόταν το επόμενο κομμάτι της ιστορίας.
Άνθρωποι στοιχημάτιζαν για την έκβαση των γεγονότων, ενώ  κυκλοφόρησαν κολεξιόν ρούχων και αρωμάτων "woman in white".
Κάποιοι φανατικοί αναγνώστες ρωτούσαν τον συγγραφέα ποια γυναίκα αποτέλεσε την έμπνευσή του για τον χαρακτήρα της Μάριαν Χάλκομπ, ώστε να μπορέσουν να της κάνουν πρόταση γάμου.
Σήμερα, πιθανόν να τρομάζουν τον αναγνώστη οι πολλές (πάρα πολλές) σελίδες του. Ή να φαίνεται κάπως απλοϊκή η πλοκή του: εννοώ χωρίς νέες τεχνολογίες, DNA, δορυφόρους, ναρκωτικά και όπλα.
Άλλά δεν είναι τυχαία η διαχρονικότητα του βιβλίου. Διαβάζεται ανελλιπώς από αναγνώστες εδώ και δύο αιώνες περίπου, προκαλώντας πάντα την ίδια αισθητική απόλαυση του κλασσικού.
Συνδυάζει αγωνία, μυστήριο, ρομάντζο, ομιχλώδη αγγλική ύπαιθρο και στοιχεία δικαστικού θρίλερ. Α! Και λίγο από Downton abbey.
Καθόλου κακό, my dear!

Από τις εκδόσεις Gutenberg.

Σωκράτης Μάλαμας: Το ζητιανόξυλο

Από αυτόν τον δίσκο μου αρέσουν σχεδόν όλα τα τραγούδια.
Κάποια όμως δεν μ' αρέσουν απλά.
Τα λατρεύω.

Η μέθη το 'να μου κουπί
κι ο έρωτας το άλλο.
Λάμνω και βρίζω και γελώ,
νιώθω σωστός και σφάλλω.
Είναι θάλασσα ο πόνος
κι οι χαρές νησιά.

Ημισκούμπρια: Είναι μόνο εκλογές

Ε, τίποτα, λόγω της ημέρας.
Και επειδή όλα στους στίχους φαίνονται ή αλλόκοτα γνωστά ή αλλόκοτα προφητικά.

Το Κορίτσι στην Ομίχλη (La Ragazza Nella Nebbia)

Ιταλικό αστυνομικό θρίλερ σε σκηνοθεσία Ντονάτο Καρίζι, ο οποίος είναι και ο συγγραφέας του ομώνυμου βιβλίου.
Ένα κορίτσι 16 ετών εξαφανίζεται από ένα φιλήσυχο χωριό των Άλπεων. Τι μπορεί να συνέβη; Ο αστυνόμος Βόγκελ καταφθάνει αποφασισμένος να εξιχνιάσει το μυστήριο. Θα καταφέρει να βρει τον ένοχο; Να ανακαλύψει το κακό που σκιάζει την ήσυχη ζωή των κατοίκων; Και μήπως τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται;
Ο ρόλος των ΜΜΕ, οι ανθρώπινες σχέσεις, η θρησκεία, η υποψία, η επιφανειακά ειδυλλιακή ατμόσφαιρα του χωριού, όλα επανεξετάζονται. Και το τέλος έρχεται τόσο ανατρεπτικό, που σου κόβει την ανάσα.
Στις κριτικές έχει μάλλον χαμηλή βαθμολογία, που κατά τη γνώμη μου αδικεί κατάφορα το φιλμ. Γιατί είναι ατμοσφαιρικό, καλογυρισμένο και "σε κρατάει".
Εξαιρετικός ο Τόνι Σερβίλο ως επιθεωρητής Βόγκελ, αλλά και ο Ζαν Ρενό στον ρόλο του ψυχίατρου.

Ζαν-Κλωντ Ιζζό: Η τριλογία της Μασσαλίας

Το προηγούμενο έργο τέτοιου είδους (δηλαδή νουάρ), που διάβασα ήταν η Τριλογία του Βερολίνου, του Φίλιπ Κερ.
Αν και η τριλογία του Ιζζό συγκαταλέγεται κι αυτή στη νουάρ λογοτεχνία, δεν την απόλαυσα τόσο. Και στα τρία έργα, (Το μαύρο τραγούδι της Μασσαλίας, Το τσούρμο και SOLEA), η πόλη της Μασσαλίας, οι κάτοικοί της, ο ρατσισμός, η πολυπληθυσμικότητα και το οργανωμένο έγκλημα αποδίδονται με μια σχεδόν γραφική γλαφυρότητα. Καλό, αλλά σαν κάτι να λείπει. Σαν κάτι να είναι " ψεύτικο", σαν να μη πείθει ο Ιζζό για την αυθεντικότητα των χαρακτήρων του. Ή ίσως πάλι ο τρόπος γραφής είναι πολύ "γαλλικός" για τα γούστα μου.
Άλλωστε πρόκειται για έργο που γράφτηκε πριν το 2000, δηλαδή εδώ και σχεδόν είκοσι χρόνια. Δεν ξέρω όμως αν όντως η μεγάλη απόσταση από το χρόνο δημιουργίας  φταίει για το άνευρο αποτέλεσμα. Ο σχεδόν αλκοολικός, καταθλιπτικός, αλλά κατά τα άλλα συμπαθέστατος αστυνόμος Φαμπιό Μοντάλ κάνει ότι μπορεί, για να κρατήσει το ενδιαφέρον του αναγνώστη ζωντανό.
Μερικές φορές τα καταφέρνει.
Άλλες πάλι, όχι.

Από τις εκδόσεις Πόλις.

Άσε τα ψέματα: Μελίνα Κανά-Σωκράτης Μάλαμας

Σου κολλάει, χωρίς να το θες.
Αν έχεις πιει και τα κρασάκια σου, ένα παραπάνω...

" δεκάρα τσακιστή για το γαμπρό...
 ...λέω παραμύθια να ξορκίσω το κακό
να γίνουν όλα μαγικά μ' ένα χορό
σκάλα μ' ανέβασες πριν πέσω χαμηλά
τώρα γυρίζω στα παλιά..."

Στη σκιά των βράχων

Ο ήλιος πέφτει απαλά πάνω στα βράχια, χαρίζοντας ένα χρυσό χρώμα στο δειλινό...

...τα πρώτα φώτα στη σκηνή ανάβουν και περιμένεις με ανυπομονησία ν' αρχίσει η συναυλία.
Και μετά εκνευρίζεσαι.
Με όλους αυτούς, που καταφθάνουν τελευταία στιγμή και απαιτούν να κάτσουν δίπλα σου (δηλαδή πάνω σου), γιατί στις συναυλίες "όλοι κοιτάμε να περάσουμε καλά".
Με αυτούς που θεωρούν πολύ χαριτωμένο να καταβρέχουν τους μπροστινούς με νερό, μπύρα ή οτιδήποτε άλλο, επειδή "μεράκλωσαν". Και που νομίζουν ότι το να πετούν άδεια ή μισογεμάτα μπουκάλια στα κεφάλια όσων είχαν την ατυχία να βρίσκονται απλά λίγο πιο μπροστά είναι απόδειξη της καλής τους διάθεσης.
Και τέλος, με όλους αυτούς, που θέλουν να κάνουν τη συναυλία "viral", μέσω των διαφόρων social. Μα αν ήθελες να δεις τη συναυλία μέσα από μια οθόνη, γιατί δεν καθόσουν σπίτι να τη δεις από το YouTube; Να μη βγάζεις και τα δικά μας μάτια με τη φωτεινή οθόνη του κινητού σου; Ε;
Κατά τα άλλα, ο Σωκράτης χθες πολύ καλός, τα έδωσε όλα, και το κοινό τον αποθέωσε.
Εγώ τούδε και εφεξής, θα τον αποθεώνω μόνο χειμώνα. Στον Σταυρό του Νότου. Ή όπου αλλού.  Χωρίς μπουκάλια, σπρωξίματα, στριμωξίδι και προπαντός, χωρίς κινητά.

"...μέσα στα ρούχα μου σε κρύβω σαν φωτιά
να 'χουν να λεν πως δε σε γνώρισα ποτέ μου
όνειρο ήταν η ιστορία μας καρδιά μου
τα ξωτικά γυρνούν τις νύχτες συντροφιά μου.."

Wallander

Σειρά που μεταφέρει στη μικρή οθόνη τις περιπέτειες του επιθεωρητή Βαλάντερ, ήρωα των μυθιστορημάτων του Σουηδού Χένιγκ Μανκέλ. Αρκετά παλιά, παραγωγής 2008, ήταν μια ευγενική φιλική χορηγία, την οποία απόλαυσα δεόντως. Η σκηνοθεσία είναι του Φίλιπ Μάρτιν, ενώ στον πρωταγωνιστικό ρόλο ο εξαιρετικός (εξαιρετικός όμως), Κέννεθ Μπράνα. Πολύ ωραία σκηνοθεσία, απίστευτα πλάνα και ωραίες ιστορίες.
Ατμοσφαιρικό και-ευτυχώς-μη προβλέψιμο.
Σπανίως βλέπω τηλεόραση. Αλλά το συγκεκριμένο, πραγματικά άξιζε τον κόπο.