Θυμάμαι, κάποτε, στα μακρινά 80s, ένα Πάσχα που είχαμε περάσει στα Μετέωρα, στο Xenia της Καλαμπάκας. Οι ευωδιές της φύσης ήταν το κάτι άλλο, ενώ από την υπέροχη τζαμωτή τραπεζαρία, μπορούσες να χαζεύεις με τις ώρες τους επιβλητικούς βράχους και τους ατρόμητους αναρριχητές που τους κατακτούσαν. Κι εγώ αναρωτιόμουν πώς αντέχουν οι δικοί τους άνθρωποι, να τους νιώθουν κρεμασμένους στο κενό. Θυμάμαι έντονα επίσης δύο πράγματα: πρώτον την κατάνυξη που επικρατούσε παντού και δεύτερον το ότι η αδερφή μου είχε καταφέρει να βρει εκεί τον άντρα των ονείρων της, τον Δημητράκη, που πήγαινε κι αυτός στην πρώτη δημοτικού κι έμενε στο διπλανό δωμάτιο με τους γονείς του.

Σήμερα πια, όλα αυτά μοιάζουν τόσο κοντινά και τόσο μακρινά ταυτόχρονα, που νιώθω σαν να τα έζησε κάποιος άλλος. Από καιρό πχ η αδερφή μου έχει φτιάξει τη ζωή της με ένα άλλο Δημήτρη, μιας και εκείνος, ο παλιός, δεν της φτούρησε τελικά-ήταν μάλλον ανώριμος, παρά τα έξι του χρόνια. Επίσης, εγώ, όταν πέρασαν τα χρόνια, βρήκα ένα σύντροφο ζωής, που ως χόμπι έχει το να κρεμιέται στο πουθενά. Τέλος, η δεκαετία του '80, με όλα τα συν και όλα τα πλην, αποτελεί παρελθόν-δυστυχώς ή ευτυχώς-για όλους μας. Κι ας τη νοσταλγουμε πότε πότε.

Ακριβώς σαν το εγκαταλελειμένο κουφάρι του Xenia, στα Μετέωρα: είναι πάντα εκεί, αναμφίβολα όμορφο, μα πια ξεχασμένο, χτυπημένο από τον χρόνο και τους ανθρώπους. Θες να υπάρχει, μα δεν το πλησιάζεις γιατί φοβάσαι ότι δεν θ' αντέξεις την αναμέτρηση με τα φαντάσματα του παρελθόντος. 

ΥΓ: Στις φωτογραφίες, το αριστουργηματικό Motel Xenia του ΕΟΤ, στις δόξες του. Κατασκευαστηκε από τον Άρη Κωνσταντινίδη το 1960 και λειτούργησε ως το 1997. Έπειτα εγκαταλείφθηκε στη μοίρα του και τώρα πια είναι κάπως έτσι: 

https://youtu.be/aXdCmmQQmXs

ΥΓ2: Καλό Πάσχα σε όλους. 

Και Καλή Ανάσταση, πάλι σε όλους μας.

Γενικώς.