Η ζωή μας μια βόλτα...

Προπαραμονή Πρωτοχρονιάς στις γιορτινά στολισμένες πόλεις της Αθήνας και του Πειραιά.
Από τη μαρίνα Ζέας, την Καστέλλα και το Μικρολίμανο...

...στο κέντρο της Αθήνας, που μας υποδέχεται κατάφωτο.

Να δούμε ποιος θα αντέξει τη μελαγχολία του "μετά".
Όταν όλα τα φωτάκια θα σβήσουν και θα επανέλθουμε ξανά στην κανονικότητα...

Pink Floyd: Hey You

Αυτά παθαίνεις, όταν ακούς πρωί πρωί red...

Δώρα για κλάματα

Αυτές τις ημέρες, που όλοι τρέχουμε σαν τρελοί να βρούμε το ιδανικό δώρο για τον καθένα, συχνά θυμάμαι κάποια άλλα Χριστούγεννα, αρκετά χρόνια πριν.
Ο πιο δύσκολος στα δώρα ήταν ανέκαθεν ο πατέρας μου. Δεν ξέραμε ποτέ τι να του πάρουμε, κι όταν τελικά κάτι βρίσκαμε, πάντα άνοιγε ευγενικά το πακέτο και μας ευχαριστούσε εξίσου ευγενικά.
Όμως εγώ ήθελα να του κάνω ένα δώρο, που θα το θυμάται για πάντα. Όχι απολύτως χρηστικό, αλλά απαραίτητο. Όχι κραυγαλέα ακριβό, αλλά πολύτιμο.
Τελικά, κάτι σκέφτηκα. Χρειάστηκε βέβαια να κάνω μια όχι και τόσο νομότυπη εξουσιοδότηση, να εμφανιστώ και να παραλάβω ένα έγγραφο ως δικό μου, χωρίς να είναι δικό μου, με ημερομηνία δημιουργίας πολύ πιο παλιά από αυτήν της γέννησης μου.
Αλλά άξιζε τον κοπο!
Βλέπετε οι γονείς μου έφυγαν για την Αμερική το σωτήριον έτος 1968 (λόγω του αέναου προβλήματος της Ελλάδας να αξιοποιεί τους νέους επιστήμονες στην αγορά εργασίας!). Οι δουλειές εκεί βρέθηκαν με τις απλές βεβαιώσεις πτυχίου, καθώς η απόκτηση του πάπυρου είχε απαγορευτικό κόστος, ειδικά για δύο νέους, άνεργους πτυχιούχους. Ούτε μετά την επιστροφή στην Ελλάδα έκαναν καμία προσπάθεια να πάρουν τους παπύρους των πτυχίων τους από την τέως Βιομηχανική Σχολή Πειραιώς, το σημερινό ΠΑ.ΠΕΙ., καθώς δεν συνέτρεχε πλέον λόγος για κάτι τέτοιο.
Ακολουθησα την προβλεπόμενη διαδικασία. Έκανα αίτηση μέσω μιας φίλης, που σπούδαζε στο συγκεκριμένο πανεπιστήμιο. Η παραλαβή όμως γίνεται μόνο από τον ίδιο τον τέως φοιτητή και την ταυτότητα του. Πήγα λοιπόν με την ταυτότητα της μητέρας μου και μια εξουσιοδότηση από πλευράς του πατέρα μου. Η υπάλληλος δε φάνηκε να εκπλήσσεται, ούτε αναρωτήθηκε πώς θα ήταν δυνατόν να έχω πάρει πτυχίο το '68. Ούτως ή άλλως όμως, δεν είχε και πολύ σημασία.
Οι δυο πάπυροι ήταν τόσο εύθραυστοι, που δεν τολμούσα ούτε να τους κοιτάξω, μήπως μου διαλυθούν πριν καταφέρω να τους δώσω για καδράρισμα.
Οι γονείς μου το επόμενο βράδυ έλαβαν ως δώρο δύο κορνίζες τυλιγμένες με χριστουγεννιάτικο γιορτινό χαρτί.
Και, δεν μπορώ να πω, τα κατάφερα. Το άνοιγμα των δώρων εκείνα τα Χριστούγεννα το συνόδευσαν δάκρυα χαράς, νοσταλγίας και συγκίνησης...

                                                   Σ.Φ.

                                                    28/12/2018.

Το τανγκό των Χριστουγέννων

Από το ομώνυμο μυθιστόρημα του Γιάννη Ξανθούλη, υπέροχη ταινία από τον Νίκο Κουτελιδάκη, μέσα στην οποία ακούγεται το εξίσου υπέροχο τραγούδι των Αιόλου και Ζιώγα, ερμηνευμένο από τον Γιώργο Νταλάρα.

Λόγω της ημέρας.

Dreaming of a white Christmas

Κάποιοι τα ονειρεύονται λευκά. Φέτος μας ήρθαν γκρίζα.

Εγώ τα προτιμώ ηλιολουστα.
Σήμερα ο καιρός έφτιαξε, αλλά δεν είναι πια Χριστούγεννα.

Μια μέρα μόνο, περνά γρήγορα, ότι καιρό κι αν έχει. Το μόνο που μένει τελικά είναι η αγάπη που νιώθεις.
Γι αυτό και πρέπει η κάθε μερα να είναι σαν Χριστούγεννα...

Naughty or nice?

Αν δεν φάω ΟΛΟΥΣ τους κουραμπιέδες, θα καταφέρω άραγε να μπω και γω στη λίστα;

Queen: I Was Born to Love You

Μ' αρέσει όταν ο Άη Βασίλης κάποιες χρονιές έρχεται νωρίτερα...

Minor project: In colours

Γιατί το να έχεις, ή να διδάσκεις, ή να ασχολείσαι με παιδιά, μπορεί να είναι δύσκολο, είναι όμως υπέροχο και ασύγκριτο.

Περί φιλοζωίας...

Αυτήν την ταμπέλα την τοποθέτησαν οι απελπισμένοι κάτοικοι που μένουν γύρω από το μικρό παρκάκι της γειτονιάς. Μου φάνηκε αστείο και το φωτογράφισα. Δε διατηρήθηκε  εξάλλου για πολύ. Εξαφανίστηκε σε χρόνο dt, από φανατικούς "ζωόφιλους", που "το πήραν προσωπικά". Και ερωτώ: δεν αγαπάει κάποιος τα ζώα, επειδή δεν θέλει να περπατάει σε πεζοδρόμια-ναρκοπέδια; Και ποιος τελικά δεν μάζευει τα "διαμάντια" του σκύλου του; Γιατί δεν μπορεί να τα μαζεύουν όλοι! Παιδιά, "κάτι" υπάρχει εκεί έξω! Και, άγιες μέρες έρχονται. Μη μας εξωθείτε στα άκρα!!!

And so, this is Christmas...

Δευτέρα πρωί, με μολυβένιο ουρανό (πάλι), και σοβαρή προοπτική για επιδείνωση του καιρού. Πιεστικά deadlines στη δουλειά, άπειρες εκκρεμότητες και μετά από όλα αυτά, να πέφτει και όλος ο καφές σου στο πάτωμα..."Καλικάντζαροι" σκέφτομαι εγώ. "Γούρι, γούρι", λένε οι υπόλοιποι και μού θυμίζουν ότι, σε μια εβδομάδα από τώρα, όλα αυτά θα μοιάζουν πολύ πολύ μακρινά. Οπότε, υποκύπτω. Στην ακαταμάχητη γοητεία των Χριστουγέννων.

Τα μυαλά που κουβαλάς

Το είχα δει όταν είχε πρωτοβγεί, το είδα ξανά χθες, που το είχε στην τηλεόραση. Καταπληκτική ταινία κινουμένων σχεδίων, που πρέπει κατά τη γνώμη μου να δουν οπωσδήποτε όλοι όσοι έχουν ή ασχολούνται με παιδιά στο κατώφλι της εφηβείας. Αστείο, ευρηματικό και συγκινητικό. Αξίζει να το δείτε στην ελληνική μεταγλωττισμένη βερσιόν.

ΥΓ: δεν βλέπω τηλεόραση εδώ και χρόνια. Είχα ξεχάσει τις ααααααάπειρες διαφημίσεις, που κάνουν κάθε ταινία να διαρκεί τρεις ώρες!!!

U2: Beautiful day

Για τη μέρα που πέρασε. Και για εκείνη που θα 'ρθει.

Βροχή και σήμερα...

Και βροχή και απίστευτη κίνηση.
Απλά χαμός. Βέβαια, πάντα υπάρχουν και χειρότερα. Κάποιος γνωστός μίλαγε για τον καιρό με τον αδελφό του, ο οποίος μένει στη Γερμανία. Και του είπε χαρακτηριστικά:
"Άστα αδερφέ. Σήμερα είχαμε μείον 8.
Αλλά είπαν ότι αύριο θα χαλάσει ο καιρός"...

Queen: Thank God It's Christmas

Και όσο περισσότερο πλησιάζουν τα Χριστούγεννα, τόσο πιο μακρινά μού φαίνονται...13 & σήμερα.

Τζίμης Πανούσης & Αλκίνοος Ιωαννίδης: Εγώ και συ μαζί

Αυτό το σαββατοκύριακο, είχε πολύ φιλία μέσα: new entries, αλλά και come back από τα παλιά. Μ'αρέσει, μ'αρέσει...

Nouvelle Vague: Love Will Tear Us Apart

Όταν τρέχεις και τρέχεις όλη μέρα, από το πρωί ως τα μεσάνυχτα, θες δε θες, θυμάσαι διάφορα από τα παλιά. Διασκευή υπέροχη του 2004, από τα πολύ πιο παλιά...
When the routine bites hard...

Jo Nesbo: Ο φαντομάς

Κλασσικός Νέσμπο, με κλασσικό Χάρι Χόλε στον πρωταγωνιστικό ρόλο. Κάπου είχα διαβάσει, ότι αυτό και το επόμενο βιβλίο του συγγραφέα αρχικά ήταν σχεδιασμένα για να βγουν ως ένα βιβλίο. Αλλά βγήκε πολύ μεγάλο, οπότε έγιναν δύο. Ε, λοιπόν αυτήν την εντύπωση μου έδωσε: το τέλος ήταν λίγο "κάπως". Σαν βιαστικό και πιεσμένο. Γενικότερα είχε καλή πλοκή και αρκετό σασπένς, θεωρώ όμως ότι ο "Χιονάνθρωπος" και η "Δίψα" ήταν σαφώς πολύ καλύτερα δείγματα δουλειάς.
Όπως πάντα, εκδόσεις Μεταίχμιο.

Μπανάνες, ροδάκινα και μικροί πρίγκιπες...

"Δεν καταλαβαίνω τι ακριβώς θέλει να πει το κείμενο...θα με βοηθήσεις;"
Αυτή ήταν η κόρη μου, τις προάλλες, που έπρεπε να διαβάσει γλώσσα και είχε να αναλύσει αυτό το κείμενο του Λέο Μπουσκάλια:

Δύσκολο θέμα. Όχι μόνο για εφήβους-νομίζω για όλους μας. Γιατί είναι πραγματικά δύσκολο τελικά να αποδέχεσαι τον εαυτό σου όπως είναι (και να ζητάς από όλους να σε αποδέχονται έτσι), αλλά και συ με τη σειρά σου να αγαπάς τους φίλους σου με όλα τα τυχόν προτερήματα ή ελαττώματα τους.
Μέχρι ποιο σημείο μπορείς να υποχωρήσεις; Πόσο "μπανάνα" πρέπει να γίνεις για κάποιον που συμπαθείς; Και πόσο πρέπει να τον συμπαθείς για να "μπανανοποιηθείς";
Προσπάθησα να της το εξηγήσω όσο καλύτερα μπορούσα. Ακόμη κι εγώ όμως, που είμαι ενήλικη, δεν τα καταφέρνω πάντα. Θέλω να πω, ότι-αναμφισβήτητα-είμαι "ροδάκινο": δε θα σταματήσω ποτέ να βοηθάω όποιον και όσο μπορώ. Να διαβάζω ασταμάτητα και να μοιράζομαι τη γνώση. Να φοράω ακόμα και το χειμώνα allstar στα πόδια μου και διαφορετικά σκουλαρίκια σε κάθε αυτί (λατρεύω τον Μικρό Πρίγκιπα και την αλεπού του!). Αλλά, ναι, ότι και να κάνεις, δεν μπορείς να αρέσεις σε όλους. Ούτε-μιας και αναφερθήκαμε στον Μικρό Πρίγκιπα-να "εξημερώσεις" κάποιον ή να "εξημερωθείς" από αυτόν με το ζόρι.
Μόνο αν θέλει!

Pet Shop Boys: It's a sin

Ή είναι κανείς ενοχικός, ή δεν είναι.
Σήμερα ειδικά, αισθάνομαι ένοχη για τα πάντα. Κι ας μη φταίω πάντα εγώ.

Mea culpa.
Mea culpa.
Mea culpa.

Kwan: Shine

Τρίτη πρωί: στον δίεση οι παραγωγοί έχουν κέφια, στον από πάνω δρόμο έχει λαϊκή και στον δικό μας καθόλου πάρκινγκ...και ακούς αυτό:

 ...κι αδειάζει μια θέση μπροστά σου και λες από μέσα σου, "γιες! υπάρχει Θεός τελικά", και μετά πας για καφεδάκι (πάντα με το οικολογικό ποτηράκι πολλαπλών χρήσεων)...

...ανταλλάσσεις καλημέρες και ξεκινάς τη μέρα σου.
Αγαπώντας όλο τον κόσμο!

Μια μέρα στον Ερμή

Οι εικόνες από το Σαββατοκύριακο είναι ότι χρειάζεσαι τη Δευτέρα το πρωί για να πάρεις κουράγιο:

Κάπου είχα διαβάσει, ότι μια μέρα στον πλανήτη Ερμή διαρκεί περίπου 1400 ώρες.
Δηλαδή, όσο μια Δευτέρα στη Γη.

Φίλιππος Μανδηλαράς: Ιστορίες με καλικάντζαρους

Κάθε Δεκέμβρη το ξαναδιαβάζω! Είναι απαραίτητη προσθήκη στις προετοιμασίες για τα Χριστούγεννα: χαλιά, δέντρο και καλικάντζαροι. Ωραίο κείμενο από τον Φίλιππο Μανδηλαρά, που εμπεριέχει πολλές από τις διαφορετικές λαϊκές δοξασίες που κυκλοφορούν σε όλη την Ελλάδα για τα "παγανά". Και απίστευτη εικονογράφηση, πολύ ζωντανή, από την Κωνσταντίνα Καπανίδου. Εγώ έχω την έκδοση του 2005, ξανακυκλοφόρησε νομίζω το 2010. Από τις εκδόσεις Πατάκη, για όλες τις ηλικίες αναγνωστών. Για να μάθετε τα πάντα γύρω από τους καλικάντζαρους και να πάρετε τα μέτρα σας. Καμιά φορά δεν ξέρεις κι από πού σου' ρχεται...