Τα σκέτα

Κάποιες μέρες προτιμώ τον καφέ μου σκέτο.
Το ίδιο και τα τραγούδια.
Μία και σήμερα.

Η θάλασσα είναι σαν τον έρωτα...

Η ΘΑΛΑΣΣΑ

Ἡ θάλασσα εἶναι σὰν τὸν ἔρωτα:

μπαίνεις καὶ δὲν ξέρεις ἂν θὰ βγεῖς.

Πόσοι δὲν ἔφαγαν τὰ νιάτα τους –

μοιραῖες βουτιές, θανατερὲς καταδύσεις,

γράμπες, πηγάδια, βράχια ἀθέατα,

ρουφῆχτρες, καρχαρίες, μέδουσες.

Ἀλίμονο ἂν κόψουμε τὰ μπάνια

Μόνο καὶ μόνο γιατί πνίγηκαν πεντέξι.

Ἀλίμονο ἂν προδώσουμε τὴ θάλασσα

Γιατὶ ἔχει τρόπους νὰ μᾶς καταπίνει.

Ἡ θάλασσα εἶναι σὰν τὸν ἔρωτα:

χίλιοι τὴ χαίρονται – ἕνας τὴν πληρώνει.

                       Ντίνος Χριστιανόπουλος(1962).

Ελληνικό Παιδικό Μουσείο

Κρίνοντας από τον τίτλο, αλλά και από το βιβλίο των επισκεπτών, καταλαβαίνει κανείς ότι δεν πρόκειται για συνηθισμένο μουσείο.

Παλιά βρισκόταν στην Πλάκα, αλλά ο χώρος δεν ήταν ιδιαίτερα φιλικός για τα παιδιά.
Στο νέο τους σπίτι, τα εκθέματα του μουσείου είναι σαφώς πιο λειτουργικά.
Απευθύνονται στους λιλιπούτειους επισκέπτες τους με έναν προσιτό, βιωματικό τρόπο. Ανάμεσα στα εκθέματα θα βρείτε ένα σχεδόν ακριβές αντίγραφο σούπερ μάρκετ...

...αλλά και έναν χώρο, όπου μικροί και μεγάλοι μπορούν να κάνουν τεράστιες σαπουνόφουσκες!

Επίσης πολύ ενδιαφέρον το έκθεμα με τα αντικείμενα του παρελθόντος: γραφομηχανή, αριθμομηχανή, ένα παλιό πορτ μπεμπέ, τηλέφωνο με καντράν, ένα πλυντήριο που είναι μόνο κάδος, μια "αρχαιολογική" ηλεκτρική σκούπα...
Το προσωπικό είναι πολυ ευγενικό και αισθάνεσαι  αμέσως πολύ άνετα.
Για παιδιά προσχολικής και πρώτης σχολικής ηλικίας.
Η είσοδος είναι δωρεάν και υπάρχει χώρος στάθμευσης επίσης δωρεάν, στρίβοντας από την οδό Ριγήλης στο δρομάκι για το ωδείο Αθηνών.

Ασφαλώς και δεν πρέπει...

...να χάνεις τέτοια πράγματα.
Και ευτυχώς έδωσαν και μια δεύτερη βραδιά στον Σωκράτη.
Γιατί η πρώτη έγινε sold out σε χρόνο dt.
Κι αν δε βρίσκαμε εισιτήριο;
Πώς θα υποδεχόμασταν καλοκαίρι;

James Clavell: Ο βασιλιάς των αρουραίων

Στην Ελλάδα τον συγγραφέα του βιβλίου τον γνωρίσαμε από το θρυλικό σήριαλ Σογκούν της δεκαετίας του '80. Κάποιοι ίσως να τον ξέρουν και ως δημιουργό της ταινίας Στον Κύριό μας, με αγάπη, στην οποία πρωταγωνιστεί ο Σίντνεϊ Πουατιέ, ή ως σεναριογράφο της Μύγας.
Το King rat, Ο βασιλιάς των αρουραίων δηλαδή, είναι το πρώτο του μυθιστόρημα (1962) και εμπεριέχει τα προσωπικά του βιώματα από την εποχή που ο ίδιος ήταν αιχμάλωτος στο Τσάνγκι, το ιαπωνικό στρατόπεδο αιχμαλώτων του Β' παγκοσμίου πολέμου στη Σιγκαπούρη. Παρόλο που μοιάζει σαν μια ακόμη αφήγηση των δεινών του πολέμου, το βιβλίο προχωρά πέρα από αυτό: δεν εξετάζονται τόσο οι απάνθρωπες συνθήκες κράτησης. Υπάρχουν, είναι δεδομένες, όπως δεδομένη είναι και η σκληρότητα των Ιαπώνων φρουρών. Αυτό που αποτελεί το κεντρικό θέμα όμως, είναι το κατά πόσο η επιβίωση γίνεται αφορμή για να καταπατήσει κανείς τις αρχές, το αίσθημα τιμής και τον ηθικό κώδικα της ζωής του.  Το βιβλίο εστιάζει στις σχέσεις μεταξύ των κρατουμένων, στο λαθρεμπόριο, στον παράνομο πλουτισμό του "βασιλιά" και σε όλους αυτούς που τον ζηλεύουν, που επωφελούνται ή που τον κυνηγούν με έναν ιαβερικό ατελέσφορο τρόπο.
Δικαίως θεωρείται ο προάγγελος όλων των μυθιστορημάτων-τούβλων της σύγχρονης εποχής, παρά το σχετικά μικρό μέγεθός του.
Η πλοκή του είναι κινηματογραφική και οι καταστάσεις που περιγράφει είναι με κάποιο άβολο τρόπο οικείες και γνώριμες.
Ίσως λίγο δυσεύρετο, αλλά πολύ, πολλή καλή επιλογή.

Γεράσιμος Ανδρεάτος: Το σκάκι

Μ' αρέσει αυτό το τραγούδι.
Είναι η ενσάρκωση της πολυσημίας της τέχνης.
Αν ρωτήσεις δέκα ανθρώπους, για καθέναν τους σημαίνει και κάτι διαφορετικό.
Όσοι ανήκουν στη γενιά των '90's, το θυμούνται από το soundtrack του Λόγω Τιμής. 
Λίγοι γνωρίζουν, ότι πρόκειται για μελοποιημένο ποίημα του Μανώλη Αναγνωστάκη με τίτλο Το σκάκι, το οποίο έγραψε με αφορμή τις συγκρούσεις του Εμφυλίου.
Επίσης, κάποιοι άλλοι ισχυρίζονται ότι το εμπνεύστηκε από το ανέκδοτο ποίημα Το πιόνι, του Καβάφη.
Τι στίχοι είναι λοιπόν;
Πολεμικοί;
Σκακιστικοί;
Ερωτικοί μήπως;
Ίσως λίγο απ'όλα τελικά. Γιατί η ζωή δεν είναι τίποτε άλλο, παρά πόλεμος.

Μια αέναη παρτίδα, όπου παίζεις όσο καλύτερα μπορείς, με στόχο τη νίκη.
Κι αν αρκετές φορές η ήττα μοιάζει κάτι παραπάνω από σίγουρη, πάλι πρέπει να πολεμήσεις.
Το να χάσεις με αξιοπρέπεια, είναι κι αυτό ένα είδος νίκης.

"Κι αὐτὴ δὲν ἔχει τέλος ἡ παρτίδα..."

Μια μέρα ξυπνάς...

...και ξαφνικά , λίγο καλοκαίρι μπαίνει από το παράθυρο.
Βλέπεις το γαλάζιο, και το λες ουρανό.
Γιατί, αντίθετα με τους ισχυρισμούς του ποιητή, τις περισσότερες φορές είναι.

Βασίλης Παπακωνσταντίνου: Οι ψυχές και οι αγάπες

Οι ψυχές και οι αγάπες
σιαμαίες αυταπάτες
όμοιες σαν άσπρα πλήκτρα
σαν φωτάκια μες τη νύκτα
βρίσκουν σώματα παρθένα
στη συνήθεια πουλημένα
με φιλιά τα εξαγνίζουν
τους χαρίζονται...

...Χίλιες και μια νύχτες ανοιχτά της οικουμένης
αλυσοδεμένος πολικός αστέρας
άφηνα τους άλλους να μιλούν για μένα
και φοβόμουν μη με δει το φως της μέρας
τα χαμένα χρόνια θα τα πάρω πίσω
φτάνει που και που να λες ακόμα σ' αγαπώ...

Ιδανικές διακοπές ΙΙ

Επίσης κάποια πράγματα θα πρέπει να διακοπούν. Χωρίς αναβολή:

Ρε παιδιά, χαλάζι;
Τον Ιούνιο;
Χρειάζομαι επειγόντως μια φυσιολογική μέρα.

Ιδανικές διακοπές

Θα ήθελα να πάω διακοπές σ' ένα ήσυχο μέρος, όπου δεν θα κάνει τόσο κούραση, κι ο πρώτος καφές θα ξυπνάει ευχάριστα τον εγκέφαλο.

Clutch Cafe Bar. Εκεί ψηλά, στον Υμηττό

Αποφεύγω γενικότερα την αναφορά σε συγκεκριμένα μαγαζιά. Όμως το καφέ Clutch δεν παίζεται! Ιδανικό για πρωινό καφέ ή ακόμα καλύτερα για πρωινό πλήρες, για απόγευμα, για βραδάκι, για μοναξιές, για φίλους ή ακόμη και για οικογενειακή έξοδο.

Η ποιότητα του φαγητού είναι εξαιρετική, ό,τι κι αν διαλέξετε από το μενού.
Το περιβάλλον πολύ όμορφο και δροσερό, το προσωπικό ευγενέστατο.
Επίσης στα πολύ θετικά του συγκεκριμένου καφέ συγκαταλέγεται το ότι φεύγοντας, δεν πρέπει να πουλήσεις το ένα σου νεφρό για να πληρώσεις το λογαριασμό.
Το προτείνω ανεπιφύλακτα σε όποιον μένει (αν και οι "ντόπιοι" το ξέρουν άπαντες) ή δουλεύει εκεί κοντά.
Άριστα 10.

Πόση υπομονή να κάνω;

Περικυκλωμένη ασφυκτικά από βιβλία...

...υπολογιστή...

...και δυνατό καφέ...

...δεν μπορώ να πάψω να σκέφτομαι παραλίες...

...και ιδανικά μέρη για βουτιές:

Δικαίως η υπομονή μου εξαντλήθηκε.
Γιατί το καλοκαίρι είναι ήδη εδώ.

Πριν το τέλος...

Κάποια τελευταία παιδιά παίζουν ακόμη στο προαύλιο, πριν το σχολείο κλείσει για τις καλοκαιρινές διακοπές.
Κάποια από αυτά τον Σεπτέμβρη δεν θα επιστρέψουν, αφού φέτος ήταν η τελευταία τους χρονιά στο Δημοτικό.
Τίτλοι τέλους;
Φινάλε;

Όχι απαραίτητα. Γιατί το καλό με τις αναμνήσεις είναι ότι μπορείς να διαλέξεις τις καλύτερες.
Και να τις έχεις μαζί σου παντού.

Και πάντα.

Για σένα λέω (Γιάννης Χαρούλης, Τριανταφυλλάκι)

Μαχαίρι με χρυσή λαβή 
και κοφτερή λεπίδα
ότι ποτέ δεν είχα δει σε σένανε το είδα...

Άρωμα λεβάντας

Αρκεί για να σου φτιάξει την ημέρα.
Ένα λιβάδι από φυτά λεβάντας στην καρδιά της πόλης.

Ό,τι κι αν λένε...

... εμείς τον Αρκά τον λατρεύουμε.
Και μάλιστα εμπράκτως.
(δηλαδή αγοράζουμε και κανένα άλμπουμ, καθώς τα λάικ καλά είναι, αλλά δεν τρώγονται).
Όλοι αυτοί που τον κατηγορούν, απλά δεν μπορούν να μπουν στη λογική του έξυπνου, συμπυκνωμένου, στοχευμένου χιούμορ.
Δεν πειράζει.
Ας πούμε μια καλημέρα στην υγειά τους.
Κι ας είναι και Δευτέρα.
Πάλι δεν πειράζει.

Πάνος Μουζουράκης: Χρυσό αυγό

Εκτός από τέλειους στίχους, εξαιρετικό ρυθμό και βαθύτερο νόημα, έχει και πολύ καλό βιντεοκλίπ που λέει πολλά "πίσω" από τις λήψεις του. Κι αν έπρεπε να επιλέξω μόνο ένα πλάνο, θα διάλεγα αυτό με το μότο: "σπάσε την αλυσίδα".
Τόσο απλά.

Η θεωρία της σχετικότητας. Του χρόνου.

Η διάσημη αυτή φωτογραφία του Αϊνστάιν τραβήχτηκε το 1951, κατά τη διάρκεια μιας εκδήλωσης στο πανεπιστήμιο του Πρίνστον, για τα 72α γενέθλια του πατέρα της θεωρίας της σχετικότητας.
Σίγουρα οι περισσότεροι από μας δε θα φτάσουμε ποτέ σε παρόμοιο επίπεδο σκέψης.
Όμως η σχετικότητα είναι κάτι που, εγώ προσωπικά, συναντώ καθημερινά στη ζωή μου. Ειδικότερα σε ότι έχει σχέση με τον χρόνο. Και ερωτώ:
Γιατί όλη η εργάσιμη εβδομάδα διαρκεί μια αιωνιότητα και μια μέρα;
Γιατί το Σαββατοκύριακο περνάει μέσα σε τρεις ώρες;
Γιατί, όταν θέλεις πολύ να έρθει κάτι ή κάποιος, ο χρόνος στέκει ακίνητος;
Και γιατί όταν περνάς καλά, όλα τελειώνουν αμέσως;

Όταν συνειδητοποιείς τέτοιου είδους πράγματα, καταλαβαίνεις πώς το σύμπαν παίζει μαζί σου.
Και δεν μπορείς, παρά να το κοροϊδέψεις και συ, βγάζοντάς του τη γλώσσα.

Οι μέρες της εβδομάδας

Οκ.
Δεν μπορώ παρά να συμφωνήσω απόλυτα.

Ήθελα κάτι να σου πω...

... σ' εσένα, τον ραδιοφωνικό παραγωγό  κάθε πρωινού προγράμματος: μας αρέσει η Παυλίνα. Την αγαπάμε. Αλλά το συγκεκριμένο τραγούδι δεν είναι για Παρασκευή πρωί, πώς να  το κάνουμε!  Σαββατοκύριακο έρχεται ρε παιδιά, βάλτε κάτι πιο αλέγκρο!

Κάτι τέτοια κομμάτια είναι για Κυριακή απόγευμα. Για να γίνουμε κομμάτια με την ησυχία μας.

Απλά πράγματα

Είχα πολύ καιρό να το κάνω αυτό. Χρόνια ολόκληρα.
Ν' αφήσω στην άκρη το αυτοκίνητο εννοώ.
Γιατί αποφάσισα, δύο μέρες την εβδομάδα να κινούμαι με τα πόδια. Όπως λένε και οι Άγγλοι, on foot. A piedi, κατά τους Ιταλούς.
Και οκ. Δεν είναι πάντα εύκολο. Αρχικά, επειδή η δύναμη της συνήθειας είναι μεγάλη.
Αλλά και  επειδή δεν υπάρχουν πάντα πεζοδρόμια.

Υπάρχει όμως ο υπέροχος γαλάζιος ουρανός για παρέα...

... και άφθονος χρόνος για να χαζέψεις το τοπίο.

Κι ας είσαι μέσα στην πόλη- όλα τα βλέπεις με άλλο μάτι όταν περπατάς...

...είναι κάτι που σου προσφέρει λίγη ώρα ηρεμίας με το εαυτό σου και τις σκέψεις σου. 

Τα καλά σαν να φαίνονται καλύτερα.

Και ότι σε στενοχωρεί σαν να μένει πίσω, σε κάθε βήμα που γίνεται παρελθόν.

Κι όταν αρχίζει να σουρουπώνει, αναρωτιέσαι γιατί είχες ξεχάσει ότι κάθε καλοκαίρι το γιασεμί μοσχοβολά και ότι ο ουρανός παίρνει τόσο υπέροχες αποχρώσεις πριν ο ήλιος δύσει.

Απλά πράγματα.

Που κάνουν τη διαφορά.

Είναι μακριά ακόμη Μπαμπαστρούμφ;

Ε; Είναι μακριά ακόμη το Σαββατοκύριακο;

Κάτω απ' την Ακρόπολη

 Κυριακή απόγευμα, στις αρχές του Ιούνη,

κάτω από το απαλό φως του δειλινού,

στον πεζόδρομο της Αεροπαγίτου:

Σαν την Ελλάδα, δεν έχει. Πουθενά.