Respect.

 

Χαμόγελα:)

 

"Τα βράχια"

 "Τεράστια βράχια,

ορθώνονται με θάρρος.

Δεν τα τρομάζουν κεραυνοί,

βροχές δεν τα φοβίζουν.

Χίλιες ρωγμές,

βαθιές πληγές,

άνοιξε ο χρόνος στο κορμί τους.

Στέκουν ορθά

κι ακόμα πολεμάνε

να μην πέσουν.

Τα ζηλεύω."

Θεοχάρης Παπαδόπουλος, 

"Τα βράχια".

Έτσι κι αλλιώς...

 Έτσι κι αλλιώς, όπως έλεγε και η Σκάρλετ, αύριο ξημερώνει μια καινούργια μέρα.

Μέλι γλυκύτατο...

 «Δημιουργώ σαν τη μέλισσα εκεί που είχα ξεχάσει πως γίνεται το μέλι.»

(Μαρία Πολυδούρη, ΜΑΚΡΙΑ ΣΟΥ).

Every day matters

 "Κράτα αυτούς που αγαπάς κοντά σου, πες τους ψιθυριστά πόσο πολύ τους χρειάζεσαι, αγάπα τους και φέρσου τους καλά, βρες χρόνο για να τους πεις "συγνώμη", "συγχώρεσέ με", "σε παρακαλώ", "ευχαριστώ" κι όλα τα λόγια αγάπης που ξέρεις. Κανείς δε θα σε θυμάται για τις κρυφές σου σκέψεις".

Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες.

Victoria Hislop: Όσοι αγαπιούνται"

"Όσοι αγαπιούνται, και νεκροί, ποτέ τους δεν πεθαίνουν".

Με τίτλο δανεισμένο από τον "Επιτάφιο" του Γιάννη Ρίτσου και μια ηρωίδα-θύμα της διχασμένης Ελλάδας του Εμφυλίου, η Hislop διατρέχει μέσα από το βιβλίο της όλη την ιστορία της Ελλάδας από το 1930 και μετά. Μέσα από την προσωπική ιστορία της Θέμιδος, της κεντρικής ηρωίδας, η συγγραφέας μας ξεναγεί στην προπολεμική και μετά στην κατοχική Αθήνα, στα γεγονότα των Δεκεμβριανών και στις τάξεις του Δημοκρατικού Στρατού. Τόποι εξορίας, μετεμφυλιακή Αθήνα, επταετία ακολουθούν και η εξιστόρηση φτάνει ως το 1996, με μια αναδρομική διήγηση των γεγονότων.

Η πλοκή είναι καλή, και από ιστορικής πλευράς δε βρήκα ανακρίβειες. Επίσης θίγει θέματα που συνήθως  αποφεύγονται στη λογοτεχνία, όπως η φυγάδευση χιλιάδων παιδιών στα ανατολικά κράτη αλλά και οι περίφημες "παιδουπόλεις" της Φρειδερίκης, που έλαβαν χώρα στη χώρα, μετά το τέλος του Εμφυλίου.

Δεν μπορώ να πω ότι δε μου άρεσε. Όμως ο τρόπος γραφής, κάποιες στιγμές, μου φάνηκε υπερβολικά "βρετανικός", πράγμα που αντιλαμβάνεται από τις πρώτες κιόλας σελίδες, όποιος έχει διαβάσει συγγραφείς όπως η Άλκη Ζέη ή η Ζωρζ Σαρή: και οι δύο έγραψαν έργα που αναφέρονται σε αντίστοιχες περιόδους της ελληνικής ιστορίας, όμως η βιωματική προσέγγιση, είναι αυτή που κάνει τη διαφορά.

ΥΓ: καλό. Αλλά όχι όπως "Το νησί".

 

Ισίδωρος Ζουργός: Οι ρετσίνες του βασιλιά

"Η αγάπη είναι είναι η ύφανση της υπομονής με την αφοσίωση, απαιτεί περιφρούρηση των μυστικών κι ενδεχομένως τη συγκάλυψη τους.

Τίποτε απ' ολ' αυτά δεν μπορούσες να ελέγξεις.

Συγκάλυψη, συγχώρεση, συμβιβασμός.

Πόσα χρόνια άραγε θα πρέπει να περάσουν, ώσπου να καταλάβεις πως αυθορμητισμός και αγάπη δεν συνταιριάζονται;"