Nele Neuhaus: Ο κακός λύκος

Το πτώμα ενός νεαρού κοριτσιού βρίσκεται στα νερά του ποταμού Μάινς. Παρόλες τις εκκλήσεις της αστυνομίας, κανείς δεν το αναζητεί. Μπορεί η αστυνομία να βρει την ταυτότητα ενός κοριτσιού, που στην ουσία δεν υπάρχει;
Το βιβλίο πραγματεύεται ένα δύσκολο θέμα, αυτό της παιδικής σεξουαλικής κακοποίησης. Πρόκειται για άλλο ένα σήκουελ περιπετειών του διδύμου Κίρχοφ-Μπότενστάιν, αν και-χρονολογικά-έπεται της "Χιονάτης" και προηγείται του "Εγώ θα σε δικάσω".
Καλή γραφή, συναρπαστικό, σε κρατάει.
Από τον Κλειδάριθμο.

Η μάσκα

"Παραφράζοντας" λίγο την περίφημη πίπα του René Magritte, προσπαθώ να δω λίγο αισιόδοξα το μέλλον.
Χωρίς να καταφέρνω και πολλά.
Γιατί όντως, αυτή δεν είναι μια μάσκα.
Αλλά ούτε και η εικόνα μιας μάσκας.
Είναι η ζωή μας από δω και πέρα...

Hakan Nesser: Το σημείο του Μπόρκμαν

Υπάρχει ένα σημείο στην αστυνομική έρευνα, που όταν φτάσεις σε αυτό, πρέπει να εντοπίσεις τον ένοχο, χωρίς άλλα στοιχεία. Αυτό είναι το σημείο του Μπόρκμαν. Όταν ο επιθεωρητής Βαν Βέτερεν φθάνει στο σημείο αυτό, είναι η στιγμή που θα κληθεί να συνδυάσει όλα τα στοιχεία που διαθέτει για να συλλάβει το Τσεκούρι. Έναν κατά συρροήν δολοφόνο, που έχει ήδη δολοφονήσει αποτρόπαια τρία άτομα, μεταξύ των οποίων δεν υπάρχει καμία σύνδεση.
Σκανδιναβική αστυνομική λογοτεχνία των '90s, πολύ πριν εμφανιστούν ο Nesbø ή η Läckberg. Κάπως πιο "πρωτόγονο", αλλά καλό.
Από τις εκδόσεις Μεταίχμιο.

Sebastian Fitzek: Το πείραμα

Τον Fitzek (και τον τρόπο γραφής του), τελικά, ή τον μισείς ή τον λατρεύεις. Ή, τέλος πάντων, τον λατρεύεις μισώντας τον. Στην αρχή αμφιβάλλεις για την επιλογή σου, ή ίσως και να ψιλοβαριέσαι. Πολύ σύντομα ανακαλύπτεις όμως, ότι δεν μπορείς να αφήσεις το βιβλίο από τα χέρια σου.
Ο Ψυχοθραύστης, ένας ψυχοπαθής εγκληματίας που εξοντώνει με αδιευκρίνιστο τρόπο τα θύματά του καθιστώντας τα ζωντανά-νεκρά, βάζει στο στόχαστρό του, λίγο πριν τα Χριστούγεννα, τους λιγοστούς "ενοίκους" μιας πολυτελούς ψυχιατρικής κλινικής.
Ένα εξαιρετικό, εξαιρετικό ψυχολογικό θρίλερ, που σε κερδίζει (σχεδόν) από τις πρώτες σελίδες. Και έπειτα, όπως αναφέρει και ο ίδιος ο συγγραφέας, "η περαιτέρω ανάγνωση επιτρέπεται μόνο με ιατρική επίβλεψη".
Από τις εκδόσεις Διόπτρα.

Αγκάθα Κρίστι: Φόνοι με αλφαβητική σειρά

Όσα βιβλία της Αγκάθα Κρίστι και να έχεις διαβάσει, πάντα ανακαλύπτεις ένα ακόμα.
Το συγκεκριμένο είναι μια ιστορία του Ηρακλή Πουαρό, ο οποίος αυτή τη φορά καταπιάνεται με έναν κατά συρροήν δολοφόνο, πολλά πολλά χρόνια προτού επικρατήσει διεθνώς ο όρος. Ποιο είναι το μυστικό που συνδέει τα θύματα; Και γιατί ο δολοφόνος αυτοαποκαλείται ABC;
Χωρίς τη συνδρομή του DNA ή των σύγχρονων μεθόδων τύπου CSI, ο συμπαθέστατος Βέλγος θα κατορθώσει να μπει στη σκέψη του δολοφόνου και να τον σταματήσει.
Εξαιρετικό και ανατρεπτικό, όπως όλα τα μυθιστορήματα της Αγκάθα Κρίστι.
Από τις εκδόσεις Ψυχογιός.

Οδός Δαμάρεως

Είναι σχεδόν διάσημη.
Περνάει από αυτήν οποιοσδήποτε θέλει να διασχίσει το Παγκράτι και θέλει να αποφύγει είτε την κάθοδο της Υμηττού, είτε την άνοδο της Φιλολάου.
Το κομμάτι από το νούμερο 110 έως το 118 έχει εμφανιστεί στην κινηματογραφική ταινία Άντε γεια του Τσεμπερόπουλου (1991), ενώ το νούμερο 73 μονοπώλησε για πολλά βράδια τα δελτία ειδήσεων στις αρχές της δεκαετίας, λόγω της περίφημης γιάφκας της 17 Νοέμβρη.
Σήμερα, τα έρημα πλάνα από τη (συνήθως πολυσύχναστη) οδό Δαμάρεως σχεδόν σε τρομάζουν.
Και κάνουν την κανονικότητα να μοιάζει πιο μακρινή από ποτέ.

Στη Μακεδονία του παλιού καιρού ("σωτήριον" έτος 1967)

Στις 21 Απριλίου 1967, ελάχιστες πρωινές αθηναϊκές εφημερίδες κυκλοφόρησαν.
Από αυτές, αναφορές στο πραξικόπημα είχαν μόνο η Αυγή και η Καθημερινή.
Στη Θεσσαλονίκη, το πρωτοσέλιδο της εφημερίδας Μακεδονία δεν αναφέρει τίποτα για την "επανάσταση" των συνταγματαρχών.

Αντιθέτως εκφράζει τις ανησυχίες στελεχών της κυβέρνησης για σχέδια ανατροπής της μετά το Πάσχα:

Η εφημερίδα έχει την αναγγελία μιας συναυλίας του Διονύση Σαββόπουλου, η οποία, φαντάζομαι, ουδέποτε πραγματοποιήθηκε.

Η Μακεδονία κυκλοφόρησε ξανά τη Μεγάλη Τρίτη 25 Απριλίου, με τον εξής κεντρικό τίτλο στο πρωτοσέλιδο:

...και το αναδιαμορφωμένο πρόγραμμα του ραδιοφώνου στη δεύτερη σελίδα:

Στιγμιότυπα από ένα παρελθόν, 53 χρόνια μακριά.

Κάποτε θα τα θυμόμαστε όλα αυτά. Αλλά θα γελάμε;

Μετά από μια μέρα γεμάτη συγκινήσεις, κάνω τον απολογισμό και ξεχωρίζω τα κακά από τα χειρότερα:

• Γλέντι στο μπαλκόνι Vs Καθόλου γλέντι 
• Αρνί με σάλτσα dettol Vs Παγκολίνος στη σούβλα
• Μήνυμα στο 13033 για μετακίνηση 6 Vs Μήνυμα στο 13033 για μετακίνηση από σαλόνι κουζίνα
• Cappuccino freddo γλυκό Vs Ρεβύθι espresso stretto
• Βιταμίνη C γεύση ροδάκινο Vs Βιταμίνη C γεύση μαρακούγια (μπλιάχ!)

Συνηθίζεται τελικά η καραντίνα;
Ίσως ναι, ίσως όχι.
Όπως λέει κι ο Αρκάς, κάποτε θα τα θυμόμαστε όλα αυτά. Αν θα γελάμε όμως, δεν ξέρω.

ΥΓ:  Για την τρελοπαρέα της Χάου. Siete pazzi. Εντελώς όμως.

John Verdon: Σκέψου έναν αριθμό. Ημερολόγιο καραντίνας XIII.

Τι θα κάνατε κάποια μέρα, αν λαμβάνατε ένα απειλητικό γράμμα από κάποιον που σας ξέρει τόσο καλά, ώστε να μαντεύει ακόμη και τους αριθμούς που σκέφτεστε;
Ποιο σκοτεινό κομμάτι του παρελθόντος επανέρχεται για να καταστήσει τόσο ζοφερό το παρόν;
Ένας συνταξιούχος αστυνομικός, εξολοθρευτής κατά συρροήν δολοφόνων, ο Ντέιβ Γκάρνεϊ, δέχεται την επίσκεψη ενός παλιού του φίλου, που τού συμβαίνει ακριβώς αυτό: νιώθει ότι απειλείται από κάποια λάθη του παρελθόντος.
Θα καταφέρει ο Ντέιβ να σώσει τον φίλο του; Ή το επόμενο θύμα του εκβιαστή; Ή ίσως τον ίδιο τον εαυτό του;

Κλασσικό αστυνομικό (αμερικανικού τύπου) μυθιστόρημα, αλλά με καλές ανατροπές και αγωνία. Από τις εκδόσεις Διόπτρα.

10 πράγματα που (ίσως) δεν ξέρετε για τις μέλισσες

Η κοινωνία των μελισσών πάντα γοήτευε τον άνθρωπο. Πόσα πράγματα όμως ξέρουμε στ' αλήθεια γι αυτές;
1. Μια μέλισσα δεν κοιμάται σχεδόν ποτέ. Τουλάχιστον όχι με την ανθρώπινη έννοια. Δουλεύει στην κυριολεξία όλη της τη ζωή.
2. Μια εργάτρια ζει κατά μέσο όρο 50 μέρες έως τρεις μήνες. Μια βασίλισσα μπορεί να ζήσει από 3 έως και 5 χρόνια. Ο κηφήνας ζει για όσο διάστημα είναι χρήσιμος για το μελίσσι. Δηλαδή μέχρι τις αρχές του φθινοπώρου.
3. Μια νεαρή μέλισσα σπανίως τσιμπάει και η ποσότητα του δηλητηρίου στο κεντρί της είναι λιγοστή. Αυξάνεται σε ποσότητα και δραστικότητα με την ηλικία. Μετά το τσίμπημα πεθαίνει. Η βασίλισσα διαθέτει κεντρί, αλλά όχι δηλητήριο. Οι κηφήνες δεν έχουν τίποτε από τα δύο.
4. Το δηλητήριο της μέλισσας χρησιμοποιείται για φαρμακευτικούς σκοπούς. Αξιοσημείωτο είναι το γεγονός ότι οι μελισσοκόμοι δεν υποφέρουν σχεδόν ποτέ από αρθρίτιδα.
5. Οι 8-9 κηφήνες που γονιμοποιούν μια βασίλισσα, στη συνέχεια πεθαίνουν.
6. Η βασίλισσα γονιμοποιείται μια και μοναδική φορά στη ζωή της. Από γονιμοποιημένα αυγά γεννάει εργάτριες. Από μη γονιμοποιημένα, κηφήνες.
7. Αν η βασίλισσα της κυψέλης δεν δουλεύει ικανοποιητικά, οι εργάτριες τη σκοτώνουν και την αντικαθιστούν. Παίρνουν γόνο μιας ημέρας, τον τοποθετούν σε μεγαλύτερο, ειδικά διαμορφωμένο κελί και το ταΐζουν μόνο με βασιλικό πολτό. Επαναλαμβάνουν τη διαδικασία κάμποσες φορές. Όταν οι προνύμφες εκκολαφθούν, η πιο δυνατή βασίλισσα επικρατεί και εκδιώκει τις άλλες.
8. Οι μέλισσες διαθέτουν στις κεραίες τους γωνιόμετρο, ώστε τα κελιά στην κηρήθρα να είναι απόλυτα εξάγωνα.
9. Οι μέλισσες συχνά "εθίζονται" στα αγροτικά φυτοφάρμακα. Όσο τοξικό όμως κι αν είναι το περιβάλλον που ζουν, το μέλι που παράγουν είναι πάντοτε καθαρό.
10. Όταν η μέλισσα διαισθάνεται πως πλησιάζει στο τέλος, φροντίζει να πεθάνει έξω από την κυψέλη. Και τέλος:
Ο Αϊνστάιν είχε προβλέψει πως, αν οι μέλισσες εκλείψουν, ο άνθρωπος θα εξαφανιστεί στα αμέσως επόμενα τέσσερα χρόνια.

Μεγάλη Τρίτη. Σαν σήμερα.

Στις 14 Απριλίου του 1925, ήταν και πάλι Μεγάλη Τρίτη. 

Στο πρωτοσέλιδο της εφημερίδας Σκριπ διαβάζουμε για την εναγώνια αναζήτηση των υπευθύνων της μικρασιατικής καταστροφής μέσα από αντιφατικές εκθέσεις. Επίσης την εφημερίδα απασχολούν οι τεταμένες ελληνοτουρκικές σχέσεις, λόγω του ζητήματος του Πατριαρχείου. Στο κάτω μέρος του πρωτοσέλιδου, η "τραγική απόπειρα αυτοκτονίας διά λόγους ερωτικούς".

Η εφημερίδα Εμπρός ανησυχεί για την κομμουνιστική δράση "ανά την Βαλκανικήν", ενώ ενημερώνει για την ίδρυση του Θεάτρου Τέχνης της Ρώμης από τον Λουίτζι Πιραντέλλο. Το άρθρο με τον τίτλο "Ο αναρχισμός" αναφέρεται στην επίθεση που δέχθηκε ένας ιερέας από ομάδα θερμόαιμων νεαρών.

Η Κασσιανή έχει την τιμητική της και στα δύο πρωτοσέλιδα.

Απ'όλα τα παραπάνω νομίζω μόνο ο κομμουνισμός και ο Πιραντέλλο αποτελούν παρελθόν. Κατά τα άλλα, προσφυγικό, ελληνοτουρκικά, εκκλησία, έρωτας και Κασσιανή, όλα εδώ. Ίσως όχι απαράλλαχτα, αλλά με κάποιο αλλόκοτο τρόπο, ίδια.

Dalgona coffee Vs φραπέ

Ο dalgona coffee είναι, λέει, ο viral καφές της καραντίνας. Μια "μοναδική" συνταγή, προερχόμενη από τα street cafe της Κορέας.
Με έτρωγε η περιέργεια, οπότε τον έφτιαξα. Πρόκειται για ένα ανάποδο "φραπόγαλο". Πρώτα το γάλα, μετά το χτυπημένο μείγμα καφές-ζάχαρη-νερό.
Πάντως, χωρίς να θέλω να το κάνω ζήτημα, και σεβόμενη απολύτως τα εκατομμύρια shares, θα θελα να κάνω μια μικρή διευκρίνιση: εδώ  στην Ελλάδα πίνουμε τέτοιο καφέ εδώ και σχεδόν 70 χρόνια.
Γιατί, όσο κι αν αμφισβητείται η ιστορία της "ανακάλυψης" του φραπέ από τον υπάλληλο της Νεστλέ Δημήτρη Βακόνδιο, αναφορές στον "καφέ φραπέ" υπάρχουν σε ελληνικές ταινίες ήδη από το 1951 (Προπαντός ψυχραιμία, των Ντίνου Ηλιόπουλου και Μίμη Φωτόπουλου).
Στην εφημερίδα Ελευθερία του 1958 (φύλλο 2/2) υπάρχει διαφημιστικό του νεσκαφέ, το οποίο όμως απεικονίζει τη ζέστη εκδοχή του "νες".

Το 1962, στο φύλλο της 3ης Αυγούστου απεικονίζεται και η "βερσιόν" του φραπέ.

Είχαμε εντρυφήσει δηλαδή στην τέχνη του φραπέ ήδη από τα μέσα του προηγούμενου αιώνα.
Πολύ πιθανόν βέβαια, όλα αυτά να μην έχουν καμιά απολύτως σημασία. Άλλωστε, τώρα πια με την απόλυτη κυριαρχία του ιταλικού καφέ, κανείς μας δεν ζει χωρίς espresso και cappuccino.
Αλλά όσο viral κι αν γίνει ο dalgona coffee, εγώ ένα ξέρω: σαν τη "φραπεδιά" δεν είναι τίποτα.

Μετακίνηση 6. Ημερολόγιο καραντίνας ΧΙΙ.

Το κακό όταν έχεις για κατοικίδια μέλισσες, είναι ότι δεν μπορείς να στείλεις μήνυμα στο 13033 για βόλτα (τη γνωστή "μετακίνηση 6"). Το καλό, είναι ότι έρχονται εκείνες στο μπαλκόνι σου.
Όταν μια συλλέκτρια βγαίνει για μαζέψει γύρη ή νέκταρ, επιστρέφοντας στην κυψέλη, χρησιμοποιεί κάποιες "τελετουργικές" κινήσεις με σκοπό να ενημερώσει τις υπόλοιπες μέλισσες για την ακριβή τοποθεσία της τροφής. Δηλαδή πόσο μακριά βρίσκεται από την κυψέλη και σε πόσες μοίρες αριστερά ή δεξιά από τον ήλιο.
Ο τελετουργικός αυτός "χορός" είναι τόσο επεξηγηματικός, ώστε αν η επόμενη συλλέκτρια βγει για παράδειγμα μετά από δύο ώρες, να ξέρει την ακριβή θέση της τροφής λαμβάνοντας υπόψη και τη μετακίνηση του ήλιου στον ουρανό.
Η μέλισσα της φωτογραφίας επισκέφθηκε το πρωί για προμήθεια τροφίμων την αρμπαρόριζα της βεράντας. Χωρίς μήνυμα για "μετακίνηση 2" στο 13033 φυσικά.

Μικρές ιστορίες από μια coronavirus-free κοινωνία.

Βρε τί μου θυμίζεις...

Η εικόνα μοιάζει παλιομοδίτικη.
Το σύνθημα πάνω στο τραμ πάλι, ανατριχιαστικά επίκαιρο: "Το πτύειν σκορπά θάνατο".
Η ισπανική γρίπη πριν από περίπου 100 χρόνια, στο μακρινό 1918, κατάφερε να εξοντώσει παγκοσμίως πάνω από 20.000.000 ανθρώπους-πολύ περισσότερους από τα θύματα του Α' παγκοσμίου πολέμου.
Στην Ελλάδα λέγεται ότι έφτασε μέσω ενός φορτίου καπνού το καλοκαίρι του 1918.
Πάρθηκαν μέτρα για τη δημόσια υγεία,

ενώ έκλεισαν προληπτικά τα σχολεία σε κάποιες περιοχές της χώρας. Σταδιακά βέβαια, και ως τις αρχές του επόμενου χρόνου άρχισαν να επαναλειτουργούν, όπως αναφέρει η εφημερίδα Εμπρός της 15ης Ιανουαρίου του 1919.

Από την Ευρώπη, αντίθετα, τα νέα δεν ήταν καθόλου ευχάριστα: η εφημερίδα Μακεδονία της 7ης Δεκεμβρίου 2018 αναφέρει ότι, μέσα σε διάστημα 12 εβδομάδων, τα θύματα σε όλο τον κόσμο είχαν ήδη ανέλθει σε 6.000.000. Επίσης γνωστοποιεί στους αναγνώστες ότι η νόσος δεν κάνει κοινωνικές διακρίσεις, καθώς προσβλήθηκε από αυτή ακόμη και ο αυτοκράτορας της Αυστρίας (δεν ξέρω αν ήταν κι αυτός οπαδός της ανοσίας της αγέλης, σαν τον Μπόρις Τζόνσον!)

Η ίδια εφημερίδα, στο φύλλο της 2ας Φεβρουαρίου του 1919 ενημερώνει το αναγνωστικό κοινό για τον μεγάλο αριθμό νεκρών στη γειτονική Ιταλία.

Όταν πια η επιδημία θα καταλαγιάσει, θα αρχίσουν να εμφανίζονται διαφημίσεις στο τύπο, σχετικές με αντιγριπικά φάρμακα και κατάλληλες για κάθε γούστο: ο καταναλωτής μπορούσε να διαλέξει φάρμακο για την ανακούφιση των συμπτωμάτων είτε σε μορφή εμπλάστρου (εφ. Εμπρός, φ. 20/03/1919),

είτε σε μορφή παρασκευάσματος ξένων φαρμακευτικών εταιρειών (εφ. Εμπρός, φ. 28/7/1919).

Όλα αυτά εμένα κάτι μου θυμίζουν.
Για να σκεφτώ πιο προσεκτικά...α! Ναι.

Τις τελευταίες 12 εβδομάδες.

Stand by me. Ημερολόγιο καραντίνας ΧΙ.

Ήθελα μια ταινία για όλη την οικογένεια, αλλά όχι από αυτές τις "μοντέρνες".
Μια ταινία από αυτές που αποκαλούμε  "παλιάς κοπής", που να μπορεί όμως ταυτόχρονα να τη δει και ένας έφηβος του σήμερα.
Θυμήθηκα λοιπόν το "Στάσου πλάι μου", μια ταινία του 1986, βασισμένη στη νουβέλα του Στίβεν Κινγκ "The body".
Το φιλμ είναι πραγματικά παλιό σαν παραγωγή, αλλά και με περιεχόμενο που αναφέρεται σε μια ακόμη πιο μακρινή εποχή, το καλοκαίρι του 1959. Παρόλ' αυτά, παρακολουθείται άνετα εν έτει 2020 και, επιπλέον, μπορεί να αποτελέσει αφορμή για γόνιμες συζητήσεις.
Για παράδειγμα, πόσα πράγματα έχουν αλλάξει από τότε (ο τρόπος ζωής, το ραδιόφωνο, τα αυτοκίνητα, οι ηλεκτρονικοί υπολογιστές), αλλά και πόσα άλλα παραμένουν αναλλοίωτα (το μπούλινγκ, η επιθυμία για δημοσιότητα, οι ανθρώπινες σχέσεις και η αληθινή φιλία).

Καλό. Για όλη την οικογένεια.
Και νοσταλγικό.
Μόνο για τους γονείς.

Τέλος Μάρτη, αρχές Απρίλη... Ημερολόγιο καραντίνας Χ.

Βγάλαμε τον Μάρτη, αφού, ούτως ή άλλως δεν μας προστάτεψε και πολύ.
Και από πρωταπριλιάτικες φάρσες λίγα πράγματα, αφού δεν υπάρχει και πολύ κέφι.

Λίγη δουλειά, πολλά μέτρα και θολό μέλλον.

Άντε.
Καλό μήνα...