Παγωμένο τοπίο...

Είναι κάποιες μέρες που το κρύο σε διαπερνά περισσότερο. Και δεν οφείλεται μόνο στις χαμηλές θερμοκρασίες.

Ντόνα Λεόν: Ρέκβιεμ για τη γυάλινη πολιτεία

Από την pocket noir σειρά του Καστανιώτη, το μυθιστόρημα της Ντόνα Λεόν εκτυλίσσεται στη σύγχρονη Βενετία, στο νησάκι Μουράνο. Ένας φόνος, ένας αστυνομικός γέννημα-θρέμμα Βενετσιάνος, οι οικολογικές ανησυχίες και η παροδοσιακή κουλτούρα της πόλης είναι τα βασικά συστατικά, το αποτέλεσμα όμως είναι μάλλον άνευρο. Σαν κάτι να "λείπει".
Στα υπέρ οι περιγραφές της Γαληνότατης, την οποία όλοι έχουμε στο μυαλό μας ως τουριστικό προορισμό, χωρίς να λαμβάνουμε υπόψη ότι ζουν κι εκεί απλοί καθημερινοί άνθρωποι, με απλές καθημερινές ζωές.

Πηνελόπη

Η Πηνελόπη που δεν ήρθε, η Πηνελόπη που περιμένει υπομονετικά, η Πηνελόπη που ζει εδώ, αλλά αναρωτιέται που και που για τα τοπία ενός εναλλακτικού, παράλληλου σύμπαντος. Όλες μαζί, μπερδεμένες στο μυαλό μου, κάνουν τις απλές ψιχάλες να φαντάζουν μανιασμένοι τυφώνες.

Πρωινά χαμόγελα

Είναι ωραίο να ξεκινάς τη μέρα σου με χαμόγελο.

Γιατί όλα τα πράγματα τελικά, έχουν και τη θετική πλευρά τους!

Manic Monday

Αρχή της εβδομάδας, Δευτέρα. Αρχή της ημέρας, βροχή. Πριν μεσημεριάσει καλά καλά, ο ήλιος πάλι στο πόστο του. Τα νεύρα από το ζενίθ, στο ναδίρ. Νηνεμία.
Οπότε, όλα καλά. Και όπως λέει και ο Κοέλιο, "η ζωή είναι μικρή. Να φιλάς αργά, να γελάς τρελά, να αγαπάς αληθινά και να συγχωρείς γρήγορα".

Ειδικά για τα δύο τελευταία, δεν το συζητώ. Απόλυτο δίκιο έχει ο Πάουλο.

Πάπιο-ιστορίες...(Μάρω Μαρκέλλου: Scrooge Mc Duck)

...και είμαι σίγουρη, ότι πάπιο-ιστορίες σαν κι αυτή δε συμβαίνουν μόνο στη Λιμνούπολη. Ούτε μόνο στο Μίκυ-σίτυ, ούτε μόνο στη χώρα του Ποτέ-ποτέ, ούτε μόνο στην Άγρια Δύση...

Σάββατο, πρωί, με ρεπό...

Αυτά τα πρωινά του Σαββάτου, όταν δεν δουλεύω, τα αγαπώ πολύ. Περισσότερος χρόνος με τους αγαπημένους σου, κουβεντούλα, ηρεμία και ησυχία. Ίσως και λίγη μουσική. Και καφές φυσικά. Οπωσδήποτε.
Και η αγάπη κατακλύζει τα πάντα: ακόμη και την παλιά, καλή, ελαφρώς ταλαιπωρημένη κούπα!

The Pretenders: Don't Get Me Wrong

Χοροεσπερίδα: τότε για μας, τώρα για τα παιδιά μας. Αλλιώς τότε, αλλιώς τώρα. Και φυσικά κάποια πράγματα δεν αλλάζουν ποτέ. Δε χρειάστηκε παρά μόνο το άκουσμα της λέξης και η δεκαετία του '80 με "χτύπησε" σαν τυφώνας. Δυνατή μουσική, ρυθμός, ντισκομπάλες, ρόλερ στην Κηφισιά και μπόουλινγκ στη Γλυφάδα. Και κομμάτια κλασσικά, που σου προσφέρουν πολύτιμα flashback στο χρόνο...

Queen: I Want To Break Free

Το σινεμά του Σαββάτου φταίει...δε λέει να μου ξεκολλήσει με τίποτα βρε παιδί μου!

Eurythmics: Sweet Dreams

Όταν γυρνάω αργά από μάθημα και το ραδιόφωνο παίζει τέτοια, πολύ μού αρέσει. Δεν ξέρω βέβαια αν το εκτιμούν εξίσου και οι διπλανοί οδηγοί στα φανάρια.

Some of them want to use you
Some of them want to get used by you
Some of them want to abuse you
Some of them want to be abused...

Bohemian Rhapsody-Queen

Αν απλά αγαπάς τους Queen, με αυτήν την ταινία θα τους λατρέψεις. Αν τους λατρεύεις ήδη, θα τρελαθείς.
Εξαιρετικό καστ (τέλειος ο Ράμι Μάλεκ), ωραία σκηνοθεσία, περνάς δύο ώρες (και κάτι) ΓΕΜΑΤΕΣ Queen.
Απλά τέλεια.

ΥΓ: Πραγματικά δεν καταλαβαίνω κάποιους κριτικούς που έθαψαν την ταινία. Αλλά δεν μας ενδιαφέρει και η γνώμη τους.

Εδώ Πολυτεχνείο...

Κάθε χρόνο, τέτοια μέρα, σκέφτομαι πόσα πολλά δεν ξέρουμε για εκείνη τη νύχτα. Ή πόσα πολλά καλύπτονται από ένα θολό πέπλο μυστηρίου. Ή πόσα πολλά γνωρίζουν, απελπιστικά λίγοι.
Για παράδειγμα τα ονόματα του Αλμπέρτ Κουράντ και του Αριστοτέλη Σαρρηκώστα. Ο πρώτος τράβηξε το μοναδικό φιλμ-διάρκειας ελάχιστων δευτερολέπτων-το οποίο αποθανάτιζε το τανκ την ώρα της εισβολής, ενώ ο δεύτερος τις πρώτες φωτογραφίες. Χάρη σ' αυτό το υλικό, τα γεγονότα του Πολυτεχνείου έγιναν γνωστά στον υπόλοιπο κόσμο.
Και μιας και μνημονεύουμε ονόματα, το τεθωρακισμένο που πρωταγωνίστησε τη βραδιά των αιματηρών γεγονότων εισβάλλοντας στο Πολυτεχνείο, αργότερα απέκτησε το παρατσούκλι "ο μορφωμένος". Ακριβώς γι αυτό του το "κατόρθωμα": ήταν το πρώτο τανκ που "μπήκε" Πολυτεχνείο!

Ελλάς το μεγαλείο σου...

Σαλβαντόρ Νταλί: Η Εμμονή της μνήμης

Τον αγαπώ αυτόν τον πίνακα. Τον ζωγράφισε ο Νταλί το 1931, αν δεν κάνω λάθος, θέλοντας να δείξει τη ρευστότητα και συνάμα την παντοδυναμία του χρόνου.
Κατά τη γνώμη μου εμπεριέχει το "τα πάντα ρεί", τη ματαιότητα του κόσμου ετούτου και τις "ιατρικές" ικανότητες του χρόνου, όλα αυτά μεταμφιεσμένα σε εικόνα. Πόσο στατική είναι η μνήμη; Και πόσο ευάλωτη στο χρόνο;
Είναι ένα από τα πολυσυζητημένα έργα του, γι αυτό και το επέλεξα σήμερα ως παράδειγμα για να εξηγήσω σε κάποιον τη σχετικότητα, όχι του χρόνου, αλλά της τέχνης.
Γιατί αυτά ακριβώς τα ρολόγια που κάποιοι τα θεωρούν εκκεντρικότητες του υπερρεαλισμού, για μένα είναι τέχνη που μιλά βαθειά μες την ψυχή μου.

Δήμητρα Γαλάνη: Εγώ μιλάω για δύναμη

οι ευαίσθητοι αμύνονται
στη ζωή και αργούν, 
κι η λαχτάρα τους συνήθισε
να πατάει το φρένο...

Απέραντο γαλάζιο

 Τρίτη πρωί, σε μια Νοεμβριάτικη Αθήνα γεμάτη άγχος και στρες. Και ξαφνικά, γυρνάς το βλέμμα προς τον ουρανό, και μέσα από τις πολυκατοικίες ξεπροβάλλει το απέραντο γαλάζιο του αττικού ουρανού.

Εντάξει, σύμφωνοι, δεν μπορείς να "βουτήξεις" ακριβώς σε αυτό το γαλάζιο, σού φτιάχνει όμως τη μέρα.
Σε κάνει να πετάς και σε ωθεί σε έναν απίστευτο οργασμό δημιουργικότητας.
Ουρανός viagra, made in Greece.

Γι αυτό μας ζηλεύουν οι ξένοι. Και ό,τι και να κάνουν, αυτό το απέραντο γαλάζιο δεν μπορεί να μας το στερήσει κανείς.

Momus: I want you, but I don't need you

Πόσο μπορεί να χρειάζεσαι κάποιον που αγαπάς;
Είναι η ανάγκη αναγκαία ή και ικανή συνθήκη για την ύπαρξη της αγάπης; 
Ή μήπως όχι;

MasterChef, όχι και πολύ junior

Σάββατο απόγευμα, και η έφηβη κόρη μου έχει ζαχαροπλαστικές ανησυχίες. Ευκαιρία, σκέφτομαι, να ασχοληθεί και με κάτι που δεν χρειάζεται modem για να λειτουργήσει.
Λοιπόν: δεν είχα φανταστεί ποτέ, ότι με μισό κιλό φαρίνα, λίγα αυγά, ζάχαρη και σοκολάτα μπορεί να γίνουν τόσο νόστιμα πραγματάκια.

Το όλο εγχείρημα στέφθηκε με απόλυτη επιτυχία, φάγαμε όλοι μέχρι σκασμού και το χαρήκαμε κιόλας.  Μοναδικά παρατράγουδα ο βομβαρδισμένος νεροχύτης και η ζυγαριά, η οποία θα μας εκδικηθεί σίγουρα εντός των επομένων ημερών!

"Βαφτίσια"

Κι αν, λέω αν, αντί για Πέμπτη τη λέγαμε Προ-παρασκευή, δεν θα ήταν μια σταλίτσα πιο κοντά στο σαββατοκύριακο;

Γκρίζα θάλασσα...

Τη λατρεύω τη θάλασσα.

Ακόμη και με συννεφιά.

Ακόμη κι όταν η διάθεση μου είναι γκρίζα, σαν τα κύματα της...

Γιατί κάποια στιγμή ακόμη και τα κύματα ηρεμούν.
Και ο ήλιος ξεπροβάλλει δειλά στο βάθος.

Max Raabe & Palast Orchester: Oops...I did it again

Εναλλακτικές μουσικές καλημέρες...

Αλκίνοος Ιωαννίδης: Κεμάλ

Καληνύχτα Κεμάλ.
Αυτός ο κόσμος δεν θ'αλλάξει ποτέ...

Ο κύκλος (The circle)

Ο εφιάλτης των social media, με την επίφαση της απόλυτης δημοκρατίας εισβάλλει στην ιδιωτικότητα και την καταλύει. Σύγχρονο θρίλερ που μεταφέρει στο σήμερα τον  "Θαυμαστό καινούργιο κόσμο" του Χάξλεϋ και το "1984" του Όργουελ.
Σαν ιδέα καλή, σαν ταινία κάτω του μετρίου. Ο Τομ Χανκς κάτι παραπάνω από κομπάρσος, αν και σου δίνεται η εντύπωση ότι συμπρωταγωνιστεί. Όσο για την Έμα Γουάτσον, νομίζω καλύτερα τα πήγαινε με το μαγικό ραβδί της στο Χόκγουορντς.

Περπατώ, περπατώ εις το δάσος...

Λύκοι φυσικά δεν υπάρχουν. Ο λόγος για το "δάσος" του Υμηττού, ο οποίος, αν και δίνει την εντύπωση του "φαλακρού" βουνού, στους πρόποδες διαθέτει αρκετά πυκνή δασική έκταση. Και παρότι συχνά τον αποκαλούν "Τρελό", λόγω των απότομων αλλαγών του καιρού στις κορυφές του, όταν έχει λιακάδα, δεν παίζεται.

Ο καιρός αυτήν την εποχή είναι θαυμάσιος για μια βόλτα μέσα στη φύση, για λίγο παιχνίδι με τα παιδιά (οτιδήποτε εμπεριέχει μπάλα είναι οκ) ή ακόμη και για να μαζέψεις μανιτάρια (αν και εφόσον είσαι γνώστης φυσικά), τα οποία αφθονούν.

Καθαρός αέρας και ηρεμία, μόλις 3 λεπτά με το αυτοκίνητο από τα τελευταία σπίτια.
Δεν το λες κι άσχημο.

ΥΓ: Οι Τούρκοι τον αποκαλούσαν "Ντέλη Νταγ", δηλαδή τρελοβούνι, ενώ οι Φράγκοι "Monte matto", που σημαίνει το ίδιο, και είναι παράφραση του τότε πραγματικού ονόματος "Monte Ymeto". Άλλοι πάλι λένε πως η ονομασία "Τρελός" είναι παραφθορά του γαλλικού très long, που σημαίνει επιμήκης.

Σχετικά με τις γνώσεις & τις γνώμες...

Δεν είναι λυπηρό, το ότι υπάρχουν πολλοί εκπρόσωποι της πολιτικής σκηνής, που ανήκουν στην πρώτη κατηγορία;

"Όποιος δεν ξέρει και δεν ξέρει πως δεν ξέρει, είναι τρελός, απόφυγε τον.

Όποιος δεν ξέρει και ξέρει πως δεν ξέρει, είναι παιδί, μόρφωσε το.

Όποιος ξέρει και δεν ξέρει πως ξέρει, κοιμάται, ξυπνά τον.

Όποιος ξέρει και ξέρει πως ξέρει, είναι σοφός, ακολούθησε τον."

Χαλίλ Γκιμπράν.

Πρόκειται για αυτό που, με πολύ απλά λόγια, εξέφρασε και ο πολυαγαπημένος Κλιντ:

Léon

Léon, the professional: ντρέπομαι που το λέω, αλλά, αν και ταινία του '94, δεν την είχα δει.
Ερμηνείες σούπερ, σκηνοθεσία καταπληκτική από τον Λικ Μπεσόν και συναισθήματα που, παραδόξως, αναδύονται μέσα από τις σκηνές ωμής βίας.
Ο Ζαν Ρενό αποδίδει υπέροχα τον αγαθό γίγαντα-στυγνό εκτελεστή και η Νάταλι Πόρτμαν, σχεδόν αγέννητη, είναι η επιβεβαίωση του κανόνα ότι ταλαντούχος γεννιέσαι. Δε γίνεσαι.
Έξτρα μπόνους το τραγούδι του Sting "Shape Of My Heart" στους τίτλους τέλους.

The Cure: To Wish Impossible Things

It was the hope of all we might have been
That filled me with the hope
To wish impossible things...