Ελευθερία Αρβανιτάκη: Καίγομαι και σιγολιώνω/Θέλω να σε δω

Από το Δίεση in concert, κατευθείαν στις καρδιές μας.

Κάρλος Ρουίθ Θαφόν: Ο αιχμάλωτος του ουρανού

Σε αυτό το τρίτο βιβλίο από τη σειρά "Το κοιμητήριο των λησμονημένων βιβλίων", ο Θαφόν συνδέει τους ήρωες του πρώτου και του δεύτερου βιβλίου με τρόπο τόσο αριστοτεχνικό, που σε κάνει να αδημονείς για τη συνέχεια.
Με φόντο πάντα τη μυστηριώδη Βαρκελώνη και το βιβλιοπωλείο Σεμπέρε & Υιοί, ο αναγνώστης μυείται σε μια ιστορία έρωτα, εκδίκησης, μίσους, αλλά και αγάπης. Η Ισπανία του Φράνκο στα τέλη της δεκαετίας του '50, ο κόσμος των βιβλίων και οι μυστικές ιστορίες της πόλης και των κατοίκων της.
Εθιστικό.

Trapped!

Σας έχει συμβεί ποτέ να θέλετε να περάσετε μια μέρα ξεχωριστή, κάνοντας κάτι διαφορετικό;
Να ξεφύγετε λίγο από την παγίδα της καθημερινότητας;
Και αν το πλάνο περιλαμβάνει ολόκληρη την οικογένεια, τα πράγματα περιπλέκονται ακόμη περισσότερο. Θυμάμαι παλιότερα, μια επίσκεψη σε έναν παιδότοπο, ή μια παιδική ταινία στον κινηματογράφο ήταν πανάκεια για όλες τις οικογενειακές εξόδους. Η εφηβεία όμως απαγορεύει τέτοιου είδους επιλογές.
Μετά από πολλή σκέψη, επιλέξαμε ένα παιχνίδι τύπου "escape room". Υπάρχουν πολλές εταιρείες και άπειρες επιλογές παιχνιδιών, για όλα τα γούστα. Διαρκεί περίπου μία ώρα και απαιτεί εγρήγορση, παρατηρητικότητα και κυρίως, συνεργασία. Πολύχρωμο περιβάλλον, εικονική πραγματικότητα, εφέ και ατμοσφαιρικοί ήχοι και φωτισμοί, όλα στην υπηρεσία της διασκέδασης. Ένα ζωντανό, αληθινό "Τζουμάντζι", στην κυριολεξία δίπλα στο σπίτι σου.
Εγώ το θεωρούσα λιγάκι "αμερικανιά". Ίσως και λίγο "αταίριαστο" για οικογενειακή έξοδο. Όμως, παρόλο που ήμουν επιφυλακτική, δεν μπορώ παρά να ομολογήσω ότι μικροί-μεγάλοι περάσαμε υπέροχα.
Τόσο υπέροχα, που την επόμενη φορά, θα το κανονίσουμε μόνο για μεγάλους!

25/02/19

Πάντα θα λείπει το δικό σου κερί από την τούρτα μας...

Μνημείο Λυσικράτους, Πλάκα

Στις φωτογραφίες απεικονίζεται το μνημείο του Λυσικράτους σε διαφορετικές εποχές: το 1855, το 1900 και σήμερα.
Σήμα κατατεθέν της περιοχής της Πλάκας, ο περισσότερος κόσμος το γνωρίζει ως "φανάρι του Διογένη", ονομασία που εσφαλμένα αποδόθηκε στο μνημείο κατά τον μεσαίωνα. Στην πραγματικότητα πρόκειται για χορηγικό μνημείο προς τιμήν του Λυσικράτη, νικητή των Διονυσίων εν άστυ του 333 π.Χ.
Περνώντας από σαράντα κύματα ανά τους αιώνες, κατάφερε να παραμείνει στη θέση του, παρά την εναλλαγή κατακτητών που υπέστη η Ελλάδα. Γύρω στο 1700 έγινε προέκταση του γειτονικού  καθολικού μοναστηριού Καπουτσίνων, μετατράπηκε σε βιβλιοθήκη, γλίτωσε από βανδαλισμούς και από άπληστες βλέψεις αρχαιοκαπήλων και έφτασε σχεδόν αλώβητο ως τις μέρες μας.

Σχέδιά του βρίσκονται σε αρκετά βιβλία φιλελλήνων περιηγητών του 19ου αιώνα, ενώ έχει αποτελέσει πηγή έμπνευσης για διάσημα κτίρια της υφηλίου.
Πρόσφατα, για επαγγελματικούς λόγους, έμαθα πολλά για το συγκεκριμένο μνημείο, που-ομολογουμένως-δεν τα ήξερα.
Αξίζει όμως: όχι μόνο να μάθει κανείς την ιστορία του, αλλά ακόμη περισσότερο να το θαυμάσει από κοντά.
2350 χρόνια είναι αυτά. Και λίγα δεν τα λες.

Περιμένοντας...

Περιμένοντας την ψυχρή εισβολή της "Ωκεανίδας", η αμυγδαλιά της βεράντας μού είπε "καλημέρα", με τον δικό της ξεχωριστό τρόπο:

Τί κι αν ρίξει λίγο χιόνι ακόμα;
Η άνοιξη είναι προ των πυλών.

Oscar Wilde: De profundis

Το κύκνειο άσμα του Όσκαρ Ουάιλντ αποτελείται από ογδόντα πυκνογραμμένες σελίδες, οι οποίες έχουν ως αποδέκτη τον Άλφρεντ Ντάγκλας, τον υπαίτιο για την κοινωνική, ηθική και ψυχολογική πτώση του διάσημου συγγραφέα.
Στο οπισθόφυλλο αναφέρεται χαρακτηριστικά ότι "...το De Profundis ήταν και είναι η πιο ολοκληρωμένη μορφή ερωτικής εξομολόγησης (αδιάφορο αν απευθύνεται σε μια γυναίκα ή σ' έναν ανάξιο φίλο)..."
De Profundis θα πει "εκ βαθέων". Και δεν υπάρχει αμφιβολία ότι όλες αυτές οι σκέψεις, που μετουσιώθηκαν σε προτάσεις μέσα στη φυλακή, αναβλύζουν από τα βάθη της πληγωμένης καρδιάς του συγγραφέα: "Νομίζουμε πως μπορούμε να έχουμε τα αισθήματά μας δωρεάν. Πλάνη. Ακόμα και τα ευγενέστερα και πιο ανιδιοτελή αισθήματα πρέπει να πληρώνονται. Όσο παράξενο κι αν φαίνεται, πρέπει να πληρώνονται. Όσο παράξενο κι αν φαίνεται, αυτό είναι που τα κάνει να 'ναι όμορφα..."

Ελευθερία Πάτση: Αυτό το βράδυ

Γιάννης Κότσιρας: Το παράπονο/Η ξενιτιά

Παραδοσιακή αρμένικη μουσική, "ντυμένη" με στίχους της Λίνας Νικολακοπούλου.
Και Γιάννης Κότσιρας, απλά συγκλονιστικός.

Σωκράτης Μάλαμας: Τα ξωτικά

...τα ξωτικά γυρνούν τις νύχτες συντροφιά μου...

Paul Weller: You Do Something To Me

...I'm dancing through the fire
Just to catch a flame...

Daniel Powter: Bad Day

Κάποιες μέρες είναι ομολογουμένως πιο δύσκολες από τις υπόλοιπες.
Αργοπορίες εκεί που, αναμφίβολα, δεν πρέπει.
Παρεξηγήσεις με κάποιους που, αναμφίβολα, δεν πρέπει.
Και στον ουρανό μια πανσέληνος που αναμφίβολα, θα μας τρελάνει όλους!
Κι όμως κάτι τέτοιες μέρες, σκέφτομαι πως ακόμη και τα πιο δύσκολα, υπάρχει τρόπος να αντιμετωπιστούν.
Γιατί, ευτυχώς, όσοι μας αγαπούν, είναι πάντα δίπλα μας.
Και, αναμφίβολα, όχι γιατί πρέπει.

Ariel Dorfman: Ο θάνατος και η κόρη

Από τη Θεατρική Σκηνή του Αντώνη Αντωνίου, με τον ίδιο στον πρωταγωνιστικό ρόλο και στο τιμόνι της σκηνοθεσίας.
Ανατριχιαστικές ερμηνείες, ιδέες για προβληματισμό και ένα θέμα που θα μπορούσε κάλλιστα να έχει γραφτεί και για την ελληνική πραγματικότητα.
Αυτοδικία, εκδίκηση, μίσος και τραύματα που εμποδίζουν την ομαλή προσαρμογή στην καθημερινότητα: μπορούν όλα αυτά να μετατρέψουν το θύτη σε θύμα;
Στα συν της παράστασης το πρόγραμμα, το οποίο περιέχει ατόφιο το κείμενο του έργου, καθώς και πληροφορίες για το συγγραφέα και τη χώρα του, τη Χιλή.

Έστα Ράζου: Στον έρωτα παίρνεις σχήματα

Χαρακτική σε ξύλο,
χαρακτική στην καρδιά.
Τι πονάει περισσότερο;

Μικρό βιβλίο με μικρές ποιητικές φράσεις, που όμως αγγίζουν καρδιά, σ' αυτήν την πρώτη ποιητική συλλογή της Έστας Ράζου.
Περιλαμβάνει ποιήματα και χαϊκού (είδος ποίησης εμπνευσμένο από την ιαπωνική λογοτεχνία), και οι λέξεις είναι τόσο προσεκτικά διαλεγμένες, ώστε να αποτελούν την απτή απόδειξη του "ούκ εν τώ πολλώ το εύ".
Η ποίηση θεωρείται εκ φύσεως δύσκολο λογοτεχνικό είδος. 
Είχα να διαβάσω καιρό κάτι καινούργιο και ομολογώ, ότι το συγκεκριμένο βιβλίο με εξεπληξε ευχάριστα.

Radiohead: Creep

O Red και τα (πολύ) ωραία του:

...I want you to notice
when I'm not around...

Rory Gallagher: Moonchild

Για μεσημέρι, δεν μπορώ να πω...ανεβασμένοι είμαστε:
...just give me a sign
and I show you my plan...

I Love You

"Γιατί κάνεις κερατάκια στη μαμά σου;", ρώτησε σήμερα την κόρη μου μια συμμαθήτριά της την ώρα που έβγαιναν από την τάξη και με είδαν από μακριά. 

"Δεν τής κάνω κερατάκια", απάντησε εκείνη. 

"Τής λέω "σ' αγαπώ" με τα χέρια!"

Η χειρομορφή αυτή χρησιμοποιείται κάποιες φορές από τους χρήστες της Ελληνικής Νοηματικής Γλώσσας, είναι όμως "γλωσσικό" δάνειο από την αντίστοιχη αμερικανική. 

Είναι σύνθεση των γραμμάτων I,

 L 

και Y. 

"I Love you" δηλαδή.

Γιατί η ζωή είναι μικρή, κι αυτοί που αγαπάς, θέλουν να τους το λες. 

Με όποιον τρόπο μπορείς: με τα λόγια, με τα χέρια, με τα μάτια, με τη σκέψη, με τις πράξεις. 

Και με το να είσαι πάντα εκεί, ακόμη και όταν παρεμβάλλονται κόσμοι ολόκληροι...

(Σατανικός) Έρως...

"Και εξ όλων των καρπών ο μόνος, όστις δεν χρήζει ούτε καιρού, ούτε ώρας δια να ωριμάση, είναι ο σατανικός έρως..."

Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης, Οι Έμποροι των Εθνών.

Ελευθερία Αρβανιτάκη: Σκιές & Χρώματα

...είναι κάτι στον άνθρωπο
τρυφερό και απάνθρωπο ...

The favourite, του Γιώργου Λάνθιμου

Εξαιρετικό, εξαιρετικό φιλμ, με το γνώριμο (και ταυτόχρονα τόσο διαφορετικό σε κάθε ταινία) στυλ του Λάνθιμου. Ωραίες λήψεις, εξαιρετικά σκηνικά και κοστούμια, επιβλητική μουσική.

Ίσως να φταίει που γενικά αγαπώ τον Λάνθιμο. Αλλά πραγματικά την απόλαυσα την "Ευνοούμενη". 

Θα σαρώσει σίγουρα στα Όσκαρ!

Η ζωή είναι πολύ μικρή...

Η εβδομάδα που πέρασε είχε κανά δυο δυσάρεστες ειδήσεις. Είχε όμως και αρκετά όμορφα πράγματα, από αυτά που, όταν τα σκέφτεσαι, σού φτιάχνουν τη μέρα: πρωινά καφεδάκια πριν τη δουλειά. Επικοινωνία με καλούς φίλους. Έρωτα και αγάπη.
Φιλοσοφώντας το λοιπόν, κατέληξα στο συμπέρασμα ότι η ζωή είναι πολύ μικρή για:
-να πίνεις κακό καφέ:

-να χάνεις ηλιοβασιλέματα σαν κι αυτό:

-ή πρωινά  Κυριακής σαν αυτό!

Queen: Made In Heaven

David Bowie: Ashes To Ashes

...I'm stuck with a valuable friend
"I'm happy, hope you're happy too..."

Βασίλης Παπακωνσταντίνου: Πόρτο Ρίκο

"Αξίζει φίλε να υπάρχεις για ένα όνειρο
και ας είναι η φωτιά του να σε κάψει..."

The Subways: Rock'N'Roll Queen

Όταν ακούς τέτοια ανεβαίνεις, πώς να το κάνουμε!

Κάρλος Ρουίθ Θαφόν: Το παιχνίδι του αγγέλου

Το δεύτερο βιβλίο της τριλογίας του συγγραφέα, που τιτλοφορείται "Το κοιμητήριο των λησμονημένων βιβλίων".
Η ιστορία  συνδέεται πάλι με το μυστηριώδες βιβλιοπωλείο "Σεμπέρε & Υιοί", αν και  προηγείται χρονολογικά από εκείνη του πρώτου βιβλίου, που είχε τίτλο  Η σκιά του Ανέμου. 
Οι ήρωες ζουν τις ζωές τους στη Βαρκελώνη της δεκαετίας του 20. Κεντρικό πρόσωπο της αφήγησης ο νεαρός συγγραφέας Νταβίδ Μαρτίν, εξαιρετικά ταλαντούχος στη συγγραφή, αλλά εξαιρετικά άτυχος στον έρωτα, στις ευκαιρίες, στη ζωή γενικά. Ως πού πρέπει να φτάσει κάποιος για να αποκτήσει όλα όσα ονειρεύεται; Και ποιό είναι το τίμημα;
Πρόσφατα έμαθα ότι η "τριλογία" απέκτησε και τέταρτο και πέμπτο βιβλίο. Τώρα διαβάζω το τρίτο και μάλλον θα μπω στον πειρασμό και για τα επόμενα. Προς το παρόν κατά τη γνώμη μου το πρώτο βιβλίο ήταν ασύγκριτο. Χωρίς να θέλω να πω ότι το δεύτερο δεν ήταν καλό. Απλά, εχθρός του καλού πάντα είναι το καλύτερο 

Ό,τι έμεινε πίσω...

Το μισώ όταν μου συμβαίνει.
Όταν προσπαθώ να εξαφανίσω όλα αυτά που δεν πρέπει να υπάρχουν στη ζωή μου πια, κι όμως πάντα κάτι ξεφεύγει...

Γιάννης Χαρούλης: Μέλισσες

Ναι, το ξέρω ότι δεν είναι δικό του το τραγούδι.
Εγώ όμως, το έχω συνδέσει με τη δική του φωνή. Και είναι ότι πρέπει.

Για τις μελαγχολίες του Φλεβάρη εννοώ.

Αν κλάψω μη με φοβηθείς
Την ένιωσα και πριν χαθείς
Μια πίκρα στο ροδόνερο
Γιατί μ αρνιόσουν το όνειρο...

Μήνας μπαίνει, μήνας βγαίνει...

Αρκάς. Θεός.
Άντε και καλό μας μήνα.