Παντελής Θαλασσινός: Εισιτήριο στην τσέπη σου

Ήθελα να 'μαι η αφή 
στην άκρη των δαχτύλων σου,
ό,τι αγγίζεις, 
να 'χει κάτι κι από μένα...

Ας χαμογελάμε. Έστω και στραβά!

Κάποιες μέρες είναι όντως πιο δύσκολες από τις άλλες. Κάποιος κλέφτης αποφασίζει να σε απαλλάξει από το πορτοφόλι σου. Ο οργανισμός σου αποφασίζει να "υιοθετήσει" ό,τι ιό κυκλοφορεί στην πόλη. Ο έλεγχος τετραμήνου του παιδιού σου σε τρομάζει σαν κακογυρισμένο θρίλερ. Και συ νιώθεις πως οι 24 ώρες της ημέρας απλά δε φτάνουν για να τα αντιμετωπίσεις όλα.
Cool. Κι αν κάτι πάει στραβά, χαμογελάς κι εσύ στραβά και συνεχίζεις.
Γιατί ούτως ή άλλως στη φωτογραφία της ταυτότητας και του διπλώματος ήσουν χάλια. Γιατί έχεις ένα απλό συνάχι και όχι γρίπη. Γιατί το παιδί σου χαίρει άκρας υγείας και όλα τα υπόλοιπα δεν έχουν σημασία. Και τέλος γιατί με λίγη καλή θέληση και σωστό προγραμματισμό όλα γίνονται στην ώρα τους.

Στην αρχή χαμογελάς, έστω και με το ζόρι.
Στο τέλος όμως, δεν μπορείς να κάνεις αλλιώς: σου γίνεται συνήθεια!

"... τούτην την πατρίδα..."

... τούτην την πατρίδα την έχομεν όλοι μαζί, και σοφοί και αμαθείς και πλούσιοι και φτωχοί και πολιτικοί και στρατιωτικοί και οι πλέον μικρότεροι άνθρωποι. Όσοι αγωνιστήκαμεν, αναλόγως ο καθείς, έχομεν να ζήσωμεν εδώ. Το λοιπόν δουλέψαμε όλοι μαζί, να την φυλάμε κι' όλοι μαζί και να μην λέγει ούτε ο δυνατός "εγώ", ούτε ο αδύνατος...Είμαστε εις το "εμείς" κι' όχι εις το "εγώ".

Στρατηγού Μακρυγιάννη,
Απομνημονεύματα

Mall, κυλιόμενες & Μινιόν

Κάθε φορά που οι οικογενειακές βόλτες καταλήγουν σε κάποιο εμπορικό κέντρο τύπου Mall, πάντα απολαμβάνουμε τις άνετες ανόδους και καθόδους με τις κυλιόμενες σκάλες. Και δεν μπορώ παρά να θυμηθώ κάποιες άλλες εποχές, που το παιδί ήμουν εγώ, και οι κυλιόμενες σκάλες αποτελούσαν "ατραξιόν" για κάποια καταστήματα.

Αυτό είναι το πολυκατάστημα Μινιόν. Βρισκόταν στη συμβολή των οδών Πατησίων και Δώρου. Για μένα, αλλά και για τους περισσότερους ανθρώπους της γενιάς μου, που ήταν κάτοικοι Αθηνών και περιχώρων, το Μινιόν ήταν συνυφασμένο με την αρχή του σχολικού έτους, με τις μπλε ποδιές, αλλά και με τα διάφορα "happenings" που λάμβαναν χώρα στον τελευταίο όροφο.

Περισσότερο από όλα όμως, εγώ απολάμβανα τα ατελείωτα "πάνω-κάτω" με τις κυλιόμενες σκάλες του.

Τώρα που το Μινιόν δεν υπάρχει πια, κάθε φορά που χρησιμοποιώ τέτοιου είδους σκάλες, θυμάμαι τα χρόνια εκείνα.
Και αν δεν κάνω λάθος, το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και σε όλους τους συνομηλίκους μου, που επισκέφθηκαν έστω και μια φορά στη ζωή τους " το μεγαλύτερο μεγάλο κατάστημα"...

Ζοέλ Ντικέρ: Η αλήθεια για την υπόθεση Χάρρυ Κέμπερτ

"...η αρρώστια των συγγραφέων, Μάρκους, δεν είναι το να μην μπορούν πια να γράψουν, είναι το να μη θέλουν πια να γράψουν, αλλά να μην μπορούν να κάνουν διαφορετικά".

Πώς συνδυάζονται ο "ιός της λευκής σελίδας" ενός νέου συγγραφέα, ο παλιός απαγορευμένος έρωτας του μέντορά του για ένα δεκαπεντάχρονο κορίτσι και ένα μυθιστόρημα best seller;

Η διαλεύκανση ενός παλιού εγκλήματος, ένα νέο μυθιστόρημα που βρίσκεται στα σκαριά, η έμπνευση, το ανεκπλήρωτο και το αδιανόητο, όλα εμπλέκονται σε αυτό το αστυνομικό μυθιστόρημα του Ζοέλ Ντικέρ.

Ποιός σκότωσε τη Νόλα Κέλλεργκαν;

Τί συνέβη στο Νιου Χαμσάιρ το καλοκαίρι του 1975;

Και πώς γράφει κανείς ένα επιτυχημένο μυθιστόρημα;

Ακόμη το διαβάζω, έχω όμως την εντύπωση πως είναι ό,τι πιο πρωτότυπο έχω διαβάσει σε αστυνομική λογοτεχνία τελευταία.

Σωκράτης Μάλαμας: Εγώ όταν σ' αγάπησα

...δυο δυο μας δέχεται το φως

και στο σκοτάδι μόνοι

καρδιά που κράτησε ανοιχτά

τα μάτια σ' άγριο βοριά

ποτέ δε μετανιώνει...

Η Κυρά-Σαρακοστή

Το Σάββατο μετά την καθαρά Δευτέρα κόβεται το πρώτο από τα εφτά πόδια της κυρά-Σαρακοστής. Το τελευταίο κόβεται το Μεγάλο Σάββατο και τοποθετείται μέσα στη λαμπροκουλούρα της Ανάστασης. Όποιος το πετύχει, θεωρείται τυχερός και "γουρλής".
Πρόκειται για ένα έθιμο που τείνει πια να εκλείψει: οι νοικοκυρές κατασκεύαζαν την καθαρά Δευτέρα ένα είδος αυτοσχέδιου ημερολογίου από ζυμάρι, ώστε να καταμετρούνται οι εβδομάδες έως το Πάσχα.
Η κυρά-Σαρακοστή συνήθως έχει ένα σταυρό στο κεφάλι και τα χέρια σταυρωμένα γιατί προσεύχεται. Δεν έχει στόμα γιατί νηστεύει, ενώ τα πόδια της είναι εφτά, όσες και οι εβδομάδες μέχρι το Πάσχα.
Η εναλλακτική κυρά-Σαρακοστή της φωτογραφίας δεν είναι φυσικά φτιαγμένη από ζυμάρι. Είναι "νέας τεχνολογίας".
Δεν παύει όμως, εν έτει 2019, να αντιπροσωπεύει ένα έθιμο που οι ρίζες του χάνονται στα βάθη των αιώνων.

Wellmorning!

Θεϊκό.

Ίσως καλύτερο κι απ' το Good Sarakost!
Αρκάς φορ έβερ!

Stephen King: The outsider (Ο ξένος)

Στην ήσυχη Φλιντ Σίτυ ο αποτρόπαιος φόνος ενός εντεκάχρονου παιδιού αναστατώνει την τοπική κοινωνία. Ώς ύποπτος συλλαμβάνεται ο προπονητής της τοπικής παιδικής ομάδας μπέιζμπολ, και μάλιστα η σύλληψη γίνεται στο κατάμεστο στάδιο της πόλης, κατά τη διάρκεια ενός αγώνα. Τα στοιχεία για την ενοχή του "κόουτς" μοιάζουν ακλόνητα. Το ίδιο και το άλλοθί του. Οπότε το ερώτημα μετατρέπεται σε γρίφο: Ποιός σκότωσε τελικά τον γιο των Πίτερσον;

Μού το έφερε δώρο ο Άγιος Βασίλης τα Χριστούγεννα, αλλά δεν μπόρεσα να το τελειώσω, παρά μόλις χθες.
Κάποιοι το έχουν χαρακτηρίσει ως Το Αυτό της εποχής του Τραμπ.
Δε θα συμφωνήσω. Μπορεί ο King να έχει διανθίσει το στιλ του με λίγη αστυνομική δράση, το συγκεκριμένο βιβλίο όμως μού φάνηκε λίγο σαν κόπια του Desperation.
Επιπλέον, η ανάμειξη κάποιων χαρακτήρων από την τριλογία του Κου Μερσέντες λειτουργεί κατά κάποιο τρόπο σαν "σπόϊλερ" του βιβλίου Τέλος βάρδιας.
Περίμενα να το διαβάσω με αδημονία, αλλά τελικά δεν μπορώ να πω ότι με ενθουσίασε.
Όχι ότι ήταν κακό, αλλά από τον Κινγκ περίμενα κάτι παραπάνω.

Χαρταετοί στον ουρανό

Πάντα στοχεύεις ψηλά.

Κι όσες φορές κι αν πέσεις...

...με λίγη ακόμη προσπάθεια,
βρίσκεις και συ μια θέση στον ουρανό!

Santiago Ramón y Cajal: Σκέψεις Παιδαγωγικής

 Εκτός του ότι μού άρεσε πολύ και ως γραφή και ως σκέψη, με ξάφνιασε το πόσο καλά είναι «κρυμμένος» ως στοχαστής.
Τόσο φρέσκιες ιδέες-κι ας μετρούν σχεδόν έναν αιώνα ύπαρξης-και συνάμα τόσο περιφρονημένες και άγνωστες!
Κείμενα με βαθιά σκέψη, βασισμένα στη διαφορά του δασκάλου από τον Δάσκαλο.
Ο Καχάλ σκιαγραφεί τον δάσκαλο που ξέρει τί σπόρο να ρίξει, σε τι έδαφος. Είναι πολύ σημαντικό: τί θέλει να δώσει ο δάσκαλος, τί δίνει τελικά και τί εισπράττει ο μαθητής?
Ίσως τελικά το magnum opus της προόδου να βρίσκεται όντως στην απελευθέρωση από τα διανοητικά δεσμά του παρωχημένου.

Από τις εκδόσεις Εκκρεμές, ένα βιβλίο που, κατά τη γνώμη μου, πρέπει να υπάρχει στη βιβλιοθήκη κάθε εκπαιδευτικού.

Μίλα τώρα!

Μαθητικές τσάντες που "φωνάζουν" κατά του σχολικού εκφοβισμού.
Όμορφες δράσεις κατά του bullying, που όλοι ευχόμαστε να έχουν συνέχεια και, προπαντός, αποτέλεσμα.

Δευτέρα κάτι έχω...

την Τρίτη δεν αντέχω, κλπ...
Σοφά τα στρουμφάκια.
Γιατί η αρχή της εβδομάδας είναι πάντα τόσο δύσκολη?
Και γιατί το σαββατοκύριακο τελειώνει πάντα τόσο γρήγορα?

Η καλή αμυγδαλιά...

Είπα στη μυγδαλιά: "Αδερφή, μίλησέ μου για το Θεό". Κι η μυγδαλιά άνθισε.
Ν. Καζαντζάκης, Ο Φτωχούλης του Θεού.

Αν όντως υπάρχει Θεός, τα θερμά μου συγχαρητήρια!

Όταν κοιτάς από ψηλά...

Έχω παρατηρήσει πως, όταν κοιτάς την Αθήνα από ψηλά, σαν να ομορφαίνει κάπως.

Μοιάζουν τα σπίτια με σπιρτόκουτα, που λέει και το τραγούδι.

Κι ότι έννοια σε κατατρέχει, μοιάζει πολύ, πολύ μακρινή.
Ασκήσεις ζεν, Σάββατο πρωί, από ψηλά.

UB40: Where Did I Go Wrong

Κάποιες φορές δεν μπορείς να κάνεις τίποτε άλλο.

Μόνο να αναρωτιέσαι...