Το πρωί μίλησα με μια συνάδελφο, εκπαιδευόμενη διερμηνέα νοηματικής. Έκανε εξάσκηση-διερμηνεία σε ένα βίντεο με τίτλο "Η πανδημία ως βιοηθική πρόκληση". Ενδιαφέρον θέμα.
Για σκέψη εννοώ.
Το συγκεκριμένο βίντεο δεν το είδα βέβαια, είδα όμως γνωστούς και φίλους να διαφωνούν ποικιλοτρόπως στο φέισμπουκ. Όσοι δούλεψαν από το σπίτι, τα έβαλαν με όσους κάθησαν. Όσοι δεν πληρώθηκαν με όσους πληρώθηκαν. Όσοι δικαιούνται τα 800€ και δεν τα πήραν, με όσους τα πήραν. Οι πολέμιοι της κυβέρνησης με τους υποστηρικτές της.
Και όσοι πιστεύουν στην πανάκεια της απομόνωσης, με τους "συνωμοσιολόγους".
Αυτό που μοιάζει εντελώς αδύνατο για τον καθένα μας, είναι αυτό, το εντελώς απαραίτητο για την εποχή που ζούμε: το να μπεις στη θέση του άλλου. Του οποιοδήποτε άλλου. Γιατί όλοι ζοριστήκαμε, άλλος λίγο, άλλος περισσότερο. Χωρίς το ζόρι του ενός φυσικά, να αναιρεί το ζόρι του άλλου.
Κι αν η κανονικότητα για κάποιους είναι κοντά, για κάποιους άλλους φαντάζει μακρινή, ενώ ίσως για κάποιους ενδέχεται να βρίσκεται και πολύ πολύ πιο μακριά, σ' ένα αόριστο μέλλον.
ΥΓ: την πιο μεγάλη εντύπωση αυτές τις ημέρες μου έκαναν οι διαφανείς μάσκες για τους Κωφούς. Όταν το είδα, σκέφτηκα "τί καταπληκτική ιδέα!". Χρειάστηκε να δω ποστ Κωφών ατόμων για να καταλάβω πως, αυτές οι μάσκες είναι πολύ πιο αποτελεσματικές, όταν τις φορούν οι ακούοντες!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου