"Όσοι αγαπιούνται, και νεκροί, ποτέ τους δεν πεθαίνουν".
Με τίτλο δανεισμένο από τον "Επιτάφιο" του Γιάννη Ρίτσου και μια ηρωίδα-θύμα της διχασμένης Ελλάδας του Εμφυλίου, η Hislop διατρέχει μέσα από το βιβλίο της όλη την ιστορία της Ελλάδας από το 1930 και μετά. Μέσα από την προσωπική ιστορία της Θέμιδος, της κεντρικής ηρωίδας, η συγγραφέας μας ξεναγεί στην προπολεμική και μετά στην κατοχική Αθήνα, στα γεγονότα των Δεκεμβριανών και στις τάξεις του Δημοκρατικού Στρατού. Τόποι εξορίας, μετεμφυλιακή Αθήνα, επταετία ακολουθούν και η εξιστόρηση φτάνει ως το 1996, με μια αναδρομική διήγηση των γεγονότων.
Η πλοκή είναι καλή, και από ιστορικής πλευράς δε βρήκα ανακρίβειες. Επίσης θίγει θέματα που συνήθως αποφεύγονται στη λογοτεχνία, όπως η φυγάδευση χιλιάδων παιδιών στα ανατολικά κράτη αλλά και οι περίφημες "παιδουπόλεις" της Φρειδερίκης, που έλαβαν χώρα στη χώρα, μετά το τέλος του Εμφυλίου.
Δεν μπορώ να πω ότι δε μου άρεσε. Όμως ο τρόπος γραφής, κάποιες στιγμές, μου φάνηκε υπερβολικά "βρετανικός", πράγμα που αντιλαμβάνεται από τις πρώτες κιόλας σελίδες, όποιος έχει διαβάσει συγγραφείς όπως η Άλκη Ζέη ή η Ζωρζ Σαρή: και οι δύο έγραψαν έργα που αναφέρονται σε αντίστοιχες περιόδους της ελληνικής ιστορίας, όμως η βιωματική προσέγγιση, είναι αυτή που κάνει τη διαφορά.
ΥΓ: καλό. Αλλά όχι όπως "Το νησί".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου